Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Już sam pomysł spisywania wspomnień i doświadczeń życiowych w wieku 28 lat wydaje się idiotyczny. Książka bardziej niż reklamowymi na okładce radami zajmuje się przedstawieniem światu mało zabawnych, dziwnych i często wyjątkowo niesmacznych anegdot z życia Dunham. Tak więc mamy bite 14 stron jadłospisu nieefektywnej diety, nieudane randki i jeszcze bardziej nieudany seks ( 'jestem gruba, nikt mnie nie kocha'). Pełno wyrwanych z kontekstu historyjek z dzieciństwa na 1/3 strony ('moja siostra wkładała klocki lego w majtki/ upiła się kiedyś wódką w szafie), opisy bólów menstruacyjnych i wizyt u ginekologa (ze szczegółami oczywiście), jeszcze więcej nieudanych diet i nieszczęśliwych czasów szkolnych (40 stron o wizytach u psychologa i nerwicach 8-latki).
Tak bardzo o niczym, że aż się zastanawiam jak z tego mogło wyjść prawie 300 stron.

Dunham jednak podkreśla, że w książce chodzi o to samo o co chodziło w 'Girls'- że nie jest odwagą pokazać to co piękne i doskonałe ale to co nieperfekcyjne.
Smutne jest tylko to, że Dunham czuje się głosem pokolenia a w rzeczywistości toczy samotną walkę z własnymi demonami na polu zarówno literackim jak i filmowym. Z całą moją sympatią dla jej inteligencji i odwagi muszę jednak stwierdzić, że całość prezentuje się trochę żałośnie. Czy naprawdę szczytem odwagi i feminizmu współczesnej kobiety jest zdjęcie majtek przed kamerą i powiedzenie 'mam cellulit, włosy na brzuchu i noszę rozmiar 44'? Lunham oszukuje samą siebie. Chodzi o samą fasadę. Nie jest odwagą powiedzieć 'nie obchodzą mnie kanony piękna i to jak wyglądam' ale nauczyć się tak myśleć a jak pobrzmiewa między kartami- ona sama się jeszcze tego nie umie.

Już sam pomysł spisywania wspomnień i doświadczeń życiowych w wieku 28 lat wydaje się idiotyczny. Książka bardziej niż reklamowymi na okładce radami zajmuje się przedstawieniem światu mało zabawnych, dziwnych i często wyjątkowo niesmacznych anegdot z życia Dunham. Tak więc mamy bite 14 stron jadłospisu nieefektywnej diety, nieudane randki i jeszcze bardziej nieudany seks (...

Odejmuję za szatańsko dwuznaczne zakończenie, niemiłosierną rozciągłość i niedopowiedzenia w tylu wątkach. Oh, Leverkün. Co się z Tobą stało? Ta dwuznaczność zabija.

Odejmuję za szatańsko dwuznaczne zakończenie, niemiłosierną rozciągłość i niedopowiedzenia w tylu wątkach. Oh, Leverkün. Co się z Tobą stało? Ta dwuznaczność zabija.

CZY ZAFON ODRABIA PRACĘ DOMOWĄ?
czyli pytanie o poziom literacki.


W "Pałacu Północy" C.R. Zafon funduje czytelnikowi prawdziwą podróż w głąb upadku literackiego.
Pytanie:
jak można tak upaść?
Czemu mamy do czynienia z powieścią gorszą stylistycznie niż poprzedzający PP "Książe "Mgły" i późniejsza "Marina"?



W "Pałacu Północy" czytamy między innymi o "trzewiach przeklętego miejsca", "pustelni mego gabinetu" i "trujących kałużach w których dzieci grzęzły jak osadzone na mieliźnie statki". Widać, że Carlos dopiero buduje swój styl, ale nie da się uniknąć stwierdzenia, że trochę przesadził budując 5 wersowe zdania (no dodatek pisane w utartym schemacie) pełne nieudanych porównań- "topiące się żelazo jak kostka masła na patelni" i"ciemniejsze niż najciemniejsza noc" (dalej już pozwolę sobie nie przytaczać).
Nie jestem pewna też czy tworzenie tak dużej ilości bohaterów w tak krótkiej powieści było dobrym pomysłem. Zafon nie rozwija wielu wątków, nie przedstawia dogłębniej członków CS, przez co są widocznie ograniczeni i rozchwiani. Znamy ich wszystkich ale żadnego dobrze.
Plus lekko tlący się podtekst kazirodczy, to już o wiele za dużo jak na niecałe 300 stron.
Chociaż, jak dla mnie, największą porażką było zakończenie. Można spekulować, czy lubimy krwawe rozwiązania czy happy endy ale takiej niestabilności czarnego charakteru z jakim mamy do czynienia tu dawno nie spotkałam.

Są oczywiści plusy. Pomysł, ciekawe historie boczne, plastyczne przedstawienie Kalkuty (łącznie z wymyślonymi miejscami). Kilka bardzo trafnych porównań.


Kończąc, dobra historia napisana pełnym stylistycznych gargulców i niepozbawionym patosu językiem.

Można też przy okazji zadać sobie pytanie na ile Zafon odrabia swoją pracę domową? Stylistycznie pnąc się w górę a jednak pozostając w schemacie- opis miasta/miejsc i sierota vs. złe moce.

CZY ZAFON ODRABIA PRACĘ DOMOWĄ?
czyli pytanie o poziom literacki.


W "Pałacu Północy" C.R. Zafon funduje czytelnikowi prawdziwą podróż w głąb upadku literackiego.
Pytanie:
jak można tak upaść?
Czemu mamy do czynienia z powieścią gorszą stylistycznie niż poprzedzający PP "Książe "Mgły" i późniejsza "Marina"?



W "Pałacu Północy" czytamy między innymi o "trzewiach...