Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jest to druga książka Lamberta jaką miałam przyjemność przeczytać, druga w której tłem opowiadań jest Szwajcaria. Tłem z którego zarówno codzienności, jak i opowieści ludowych Lambert czerpie inspiracje garściami, a jednocześnie wplata je w swoje opowieści tak niespostrzeżenie i gładko, że nawet nie znając Szwajcarii nie traci się immersji i uczucia, że doskonale wiemy co autor miał na myśli. Opowiadania budzą wiele różnych emocji, od rozbawienia, przez refleksje, niepokój, a nawet wzruszenie. Czy jest to książka dla każdego? Nie, nie ma takich książek. Ale jeżeli cenicie sobie absurd, czarny humor i lubicie kiedy akcja zawiesza się w momencie, w którym autor zostawia czytelnikowi wyciągnięcie wniosków i nie podaje wszystkiego na tacy - jest to książka dla Was. U mnie pozostawiła uczucie niedosytu i mam nadzieję, że nie będzie to ostatnia książka tego pisarza.

Jest to druga książka Lamberta jaką miałam przyjemność przeczytać, druga w której tłem opowiadań jest Szwajcaria. Tłem z którego zarówno codzienności, jak i opowieści ludowych Lambert czerpie inspiracje garściami, a jednocześnie wplata je w swoje opowieści tak niespostrzeżenie i gładko, że nawet nie znając Szwajcarii nie traci się immersji i uczucia, że doskonale wiemy co...

Książka, która niejako zmusiła mnie do napisania opinii po długiej przerwie od tej czynności. Dlaczego? Powodów jest sporo. Począwszy od nielogicznych zachowań bohaterów, przez ich totalną umysłową otępiałość, po nierealny obraz wsi, gdzie każdy jest nieco przygłupi i tandetny. Możnaby dać wiarę takim postaciom gdyby opisywano lata 80 ubiegłego wieku. Stereotyp pogania stereotypem, "miastowa" psycholożka narzeka na brak pieniędzy, ale nie pracuje, a mimo to jakoś żyje w świeżo kupionym dworku ze stajnią, oprócz tego wydaje się nie pojmować najprostszych przepisów prawa, które zakazują wstępu jej psu w miejsca, w które ona mimo to chciałaby go zabrać. Bez smyczy. Książka ta napisana jest tak źle, że mniej więcej od drugiego pojawienia się postaci mordercy na kartach książki już wiemy że to on - bo wszyscy inni przedstawieni są od deski do deski, a tylko o tej osobie nie wiemy nic, oprócz tego, że ma brodę, a główna postać za nim nie przepada. Mimo wszystko z ciekawości zajrzę do kolejnych części, chcę sprawdzić czy autorka uczy się na własnych błędach.

Książka, która niejako zmusiła mnie do napisania opinii po długiej przerwie od tej czynności. Dlaczego? Powodów jest sporo. Począwszy od nielogicznych zachowań bohaterów, przez ich totalną umysłową otępiałość, po nierealny obraz wsi, gdzie każdy jest nieco przygłupi i tandetny. Możnaby dać wiarę takim postaciom gdyby opisywano lata 80 ubiegłego wieku. Stereotyp pogania...

Autorkę książki znam z kilku różnych działalności w internecie - bloga, podcastów (zaniedbanych przeze mnie ostatnio Czytu Czytu i ZVZ), a także z jej zawsze trafnych i wyważonych wpisów na FB, czy nagrań na Instagramie. Choć niektóre tematy felietonów były dla mnie mało wciągające, bo Kasia je poruszała wcześniej i znałam jej zdanie, lub miałam wyrobioną na ten temat opinię do której nie musiałam być przekonywana ponownie, to książkę jako całość przesłuchałam bardzo chętnie. Żałuję jedynie, że to nie autorka jest lektorką, bo jej językowe potyczki z brytyjską wymową, czy charakterystyczny ton byłyby dla mnie idealnym dopełnieniem słuchanej treści. Rozumiem jednak decyzję wydawniczą, bo to, co dla mnie, jako dla osoby znającej twórczość Kasi jest częścią jej wizerunku, dla innych mogłoby być zwyczajnie niekomfortowe w trakcie słuchania. W końcu audiobook, to nie podcast, gdzie wszelkie pomyłki czy powtórzenia sprawiają tylko, że słuchający czuje swego rodzaju więź z nagrywającym. Jestem jednak za tym, by następna książka miała swoje wydanie "fanowskie" audiobooka. Polecam dla zgłębiających temat popkultury i będących gdzieś na początku tej drogi.

Autorkę książki znam z kilku różnych działalności w internecie - bloga, podcastów (zaniedbanych przeze mnie ostatnio Czytu Czytu i ZVZ), a także z jej zawsze trafnych i wyważonych wpisów na FB, czy nagrań na Instagramie. Choć niektóre tematy felietonów były dla mnie mało wciągające, bo Kasia je poruszała wcześniej i znałam jej zdanie, lub miałam wyrobioną na ten temat...