Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Przereklamowana, na poziomie przeciętnego harlequina. Historia miała spory potencjał, co jest jedną z niewielu zalet tego "dzieła". Pomysł był dobry, natomiast wykonanie okazało się mierne. Dodatkowo w nowszej wersji oryginału znajduje się epilog - w polskiej go zabrakło, a szkoda, ponieważ dzięki niemu nie odnosi się wrażenia, że ostatnia część była pisana na kolanie, aby tylko domknąć akcję, która z początku się ciągnie, a im bliżej końca, tym bardziej pędzi, aż dotrze do punktu kulminacyjnego pełnego dramy rodem z seriali dla młodzieży, po czym dostajemy króciutką scenę, mającą za zadanie domknięcie fabuły.
Nie przekonała mnie relacja bohaterów, nie przekonała mnie relacja głównej bohaterki z rodziną. Nie przekonali mnie do siebie bohaterowie - byli nijacy, a ich zachowanie ciężko zrozumieć.
Autorce udało się jedynie oddać klimat małego miasteczka i wpleść odrobinę humoru. Na pewno nie jest to książka wybitna ani świetnie napisana.
Ostatecznie o ocenie przesądziły błędy w polskiej wersji. Jeśli ktoś ich nie zauważa - szczerze zazdroszczę, są one bowiem rażące i przez nie naprawdę ciężko się czyta to "dzieło". Mogę zrozumieć kilka literówek, przecinek, którego gdzieś zabrakło, czy który pojawił się w miejscu, w którym nie powinien stać. Nie potrafię za to zrozumieć błędów takich jak: "lacross'em" - jest to słowo nieodmienne, a mimo to ktoś się pokusił o jego odmianę, czy: "a zwłaszcza..., a szczególnie...". Pomyłek, niezręczności językowych i kalek jest znacznie więcej.
Przepraszam bardzo, ale co to ma być? Żart? Naśmiewanie się z czytelnika, który dzięki odpowiedniej promocji tytułu przeczyta go i będzie powtarzał po zachwalających, że w jego ręce wpadło wybitne dzieło, kiedy tak naprawdę otrzymał w najlepszym wypadku przeciętniaka, którego fragmenty lepiej wyglądają po wrzuceniu w tłumacza google?
Nie polecam

Przereklamowana, na poziomie przeciętnego harlequina. Historia miała spory potencjał, co jest jedną z niewielu zalet tego "dzieła". Pomysł był dobry, natomiast wykonanie okazało się mierne. Dodatkowo w nowszej wersji oryginału znajduje się epilog - w polskiej go zabrakło, a szkoda, ponieważ dzięki niemu nie odnosi się wrażenia, że ostatnia część była pisana na kolanie,...

Książka do przeczytania na raz, nic nowego ani ciekawego.
Tłumaczenie jest przyzwoite, błędy na poziomie redakcji, korekty i przygotowania e-booka dostępnego w Legimi bardzo przeszkadzają w czytaniu.

Książka do przeczytania na raz, nic nowego ani ciekawego.
Tłumaczenie jest przyzwoite, błędy na poziomie redakcji, korekty i przygotowania e-booka dostępnego w Legimi bardzo przeszkadzają w czytaniu.

Kiedy diagnoza burzy dotąd uporządkowany świat i sprowadza mnóstwo smutku, a ostatecznie żałobę, liczy się każda chwila.

Powieść Luke'a Allnutta porusza ważne obecnie tematy. Jasne, jak sam opis wskazuje, opowiada o chorobie dziecka i podejmowanej przez rodziców walce, by zmierzyć się z nieszczęściem, ale dotyczy też czegoś więcej: załamania psychicznego, problemów w życiu małżeństwa, poczucia bezsilności, które pcha do sięgania po każde możliwe metody leczenia, lub choćby dające na to cień szansy, a także tego, jak niektórzy jawnie i perfidnie wykorzystują takie sytuacje. To duży problem, jednak nie to jest najważniejsze.

Rob i Anna wiodą szczęśliwe życie, do czasu gdy dowiadują się, że ich synek cierpi na niepoddający się leczeniu nowotwór. Rob szuka innych rozwiązań, Anna bierze słowa lekarzy takimi, jakie są i nie próbuje ich podważać - stara się jedynie spędzać pozostałe chwile z małym Jackiem. Ta część książki, w której w trudnym okresie próbie poddawana jest miłość rodziców chłopca, wiedzie do wiadomego zakończenia, w którym autor każdym słowem tłucze serce czytelnika, nie pozostawiając go nieczułym na tragedię, a także dzieli się ogromnym bólem odczuwanym przez ojca malucha, bo to właśnie mężczyzna jest narratorem powieści.

Świat Roba się rozpada, mężczyzna zupełnie nie potrafi sobie poradzić z losem i wtedy rozpoczyna się ostatnia część, część, na której wolę się skupić, ponieważ uważam, że może być światełkiem dla ludzi w podobnej sytuacji i ukazuje, iż mimo wszystko życie toczy się dalej, nawet gdy brakuje w nim małego człowieczka, który dotąd przynosił mnóstwo radości.

Droga Roba i Anny była ciężka i wyboista, ale ostatecznie ukazuje, że cierpienie można przekuć w coś dobrego, że da się żyć mimo rozerwanego na strzępy serca, że nadzieja jednak istnieje i że można ją ofiarować także innym. Czas leczy rany - nie jest to wyłącznie pusty frazes, lecz trzeba mu pomóc i stawić czoła stracie.

Niebo na własność to przede wszystkim i paradoksalnie powieść o zdrowieniu, z jej ostatnich stron płynie mnóstwo nadziei.

Główny temat przewija się dość często zarówno w literaturze, jak i filmie, ale przedstawiony został w ciekawy sposób, nieco odmienny, szczególnie ze względu na zaprezentowanie go z perspektywy ojca.

Autor nie przynudza, nie skupia się na niepotrzebnych wątkach, każde słowo zostało przemyślane, emocje biją ze stron. Jest to książka, od której nie może się oderwać i na pewno zasługuje na miano godnej polecenia.

Kiedy diagnoza burzy dotąd uporządkowany świat i sprowadza mnóstwo smutku, a ostatecznie żałobę, liczy się każda chwila.

Powieść Luke'a Allnutta porusza ważne obecnie tematy. Jasne, jak sam opis wskazuje, opowiada o chorobie dziecka i podejmowanej przez rodziców walce, by zmierzyć się z nieszczęściem, ale dotyczy też czegoś więcej: załamania psychicznego, problemów w życiu...