Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Zamknąłem oczy i poczułem drżenie serca. Było silniejsze niż smutek i samotność, niczym wzburzone fale wstrząsało całym moim ciałem. Oparłszy się łokciami o tył ławki, usiłowałem przezwyciężyć drżenie. Nikt nie przyszedł mi z pomocą. Nikt nie mógł mnie uratować. Tak samo jak ja nie mógłbym tego zrobić dla innych. Chciałem rozpłakać się na głos, ale nie mogłem. Byłem na to za stary. Poza tym jest na świecie taki rodzaj smutku, którego nie można wyrazić łzami. Nie można go nikomu wytłumaczyć. Nie mogąc przybrać żadnego kształtu, osiada ciasno na dnie serca jak śnieg podczas bezwietrznej nocy. Kiedy byłem młodszy, próbowałem wyrazić taki smutek słowami. Ale pomimo starań, nie potrafiłem tego zrobić. Zaniechałem prób, zamknąłem słowa w sobie. Naprawdę głębokiego smutku nie da się wyrazić nawet łzami.

Zamknąłem oczy i poczułem drżenie serca. Było silniejsze niż smutek i samotność, niczym wzburzone fale wstrząsało całym moim ciałem. Oparłszy się łokciami o tył ławki, usiłowałem przezwyciężyć drżenie. Nikt nie przyszedł mi z pomocą. Nikt nie mógł mnie uratować. Tak samo jak ja nie mógłbym tego zrobić dla innych. Chciałem rozpłakać się na głos, ale nie mogłem. Byłem na to za s...

Wyobrażam sobie z lubością, że [kuzynka] rozstała się z życiem wciąż unoszona przez latawiec, okrążając świat coraz wyżej i wyżej, aż zmarła z głodu i odwodnienia i odtąd zaczęła ważyć coraz mniej i z czasem stała się drobnym szkieletem szybującym na prądach strumieniowych naszej planety. Swego rodzaju Latający Holender.

Wyobrażam sobie z lubością, że [kuzynka] rozstała się z życiem wciąż unoszona przez latawiec, okrążając świat coraz wyżej i wyżej, aż zmarła z głodu i odwodnienia i odtąd zaczęła ważyć coraz mniej i z czasem stała się drobnym szkieletem szybującym na prądach strumieniowych naszej planety. Swego rodzaju Latający Holender.

Zimą duży, czarny piec roztacza ciepło oraz zapach torfu i drzewa z plaży, wszystko paruje, deszcz wali w szyby. Wtedy właśnie ogarnia mnie przyjemne, zwarte uczucie, od którego człowiekowi robi się przytulnie jak kocurowi owiniętemu we własny ogon. Czasem chciałbym, byśmy mieli kota. Dotąd miałem tylko koci łeb, w dodatku porwały go mewy.

Zimą duży, czarny piec roztacza ciepło oraz zapach torfu i drzewa z plaży, wszystko paruje, deszcz wali w szyby. Wtedy właśnie ogarnia mnie przyjemne, zwarte uczucie, od którego człowiekowi robi się przytulnie jak kocurowi owiniętemu we własny ogon. Czasem chciałbym, byśmy mieli kota. Dotąd miałem tylko koci łeb, w dodatku porwały go mewy.

Niektóre rzeczy odbijają głos bardziej niż inne. Czasami słyszę ostatni dźwięk, który nigdy nie odbija się echem, ponieważ nie ma od czego się odbić; to dźwięk ostatecznej nicości dociera z hukiem przez wielkie rury, tworzące pozbawiony szpiku kościec mostu, niczym huragan, niczym pierdnięcie Boga, niczym wszystkie krzyki bólu zebrane i odtworzone. Słyszę go zatem – hałas rozrywający bębenki, rozłupujący czaszki, rozwalający ściany i niszczący dusze.

Niektóre rzeczy odbijają głos bardziej niż inne. Czasami słyszę ostatni dźwięk, który nigdy nie odbija się echem, ponieważ nie ma od czego się odbić; to dźwięk ostatecznej nicości dociera z hukiem przez wielkie rury, tworzące pozbawiony szpiku kościec mostu, niczym huragan, niczym pierdnięcie Boga, niczym wszystkie krzyki bólu zebrane i odtworzone. Słyszę go zatem – hałas rozry...