Szczere rozmowy o życiu w pandemii.

Mamy za sobą doświadczenie kilkunastu miesięcy życia w bezpośrednim zagrożeniu śmiertelną chorobą, w rygorystycznym reżimie sanitarnym, który sparaliżował nasze relacje społeczne, gospodarkę, życie kulturalne.

Joanna Racewicz zaprosiła 13 znanych osobowości reprezentujących różne profesje do rozmowy o tym trudnym czasie. Jej goście opowiadają, jak SARS-CoV-2 zmienił ich aktywność zawodową, jak znoszą izolację, jak funkcjonują ich rodziny. W szczerych rozmowach dzielą się swoim doświadczeniem z okresu pandemii i mówią o tym, jak na co dzień radzą sobie w nowej, niełatwej sytuacji. I choć to traumatyczny czas, wśród wypowiedzi wyraźnie słychać też głosy pobrzmiewające nadzieją, że wszystko zostało nam dane po coś, a miarą naszego człowieczeństwa jest właśnie umiejętność przekucia tego, co złe, w nowe lepsze jutro.

Joanna Racewicz rozmawia z: Ewą Błaszczyk, s. Małgorzatą Chmielewską, Małgorzatą Domagalik, Dorotą Gawryluk, Pawłem Grzesiowskim, Anitą Lipnicka, Rafałem Olbińskim, Jackiem Santorskim, Andrzejem Sewerynem, Tomaszem Sobierajskim, Robertem Rutkowskim, Adamem Sztabą, Dorotą Zawadzką.

O książce „Poczekalnia” pisze Joanna Racewicz

„Świat umiera. Krok po kroku. Na nasze życzenie. Płonęły lasy Amazonii, z dymem poszły setki tysięcy hektarów w Australii, ginie życie w Morzu Karaibskim i w weneckich kanałach. Wszystko jakoś tak daleko – więc niegroźnie – od chaty, która – jak wiadomo – z kraja. Nawet, kiedy wieczorne serwisy zaczęły pokazywać zdjęcia zdjętego strachem Wuhan – oddychaliśmy po staremu. Miarowo. Bez zadyszki. Obrazy zamkniętej, 11-milionowej chińskiej metropolii i udręczonych twarzy medyków szybko spowszedniały. Przywykliśmy do nich tak, jak przyzwyczajamy się do reporterskich zdjęć z wojen, katastrof i klęsk żywiołowych. Nikt nie ogląda ich z namaszczeniem. Nikt nie pada na kolana ugięty współodczuwaniem dla tragedii, która dzieje się na drugim krańcu rzeczywistości. Można zupełnie spokojnie umościć się w fotelu, wypić herbatę i zjeść kolację. No, w ostateczności pozostaje jeszcze przerzucić się na serial albo kabarety. To nawet nie jest zgryźliwość. Raczej gorzka prawda. Sama „obrywam” tu rykoszetem. Jako dziennikarka biorę czynny udział w oswajaniu Publiczności ze zgrozą, która dzieje się jednak bliżej, niż można przypuszczać.

Mamy coraz więcej dowodów na istnienie spektakularnych i czasem bardzo zaskakujących zależności w skali całego globu. Jesteśmy wszyscy – my, rośliny, zwierzęta, przedmioty – zanurzeni w jednej przestrzeni, którą rządzą prawa fizyczne - To Olga Tokarczuk z genialnego wykładu. Te zależności, niemal profetycznie opisane w „Czułym narratorze”, dały o sobie znać jeszcze przed początkiem nowego, przestępnego i – jak się okazało – pandemicznego 2020 roku. Zapisze się on w historii jako jeden z najgorszych, najbardziej niespokojnych i tragicznych w dziejach ludzkości. Jak wielkie, globalne „sprawdzam”. Z odpowiedzialności, postępu medycyny, z uczciwości, człowieczeństwa.

Duże słowa? Być może. Ale i czasy mamy nietuzinkowe. Nasze dzieci będą się o nich uczyć w podręcznikach do historii. Będą, choć same są teraz przedmiotem i podmiotem gigantycznego eksperymentu – z oswajania samotności, izolacji i nieszczęsnej edukacji domowej. Można chylić czoła przed wysiłkiem obu stron zdalnego nauczania – nauczycieli i uczniów – ale nie sposób ryzykować twierdzenia, że jego efekty będą porównywalne z tym, co niosła ze sobą tradycyjna szkoła. „Zostanie nam po covidzie pokolenie głęboko poranionych młodych ludzi” – to zdanie Doroty Zawadzkiej brzmi mi w uszach ilekroć słyszę, jak mój – dziś niemal 13-letni syn – zamykając się w pokoju „idzie” na lekcje i godzinami rozmawia z ekranem komputera. Odcięty od rówieśników, okradziony z poczucia wspólnoty, śmiechów na korytarzu i robienia psikusów najfajniejszej dziewczynie w klasie. „Wiesz, ja już nawet nie zauważam ludzi w maseczkach na ulicach – mówi pewnego razu podczas spaceru Nowym Światem – już się niczemu nie dziwię”. Dlatego że dzieci przywykają szybciej? Że mają większą, niż my zdolność adaptacji? A może – wybierają w tym przypadku strategię mijania się z prawdą, żeby chronić nas, dorosłych, przed nadmiernym lękiem o byt latorośli w tych arcychorych czasach?

Wiele pytań miałam do moich Rozmówców. Każdemu dziękuję za poświęcony czas, świętą cierpliwość, szczególne obserwacje i gotowość do znoszenia wszelkich technicznych niedogodności. A to chrypiało na łączach, a to sieć nie rejestrowała rozmowy, albo trzeba było zaczynać nagranie po kilka razy. Dziękuję za wszystko, bo wszystko jest pamiątką roku, który nie ma sobie podobnych. Ziemia okazała się wioską, w której trzepot skrzydeł motyla w jednym miejscu, potrafi się objawić tsunami na drugim jej końcu. Covidowy szkwał okazał się też wyjątkowo demokratyczny. Nie wybierał statusu ofiar ani miejsca, w które uderzy. Każdego dnia doświadczał i zabijał – z równą stanowczością – krezusów i żebraków. Od Pekinu po Nowy Jork. Jakie blizny zostawi na żywej tkance świata cierpiącego od dawna na cud niepamięci zbiorowych doświadczeń? Jakie ślady narysuje w umysłach i sercach tych, którzy czekają pełni wiary, że za drzwiami poczekalni, w której znaleźliśmy się ponad rok temu, jest powrót do starego, dobrze znanego świata? „Niech to wszystko wreszcie minie” – brzmią zaklęcia powtarzane na wszystkich szerokościach geograficznych. Tylko czy na pewno chcemy nacisnąć klamkę?”

Joanna Racewicz

Przeczytaj fragment książki „Poczekalnia. 13 rozmów i pandemii”

Poczekalnia

Issuu is a digital publishing platform that makes it simple to publish magazines, catalogs, newspapers, books, and more online. Easily share your publications and get them in front of Issuu's millions of monthly readers.

Książka ,,Poczekalnia. 13 rozmów i pandemii” jest już do kupienia w księgarniach online.

Artykuł sponsorowany