Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Metod stosowanych przez pisarzy, celem zachęcenia czytelnika do sięgnięcia po książkę, jest wiele. Nieczęsto wyznacznikiem popularności nie jest intrygująca fabuła, barwni bohaterowie czy zaskakujące zwroty akcji, lecz chociażby aktualność podejmowanego tematu, wpisanie się przodujący nurt literacki, wreszcie niecodzienna konstrukcja fabuły. Tą ostatnią właśnie drogą poszedł Martin Amis w „Strzale czasu”.
Historię bohatera książki (znanego początkowo jako John Friendly) poznajemy bowiem u jej kresu, by następnie cofać się wraz z nim do początków jego życia. Gdy opowiadałem znajomym o książce, wszystkim nasuwało się skojarzenie ze znanym filmem „Niezwykły przypadek Benjamina Buttona”, gdzie bohater rodzi się starcem, a wraz z wiekiem młodnieje. Tyle tylko że „nasz” bohater cofa się naprawdę, a więc po ulicy chodzi tyłem, jedzenie wytwarza z resztek ze śmietnika, a wszystkie jego związki zaczynają się od kłótni. Nie muszę dodawać, że stwarza to wiele komicznych sytuacji, a na wiele spraw pozwala spojrzeć z innej perspektywy. Całą historię relacjonuje nam druga świadomość, która w niejasny sposób dzieli ciało z Johnem, lecz może być tylko biernym świadkiem jego decyzji. Opowieść może nie byłaby tak ciekawa, gdyby nie fakt tajemniczej zbrodni Johna, o której dowiadujemy się wpierw z jego snów, by następnie samemu brać w niej udział. I jest to może najciekawszy moment książki – zbrodnia bowiem pokazana jest w bardzo intrygujący sposób, który zapadnie w pamięci czytelnika na dłużej.
Mimo zalet, po lekturze książki pozostał jednak pewien niedosyt. Cała historia nie jest specjalnie odkrywcza, autor postanowił skupić się na zabiegu odwrócenia „strzały czasu”, i w efekcie dla wielu książka będzie po prostu nudna. Rozważania narratora co do postrzeganej rzeczywistości też mogłyby wypaść lepiej. Książka jest jednak na tyle krótka, a jej forma na tyle ciekawa, że zanim zaczniemy dostrzegać jakieś wady, naszym oczom ukażą się ostatnie zdania tej historii.

Metod stosowanych przez pisarzy, celem zachęcenia czytelnika do sięgnięcia po książkę, jest wiele. Nieczęsto wyznacznikiem popularności nie jest intrygująca fabuła, barwni bohaterowie czy zaskakujące zwroty akcji, lecz chociażby aktualność podejmowanego tematu, wpisanie się przodujący nurt literacki, wreszcie niecodzienna konstrukcja fabuły. Tą ostatnią właśnie drogą...