Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Twórczość Moi Herngren wzbudza w czytelnikach dużo emocji, a o samym Rozwodzie zdążyłam naczytać się wielu dobrych słów. Z ciekawością więc sięgnęłam po ten tytuł, by przekonać się, czy książka ta rzeczywiście jest tak dobra. Przeczytałam stronę pierwszą, drugą, trzecią... i tak dotarłam do samego końca. Co ostatecznie sądzę o tej pozycji? O tym w recenzji poniżej. Bea i Niklas od zawsze byli małżeństwem idealnym. Wiodą wygodne życie w jednej z bardziej ekskluzywnych dzielnic Sztokholmu, ich córki mają życie idealne. On jest szanowanym pediatrą, ona zajmuje się domem i dba o rodzinne ognisko. Kiedy po jednej zwykłej kłótni Niklas wychodzi z domu, Bea nie wie, co się właśnie wydarzyło. Od tamtego momentu całe piękne życie, jakie oboje znali zaczyna walić się, niczym domek z kart. Małżeństwo zaczyna przechodzić do historii, a wina okazuje się nie leżeć tylko i wyłącznie po jednej ze stron. Przyznam szczerze, że rozpoczynając lekturę tej powieści, miałam w głowie dość spore oczekiwania. Choć bardzo lubię się z literaturą skandynawską, tak miałam minimalne wątpliwości co do tego, czy ta pozycja przypadnie mi do gustu – na przekór wszystkim pozytywnym opiniom. Szybko jednak okazało się, że Rozwód to historia, która nie tylko wciąga od pierwszej strony, ale jednocześnie sprawia, że serce kawałeczek po kawałeczku zaczyna się kruszyć. Główną bohaterką jest tutaj Bea, która nie do końca wie, jak radzić sobie z nową sytuacją. Jej mąż nagle postanowił zmienić całe ich dotychczasowe życie, co doprowadza po prostu do tego, że kobieta przestaje już cokolwiek rozumieć. Usilnie próbuje trzymać problemy małżeńskie w tajemnicy, nawet przed własnymi córkami. Jest to postać bardzo ciekawie zarysowana pod kątem psychologicznym i myślę, że dużo czytelniczek będzie mogło się z nią w pewien sposób utożsamić. Ja z kolei z jednej strony ją rozumiałam, ale z drugiej... Stałam po stronie Niklasa. To z kolei bohater, który zaczyna powoli odkrywać, że nie chce, by jego dotychczasowe życie wyglądało właśnie w taki sposób. Mężczyzna pragnie odnaleźć własną drogę, nie tylko zawodową, ale i życiową i zdecydowanie ma dość ciągłego narzekania ze strony żony. Niklas czuje się przytłoczony życiem, po prostu. Tego bohatera również rozumiałam, nawet bardzo dobrze. Jego samego również uważam za dobrze wykreowanego i ciekawie przedstawionego, także nie umiem tak do końca wybrać, kogo z tej dwójki polubiłam bardziej. Moa Herngren ma bardzo dobre pióro, które przypadło mi do gustu i sprawiło, że lektura tej historii na stałe wpisała się w moją codzienną rutynę. Myślę, że tak długo czytałam tę powieść tylko i wyłącznie ze względu na to, że nie chciałam opuszczać tej historii za szybko. Temat małżeństwa i ogromnych trudności, jakie spotkały głównych bohaterów, sprawiły, że sama książka była dla mnie dosyć bolesna i ciężka w odbiorze. Doceniam jednak sposób, w jaki autorka przedstawiła tę historię — poznałam obie strony medalu, dzięki czemu mogłam wyrobić sobie bardziej obiektywne zdanie na temat małżeństwa Bei i Niklasa. Ta historia nie jest taką historią, którą się przeczyta i natychmiast o niej zapomni. Mam wrażenie, że to jedna z tych historii, o których trudno jest zapomnieć w tak szybkim tempie. Ja na pewno będę wracać myślami do tych bohaterów jeszcze nie raz i nie dwa. Cieszę się, że miałam szansę poznania tej powieści i nie mogę doczekać się lektury kolejnych książek z serii Sceny z życia rodzinnego. Jeżeli lubicie powieści obyczajowe z nutą dramatu, w szczególności rodzinnego – to ten tytuł zdecydowanie powinien znaleźć się w Waszych rękach.

Wciągnąłem się. To chyba najważniejsza rzecz, jaką nie-historyk, jedynie miłośnik historii, może napisać o tego typu pozycji. Autentycznie ciekaw byłem, jak się historia nieszczęśliwego króla będzie rozwijać, nawet mimo że w jakimś stopniu znałem ją przecież już wcześniej. Tym istotniejsze to, że autor nie uatrakcyjniał stylu jakim została napisana ta książka, nie było tu kart ala np. prof. Baszkiewicz, który pisane przez siebie biografie tworzył często tak, że właściwie mogły pełnić funkcje „czytadeł” :) Nie, żeby całkiem szedł w żargon naukowy, np. urocze było to, jak często kończył zdania wykrzyknikami :) ale też nie odszedł od niego całkiem. Może chciał a nie umiał, jakieś tam poszlaki by tak sądzić są (jak wyżej wzmiankowana kwestia wykrzykników) nie wnikam. Choć, co charakterystyczne, to moje wciągnięcie nieco podupadło w końcowych partiach książki. Chyba po prostu byłem wtedy zmęczony liczbą nieszczęść, które spadały na pechowego monarchę, dodajmy nieszczęść, które autor wymieniał tu jedno po drugim, poświęcając im od pewnego momentu po prostu kolejne rozdziały swojego dziełka. W jakimś stopniu wyglądało to, jakby odhaczał kolejne punkty z listy z długiej listy złych wypadków. Gorzej, że prof. Wójcik trochę nie umiał się zdecydować jeszcze co do innej sprawy: na ile chce pisać o Janie Kazimierzu, na ile zaś o jego epoce. Tak, postać ostatniego Wazy na polskim tronie zdaje się tu nader często ginąć w powodzi wydarzeń, niby mamy ciągle wzmianki o jego charakterze, neurotyzmie, niezdecydowaniu, ale i o jego licznych zdolnościach i skłonności do poświęcenia dla państwa, ale pojawiają się one tak punktowo, że tylko podkreśla to to, jak mało jest tu czasem Kazimierza w Kazimierzu. Taki najbardziej charakterystyczny może przykład: gdy w pewnym momencie po raz pierwszy w książce pada wzmianka o planach abdykacyjnych króla, uwarunkowanych przecież mocno przez jego charakter, to jest to tak nagłe, tak niespodziewane dla czytelnika, że bardziej już chyba nie mogło. Najwięcej – gdy idzie o charakter samego bohatera książki - dowiadujemy się na temat jego kochliwości i słabości do kobiet i jest to w miarę ciekawie opisane. Nie można przez to do końca powiedzieć, że w rezultacie nie dostajemy ani opowieści o życiu monarchy, ani o jego epoce, ale czasem się do takiej sytuacji zbliżamy, tym bardziej, że autor miejscami sam podkreśla, że pewnymi sprawami dokładnie się zajmować, z braku miejsca, nie będzie. Popatrzcie np. na to, jak mało w gruncie rzeczy dowiadujemy się o motywacji Jerzego Lubomirskiego w momencie, gdy wszczynał on swój słynny rokosz. Dlaczego to właśnie człowiek, który przez lata był pupilkiem dworu w tym momencie stał się jego czołowym przeciwnikiem? Można to jakoś wywnioskować z tej książki? Okej, chciał władzy, chciał być „polskim Richelieu” (to określenie pada w tekście),ale chyba łatwiej byłoby mu to robić w sojuszu z dworem, do którego miał przecież lepsze „dojścia” niż inni. I od razu jedna uwaga w kontrze do tego, co napisałem powyżej :) Co mnie mocno zaskoczyło, gdy idzie o stan Rzeczpospolitej w opisywanych czasach, to to, jak bardzo ów kraj był wtedy wciąż jeszcze podmiotowy. Jak bardzo wciąż był graczem na arenie międzynarodowej. Kojarzyłem, że w końcówce epoki Wazowskiej RON była już raczej przedmiotem polityk europejskich potęg. Nie. Tu staraliśmy się o sojusz z kimś, tu ktoś starał się o przymierze z nami, tu coś negocjowaliśmy, państwo kierowane przez Jana Kazimierza Wazę było (wciąż) czymś, co non stop działało i prowadziło politykę. Miało, właśnie wynikające ze swojej ciągle bardzo mocnej podmiotowości sukcesy, miało i mnóstwo klęsk, tych drugich było co prawda zapewne więcej, ale jak na okoliczności, w których się wtedy znajdowaliśmy, nie pogrywaliśmy źle. I główny sternik naszej polityki w tym czasie jak najbardziej też był megaważnym, świadomym i prowadzącym swoją grę, uczestnikiem tych rozgrywek. Grę przez cały czas służącą w jego mniemaniu najlepszym interesom rządzonego przezeń kraju, dodajmy. I to jedna z zalet tej biografii. Podobnie na plus cytaty z europejskiej prasy z epoki (i znów zaskoczenie, jak żywy był już wtedy dyskurs publiczny na naszym kontynencie),na minus zaś bardzo mocne oparcie się autora na innych znawcach epoki (choć te dość liczne cytaty może nie były same w sobie złe) i zwłaszcza totalny brak przypisów (kolejna poszlaka, że to dziełko miało w zamyśle prof. Wójcika nieco bardziej przystępne dla laików, niż ostatecznie jest?),ale o tych trzech rzeczach pisało już wcześniej sporo osób na lc.

PINEAPPLE STREET @jennyjacksonpineapple @wydawnictwootwarte Czy pieniądze naprawdę dają szczęście? "Łatwo się mówi, że pieniądze są źródłem wszelkiego zła, choć przecież to, co można za nie kupić, zapewnia godność, zdrowie i wiedzę." Pineapple Street to jedna z bogatych dzielnic Nowego Yorku. To tutaj poznajemy życie kobiet z rodziny Stocktonów. Ich codzienność , problemy, rozterki, ich wybory. Czy wszystko co robią jest słuszne, czy chciałyby zmienić swoje życie? Pineapple Street to debiutancka książka autorki, ukazująca życie bogatych ludzi, opisane w bardzo przyjemny sposób. Napisana prostym i zarazem zrozumiały językiem. Autorka ma to coś w swoim piórze, co sprawiło, że nie mogłam oderwać sie od tej historii. Zaprosiła nas do świata przepychu, blichtu, władzy oraz pieniądza z uwzględnieniem (manipulacji oraz zniewolenia). Bo to że ktoś urodził sie w bogatej rodzinie nie oznaczało by, mógł być takim jak chciał. Rodzinne tradycje, zobowiązania oraz prestiż często zmuszały nasze bohaterki, do podejmowaniu decyzji z którymi wcale się nie zgadzały. Jenny pokazała cienie i blaski bycia bogatym. Skupiła sie na relacjach rodzinnych, które najbardziej przyciagły moją uwagę. Dzięki tej historii jeszcze bardziej doceniłam to co mam i to w jaki sposób żyje moja rodzina. I wiem jedno, nie zamieniłabym jej za żadne skarby świata. Kochani, jeżeli szukacie historii która jest pełna humoru, która zabierze Was w świat fleszy oraz bogactwa, to Pineapple Street będzie dla Was idealna, w szczególności na jesienny wieczory. Szczerze polecam ❤️

Skończyłam czytać tę książkę i pomyślałam: co?? Ale o co chodziło? Książka skończyła się w momencie, w którym w sumie to według mnie powinna dopiero się rozkręcić... Bardzo krótka historia, zaledwie ledwo ponad 100 stron. Grupa znajomych, która cierpi na bezsenność w kolejną nieprzespana noc podczas spotkania na cmentarzu znajdują wykopany dół w którym po czasie tajemniczy mężczyzna zakopuje sporą ilość szczurów... Zaczynają przeprowadzać małe śledztwo i kiedy odkrywają prawdę to książka się kończy. Niby ok, o to pewnie chodziło, no ale powinno coś dalej być, jakieś dalsze losy tej historii, co z tą sprawą która ujrzała światło dzienne? . Kompletnie nie trafiła do mnie ta historia. Jestem zawiedziona, bo spodziewałam się kompletnie czegoś innego.

"Zły" Piotra Kościelnego to książka, która porusza mroczne zakamarki ludzkiej natury, pokazując brutalność i bezwzględność zła w jego najczystszej postaci. Historia Henryka Kolasy, osadzona w realiach 1978 roku w Świniarach, małej dzielnicy Wrocławia, nie jest klasyczną opowieścią kryminalną, ale bardziej przerażającym studium upadku człowieka i niekontrolowanej destrukcji, która rodzi się z jednego, pozornie przypadkowego impulsu. Od pierwszych stron książka wciąga swoją niepokojącą atmosferą. Autor z precyzją oddaje zarówno surowość tamtych czasów, jak i psychologiczną głębię postaci. Henryk to antybohater, którego trudno zrozumieć, a jeszcze trudniej usprawiedliwić. Jego działanie nie wynika z przemyślanej kalkulacji, ale z pierwotnego, niemal zwierzęcego instynktu, który pcha go do przemocy. Brutalna scena napaści, którą autor opisuje bez owijania w bawełnę, to początek jego drogi ku autodestrukcji. Czytelnik obserwuje nie tylko fizyczną zbrodnię, ale także wewnętrzny upadek Henryka, który popełniając tę straszną zbrodnię, budzi w sobie coś, czego dotąd nie znał – głębokie poczucie winy i jednocześnie fascynację złem. Kościelny nie boi się pokazać rzeczywistości taką, jaka jest – brudną, pełną przemocy i niewyjaśnionych zbrodni. Świniary stają się symboliczną przestrzenią, gdzie zło rozwija się w ukryciu, niezauważone przez społeczeństwo, które stara się odwrócić wzrok od tego, co niewygodne. W książce napięcie narasta stopniowo, a postacie drugoplanowe, takie jak teściowa Henryka, dodają historii realizmu, pokazując, że nawet najzwyklejsi ludzie mogą stać się świadkami wydarzeń, które na zawsze zmieniają ich życie. "Zły" to nie tylko mroczna opowieść o zbrodni, ale także refleksja nad ludzką naturą. Autor zmusza czytelnika do zastanowienia się nad tym, co kieruje człowiekiem w chwilach, kiedy jego człowieczeństwo zostaje poddane próbie. Czy zło rodzi się nagle, czy może dojrzewa w nas przez lata, czekając na odpowiedni moment, by się ujawnić? Podsumowując, książka Kościelnego to surowa, bezkompromisowa i wstrząsająca lektura. To historia, która zostawia trwały ślad i zmusza do zastanowienia się nad tym, jak krucha jest granica między codziennym życiem a upadkiem w otchłań zła. Kościelny nie moralizuje, nie daje prostych odpowiedzi – stawia czytelnika w obliczu trudnych pytań i każe mu samodzielnie mierzyć się z mroczną stroną ludzkiej natury.