Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Tę książkę poleciła mi koleżanka, a ja rzadko sięgam po polecone pozycje - zbyt wiele razy się sparzyłam. Jednak ostatnio przeżywam zachwyt nad twórczością Iwaszkiewicza, więc nie mogłam pominąć "Kochanków z Marony". Na szczęście, tym razem polecenie mnie nie zawiodło. Jest to wyjątkowa książka, pokazująca prostotę życia i jego nieustający, niezmienny bieg. Nawet w obliczu najgorszego okazuje się, że za chwilę jesteśmy, oczywiście w jakimś stopniu, o tym zapomnieć, a świat, który nas otacza, nawet tej tragedii nie zauważył.
Jednocześnie jest to bardzo przyjemna lektura, napisana lekkim stylem, i tym przypominała mi się trochę nastoletnie, wakacyjne powieści. Wydaje mi się, że byłaby to świetna pozycja do czytania w liceum!

Tę książkę poleciła mi koleżanka, a ja rzadko sięgam po polecone pozycje - zbyt wiele razy się sparzyłam. Jednak ostatnio przeżywam zachwyt nad twórczością Iwaszkiewicza, więc nie mogłam pominąć "Kochanków z Marony". Na szczęście, tym razem polecenie mnie nie zawiodło. Jest to wyjątkowa książka, pokazująca prostotę życia i jego nieustający, niezmienny bieg. Nawet w obliczu...

Niestety, ze wszystkich powieści Turgieniewa, które dotychczas czytałam, ta wydaje mi się najmniej wdzięczna.

Cała fabuła kręci się wokół głównego bohatera i jego pierwszej miłości. Niestety, choć z początku wydawało się, że mogła zakończyć się szczęśliwie, to potem los się odwraca. Kobieta jego życia nie jest zbyt stała i nie ma zamiaru poświęcić się łączącemu ich uczuciu całkowicie. Jednocześnie nie chciałaby tracić związku, który łączy ją z głównym bohaterem, więc, no cóż, próbuje złapać dwie sroki za ogon.

Nie wiem jak innym czytelnikom, ale mnie ta historia wydaje się zbyt banalna i, co najgorsze, nie doczekałam się żadnej dziwnej zmiany, przemiany bohatera, czegokolwiek. W takim wypadku można naprawdę czuć się zawiedzionym, szczególnie jeżeli powieść jest napisana przez takiego pisarza jak Turgieniew, po którym spodziewałam się wiele więcej. Nie ratuje "Dymu" również piękny styl, ciekawie wykreowani bohaterowie, czy niezwykłe opisy.

Spokojnie można sobie tę lekturę odpuścić...

Niestety, ze wszystkich powieści Turgieniewa, które dotychczas czytałam, ta wydaje mi się najmniej wdzięczna.

Cała fabuła kręci się wokół głównego bohatera i jego pierwszej miłości. Niestety, choć z początku wydawało się, że mogła zakończyć się szczęśliwie, to potem los się odwraca. Kobieta jego życia nie jest zbyt stała i nie ma zamiaru poświęcić się łączącemu ich...

Dziwi mnie, że wciąż jest tutaj tak mało opinii na temat tej powieści Turgieniewa. "Ojcowie i dzieci" to naprawdę ciekawa lektura, która jak żadna inna wcześniej pokazała mi jak silny może być konflikt pokoleń. Wcześniej wielokrotnie o tym słyszałam i raczej na takie hasło od razu zaczynałam sobie wyobrażać spór romantyków z pozytywistami. Opcjonalnie konflikt pokoleń może się kojarzyć jeszcze ze zbuntowanymi nastolatkami i ich rodzicami. A to przecież w ogóle nie o to chodzi!

W powieści Turgieniewa synowie nie są wcale nastolatkami, ale już dorosłymi młodymi mężczyznami, którzy powoli rozpoczynają "własne" życie. Do starcia między ich poglądami, a niemodnymi tradycjami, którym wciąż hołdują rodzice, dochodzi, kiedy młodzieńcy odwiedzają swoje domy rodzinne. Nagle drobnostki urastają do miary ogromnych problemów i ani rodzice, ani dzieci nie potrafią sobie z nimi poradzić.

Bardzo lubię takie pisarstwo. Historia bohaterów jest prosta, ale właśnie dzięki temu czuje się jej prawdziwość. Postacie wydają się czasem trochę zbyt przerysowane, ale nie odbiera to całości powieści uroku. Mam nadzieję, że coraz więcej osób będzie sięgać po tę lekturę :)

Dziwi mnie, że wciąż jest tutaj tak mało opinii na temat tej powieści Turgieniewa. "Ojcowie i dzieci" to naprawdę ciekawa lektura, która jak żadna inna wcześniej pokazała mi jak silny może być konflikt pokoleń. Wcześniej wielokrotnie o tym słyszałam i raczej na takie hasło od razu zaczynałam sobie wyobrażać spór romantyków z pozytywistami. Opcjonalnie konflikt pokoleń może...