Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Muszę przyznać, że nie do końca przekonuje mnie ta historia. Owszem, miała potencjał, ale moim zdaniem czym dalej w las, tym bardziej autorka przekombinowała.

Margo jest nastoletnią dziewczyną, która nie ma łatwego życia. Brak ojca, matka prostytutka, w dodatku cierpiąca na depresję i traktująca dziewczynę jak powietrze. Do tego obskurna nora zamiast domu i równie okropne miasteczko, którego mieszkańcy kryją mnóstwo brudów i tajemnic. Gorzej być nie może. Tak myśli Margo, póki nie dowiaduje się o zaginięciu koleżanki. I jego tragicznym finale. Przed całkowitym załamaniem i marazmem ratują ją spotkania z sąsiadem, który w wyniku choroby porusza się na wózku inwalidzkim. Tę dwójkę zaczyna łączyć ciekawa więź, jednak wkrótce wszystko przesłania pragnienie zemsty na zdeprawowanym elemencie społeczeństwa. Walka ze złem, wymierzenie sprawiedliwości – tak Margo nazywa i usprawiedliwia swoje postępowanie. Czy ma do tego prawo?

Autorka pomiędzy ważnymi kwestiami jak samotność, depresja czy niepełnosprawność wplata rozważania, które mogą skłonić do refleksji. Czy istnieje coś takiego jak ,, mniejsze zło” i czy można je usprawiedliwić. Mam wrażenie, że to główny temat powieści. Mimo filozoficznych dylematów wszystko jest napisane w przystępny sposób, otoczone prozaicznymi wydarzeniami, dzięki czemu historia przesadnie nie męczy czytelnika, język również dość prosty, czyta się błyskawicznie. Natomiast czegoś mi zabrakło. Z biegiem rozwoju zachowania bohaterki można poczuć znużenie, ponieważ czytelnik powoli przewiduje jej kolejne kroki. Poza tym niektóre sytuacje są mało realistyczne i nudne, a poświęcono im sporo miejsca. Co więcej, można odnieść wrażenie, że w pewnym momencie czytamy to samo, niczym kopiuj-wklej, niektóre wydarzenia zbyt rozwleczone. Zapewne psychologiczne, tajemnicze zakończenie miało przywrócić ten element zaskoczenia, przykuć uwagę, natomiast moim zdaniem było przekoloryzowane i nie wiem, co tak naprawdę kierowało autorką. Historia z potencjałem, niewykorzystanym niestety. Nie mogę powiedzieć, że zmarnowałam czas, ale oczekiwałam czegoś więcej. Koniec końców książka wywarła na mnie wrażenie nijakie i z pewnością szybko o niej zapomnę...

Muszę przyznać, że nie do końca przekonuje mnie ta historia. Owszem, miała potencjał, ale moim zdaniem czym dalej w las, tym bardziej autorka przekombinowała.

Margo jest nastoletnią dziewczyną, która nie ma łatwego życia. Brak ojca, matka prostytutka, w dodatku cierpiąca na depresję i traktująca dziewczynę jak powietrze. Do tego obskurna nora zamiast domu i równie okropne...

Po LO story sięgnęłam czując potrzebę odstresowania się, powrotu do czasów szkolnych, podróży w kierunku wspomnień.. czy mi się udało?

Tak! Książka bardzo mi się podobała spełniła moje oczekiwania. Poznajemy słodko-gorzkie perypetie czwórki licealistów - Ryby, Luśki, Mastera i Buraka. Przyjaciele wspierają się w codziennej niedoli, jaką jest przetrwanie starcia z ciałem pedagogicznym w II klasie liceum. Na ich drodze pojawi się wiele przeszkód, mniejszych lub większych kłód. Zawsze jednak mogą liczyć na swoje wsparcie.
Autorka stworzyła niezwykle autentyczną opowieść o blaskach i cieniach dorastania, poruszając wachlarz tematów, tak istotnych dla nastolatków: pierwszej miłości, zazdrości, samoakceptacji. Owszem, miejscami bywa ciut przekoloryzowana, ale chyba tylko po to, by rozbawić czytelnika jeszcze bardziej, a śmiechu nigdy za wiele.
Bohaterowie są niezwykle wyraziści, charakterni, dzięki czemu z łatwością wizualizowałam tę historię. Bardzo podobał mi się także język: miejscami prostolinijny, ale tez wyszukany. A przede wszystkim aspekt humorystyczny - bardzo dobrze się bawiłam, uśmiałam się z ich tekstów i przygód jakie mieli. Polecam, w szczególności nastolatkom - to o Was i dla Was.

Po LO story sięgnęłam czując potrzebę odstresowania się, powrotu do czasów szkolnych, podróży w kierunku wspomnień.. czy mi się udało?

Tak! Książka bardzo mi się podobała spełniła moje oczekiwania. Poznajemy słodko-gorzkie perypetie czwórki licealistów - Ryby, Luśki, Mastera i Buraka. Przyjaciele wspierają się w codziennej niedoli, jaką jest przetrwanie starcia z ciałem...

Zazwyczaj sięgając po książkę z wątkiem porwania, mamy w głowie prosty schemat - dziewczyna uwięziona w ciemnej piwnicy, bita i gwałcona. Lucy Christopher udało się ten schemat przełamać, za co jestem bardzo wdzięczna autorce, bo moim zdaniem to korzystny zabieg,który uczynił tę powieść uniwersalną...

Gemma nigdy nie spodziewałaby się jak jedna chwila zmieni całe jej życie. Wydawać by się mogło,że nie ma bezpieczniejszego miejsca od lotniska – pełnego ludzi, ochrony i kamer. A jednak to z lotniska, nieznajomy mężczyzna uprowadza szesnastolatkę. W wyobrażeniach dziewczyny wszystkie porwania kończą się w zamkniętych pomieszczeniach, a ofiary są przywiązywane i krzywdzone. Uwięzione w domu, do którego prędzej czy później ktoś dotrze. Tymczasem dla niej porywacz przygotował zupełnie inny scenariusz – wywozi ją do.. nikąd. Dzicz. Kompletne odludzie. Zero cywilizacji. I pozory sielankowego życia. Jakie są prawdziwe zamiary porywacza? Czy Gemma zdoła uciec?


Po pierwsze, jestem bardzo pozytywnie zaskoczona fabułą. Z jednej strony czytelnik czuje,że dzieje się coś strasznego, w końcu chodzi o porwanie, z drugiej przeżycia dziewczyny mieszają się z pięknymi krajobrazami, wyjętymi rodem z powieści przygodowej o dwójce rozbitków usiłujących odnaleźć się na bezludnej wyspie. Tę jednak coś wyróżnia. Jest to tajemnicze pustkowie, które porywacz skrupulatnie przygotował do ,, szczęśliwego" życia... Sam ten kontrast intryguje i nieco przeraża. Z niecierpliwością czytałam, by się dowiedzieć, co spotka Gemmę i czy ucieknie. Relacja jaka nawiązuje się między bohaterami jest nietypowa, oni sami wydają się w niej gubić. Natomiast momentami wydawała mi się nieco przerysowana i dziwaczna. Niektóre dialogi są ciut kiczowate i wydają się dłużyć, a opisy przyrody momentami przypominają długaśne sienkiewiczowskie litanie. Bardzo podobał mi się zarys psychologiczny porywacza,bo nie był on potraktowany ogólnikowo, został ciekawie rozwinięty. Drugim zaskakującym elementem,który przypadł mi do gustu jest nietypowa narracja – Gemma kieruje tę opowieść do swojego porywacza.

Jako młodzieżówka na pewno wyłamuje się ze schematu. Mimo kilku mankamentów, polecam nastoletnim czytelnikom, bo myślę,że to tej grupie wiekowej najbardziej przypadnie do gustu – mnie miło się czytało, ale odniosłam wrażenie,że kilka lat temu spodobałaby mi się bardziej ( ale nie dyskryminuje młodzieżówek)....

Zazwyczaj sięgając po książkę z wątkiem porwania, mamy w głowie prosty schemat - dziewczyna uwięziona w ciemnej piwnicy, bita i gwałcona. Lucy Christopher udało się ten schemat przełamać, za co jestem bardzo wdzięczna autorce, bo moim zdaniem to korzystny zabieg,który uczynił tę powieść uniwersalną...

Gemma nigdy nie spodziewałaby się jak jedna chwila zmieni całe jej...