Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Czy jest na sali ktoś, kto nie marzył kiedyś o tym, aby mieć jakąś zarąbistą supermoc? Na przykład zdolność latania? Albo możliwość kontroli pogody? Mogłoby się wydawać, że w przypadku cywilizacji, gdzie 80% ludności posiada specjalnie umiejętności zwane darami, bycie superbohaterem to praktycznie czysta formalność... problem w tym, że nie każdy może się poszczycić nadzwyczajną siłą albo strzelaniem laserami z oczu. Czasami mocą, którą Bozia (albo raczej Budda) dała, jest ślizganie się ala karaluch przy zawrotnej prędkości 20 kilometrów na godzinę. Dokładnie tym został pobłogosławiony Koichi, nasz nowy główny bohater będący zupełnie przeciętnym studenciakiem. Mimo to Koichi ma bardzo dobre serduszko i nawet jeśli sama moc niespecjalnie przydaje mu się w życiu, to zawsze jest pełen entuzjazmu, żeby pomagać ludziom z okolicy w drobnych sprawach: a to śmieci wyniesie, a to kota znajdzie, a to rower naprawi... no normalnie zuch chłopak. Jego nastawienie do profesji superbohatera zaczyna się jednak zmieniać wraz ze spotkaniem dwóch specyficznych osób - ulicznej idolki Pop☆Step oraz rosłego faceta nazywającego się per Knuckle Duster. We trójkę stworzą oni zespół, który działać będzie w szarej strefie między byciem bohaterem a byciem zwykłym anarchistą wymierzającym samosądy...

Pozory mogą mówić jedno, ale Vigilante wcale nie jest pustym skokiem na kasę, korzystającym z tego, że My Hero Academia jest obecnie jedną z najbardziej rozpoznawalnych chińskich bajek. Wręcz przeciwnie! Nowa seria nie tylko w inteligentny sposób uzupełnia przebogaty świat, który poznajemy w ramach podstawowej serii - a którego za cholerę byśmy nie odkryli, bo ciągle jesteśmy uwięzieni w Akademii UA - lecz dodatkowo zajmują się nią osoby, które są totalnie zafiksowane na punkcie Marvela i DC, więc wiedzą, co musi mieć w sobie solidna porcja superbohaterszczyzny, żeby była ciekawa. I tak jak przygody Midoriyi skupiają się na tych najważniejszych wydarzeniach, gdzie co rozdział światu (czyt. Japonii) grozi zagłada, tak w spin-offie schodzimy z patosem znacznie bliżej parteru i zajmujemy się sprawami, na które taki All Might czy Endeavor nie mieliby nawet czasu spojrzeć. Więcej jest tu knucia i systematycznego odkrywania kolejnych kart rozwijającej się fabuły niż klepania się na śmierć i życie.

Do pełnej recenzji zapraszam na: https://podajnik-animcowy.blogspot.com/2019/07/moralnosc-w-odcieniu-szarych-uliczek.html

Czy jest na sali ktoś, kto nie marzył kiedyś o tym, aby mieć jakąś zarąbistą supermoc? Na przykład zdolność latania? Albo możliwość kontroli pogody? Mogłoby się wydawać, że w przypadku cywilizacji, gdzie 80% ludności posiada specjalnie umiejętności zwane darami, bycie superbohaterem to praktycznie czysta formalność... problem w tym, że nie każdy może się poszczycić...

Tokyo Tower, rok 1997. Już wtedy było to miejsce oblegane przez turystów, dlatego raczej nie dziwi fakt, że nagle w jednym miejscu zebrało się kilka wycieczek pochodzących z różnych, mniej lub bardziej prestiżowych szkół. Wtedy też mała, energiczna gimnazjalistka, Hikaru Shidou, dostaje od pewnej sympatycznej okularnicy drobniaka, aby mogła sobie popatrzeć przez płatną lornetkę na miasto. Hikaru jest poruszona tym gestem, dlatego decyduje się pobiec za nieznajomą, aby jej podziękować. W międzyczasie natyka się na jeszcze inną, długowłosą uczennicę, elegancką niczym dama z wyższych sfer, a kiedy przez przypadek spojrzenia tychże trzech dziewczyn się krzyżują, nagle za oknem wieży pojawia się oślepiające światło, głos znikąd wzywa Magicznych Rycerzy o przybycie, a trzy protagonistki zostają wessane przez podłogę, aby znaleźć się… no, chyba już wiecie - w magicznym świecie, tutaj akurat zwanym Cephiro. Hikaru, Fuu oraz Umi (bo tak nazywają się pozostałe bohaterki) trafiły do tej krainy za przyczyną uprowadzonej księżniczki Emeraude, która ma jedno, jedyne życzenie - żeby legendarni Rycerze ocalili ten świat.

Chociaż można sobie śmieszkować, że Magic Knight Rayearth są takim trochę protoplastą gatunku isekai (kiedyś się mówiło o mahou shoujo, ale ja wiem swoje), to jednak już hen, na początku istnienia motywu z przenoszeniem ziemskiego nastolatka do magicznego świata, seria MKR poczynia sobie bardzo nieszablonowo. Po pierwsze - to ślicznie narysowana, zupełnie zakończona manga, nie jakaś produkowana po ciemnych kątach light novel, która najprawdopodobniej nigdy nie doczekałaby się finału. Po drugie - do ratowania księżniczki przydzielone zostają zdolne, ładne dziewczęta zamiast beznadziejnego licealisty, który do tej pory hodował mech gdzieś na dnie szafy. Po trzecie - dziewczęta są aż trzy, no bo po co się ograniczać, skoro w kupie siła? Same pozytywy. A że bohaterki są sympatyczne (serce póki co skradła mi Hikaru, która nie jest głośna i nerwowa, jak można by się było spodziewać po tym archetypie niskiej postaci, ale bije od niej ciepełko, jest uprzejma i umie działać w razie zagrożenia), to aż chce się poznawać ich losy.

Całość recenzji na moim blogu:
https://podajnik-animcowy.blogspot.com/2019/03/bo-takich-trzech-jak-one-to-nie-ma-ani.html

Tokyo Tower, rok 1997. Już wtedy było to miejsce oblegane przez turystów, dlatego raczej nie dziwi fakt, że nagle w jednym miejscu zebrało się kilka wycieczek pochodzących z różnych, mniej lub bardziej prestiżowych szkół. Wtedy też mała, energiczna gimnazjalistka, Hikaru Shidou, dostaje od pewnej sympatycznej okularnicy drobniaka, aby mogła sobie popatrzeć przez płatną...

Początek historii może się wydawać dość tajemniczy, bo natrafiamy na samotną dziewczynkę anonimowej tożsamości, która zajeżdża na pole kempingowe i powoli przygotowuje obozowisko, ciesząc się, że poza sezonem nikt inny tego miejsca nie odwiedza. Albo przynajmniej prawie nikt, nie licząc dziwnej nieznajomej, która ucięła sobie drzemkę obok kanciapy kierownika obozowiska. Mimo to wszystkie szyszki w lesie należą tylko i wyłącznie do naszej zaradnej bohaterki, dlatego Rin - ups… wybaczcie ten delikatny spoiler - może śmiało rozpalić sobie ognisko i cieszyć się wygodą zmontowanego namiotu. No żyć, nie umierać. Kiedy jednak wypita zupka przypila bohaterkę za potrzebą, natyka się na wystraszoną i całkowicie już rozbudzoną Nadeshiko, czyli drugą z dziewczynek, która wita nas z okładki. Nadeshiko dopiero co przeprowadziła się do niedalekiego Yamanashi, a że zafascynowała ją możliwość zobaczenia góry Fudżi, dlatego na szybciora przyjechała rowerem nad jezioro Motosu i… i tak się zmęczyła, że aż zasnęła i tak zasnęła, że aż zaspała. Na szczęście po paru perturbacjach Nadeshiko zostaje nakarmiona (cudzą zupką chińską), udaje jej się przypomnieć numer telefonu do siostry (bo gapa zupełnie zapomniała własnego telefonu) i wraca do domu, obiecując Rin, że kiedyś chce się z nią jeszcze raz wybrać na porządny kemping. I te słowa okazują się najzupełniej prorocze.

Uwielbiam klimat tej historii i uwielbiam wszystkie bohaterki, szczególnie kiedy mogą zaprezentować pełen wachlarz interakcji między sobą. Zresztą, jeśli zerknie się na tył okładki, to można bez większego problemu odgadnąć, że dziewczynek chętnych na beztroskie kempingowanie będzie nieco więcej niż tylko dwie, a i każda z nich ma trochę inne podejście do obozowania, jak również znajduje się w innym kręgu wtajemniczenia. Jest to więc nie tylko świetny punkt wyjścia dla czytelnika, który razem z niespecjalnie kumatą Nadeshiko wdraża się w cały zawiły temat (bo tak jak ona wiemy raczej tylko tyle, że kemping jest fajny i miło by było wszamać sobie coś dobrego przy ognisku), ale doskonale działa na rozwój fabuły, która pokazuje, jak bohaterki znajdują między sobą nić porozumienia i jak zmieniają się za przyczyną nowych kontaktów.

Całość recenzji na moim blogu:
https://podajnik-animcowy.blogspot.com/2019/02/namiot-z-widokami-na-lekka-komedie.html

Początek historii może się wydawać dość tajemniczy, bo natrafiamy na samotną dziewczynkę anonimowej tożsamości, która zajeżdża na pole kempingowe i powoli przygotowuje obozowisko, ciesząc się, że poza sezonem nikt inny tego miejsca nie odwiedza. Albo przynajmniej prawie nikt, nie licząc dziwnej nieznajomej, która ucięła sobie drzemkę obok kanciapy kierownika obozowiska....