Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Pięknie, elegancko, a przy tym prosto napisana przez mądrego człowieka, książeczka. Jest o szacunku, jest o wielkiej, mądrej przyjaźni między psem a Ambrożym Noskiem, opisanej z obu stron i z obu stron pięknie obronionej. Jest suspens, ale jest i urokliwy nieznany już dziś czill tamtych czasów. Mnóstwo uprzejmości, dobrych, serdecznych manier, wiara w ludzi i ich umiejętność naprawiania swoich błędów. Czytałem z siedmioletnią córką i mimo kilku przystanków, żeby skumać to, czy owo, podążała za historią i emocjonowała się wybornie. PO-LE-CAM!

Pięknie, elegancko, a przy tym prosto napisana przez mądrego człowieka, książeczka. Jest o szacunku, jest o wielkiej, mądrej przyjaźni między psem a Ambrożym Noskiem, opisanej z obu stron i z obu stron pięknie obronionej. Jest suspens, ale jest i urokliwy nieznany już dziś czill tamtych czasów. Mnóstwo uprzejmości, dobrych, serdecznych manier, wiara w ludzi i ich...

Czytałęm ją z moją 7,5 letnią córką. Zuzia stwierdziłą, że to jak na razie najciekawsza książka jaką czytaliśmy (a przerobiliśmy ich wiele). Pozycja godna uwagi z powodu tematyki jaką porusza - mumia Dummie jest odmieńcem, kimś obcym, kogo trzeba poznać, ale przede wszystkim szanować. To takie społeczne kwestie. Oprócz tego Dummie jest nowym członkiem rodziny, który "kradnie" uwagę skierowaną do tej pory na Goosa, małoletniego bohatera tej książki. Mieszka on sam z ojcem i pojawienie się Dummiego, to z jednej strony dodatkowa rozrywka, jakby "brat", a z drugiej konkurencja. autorka bardzo zgrabnie przemyca te "dzicinne" obrażania się i podkreśla te postawy, które są ok - czyli wsparcie, jakiego udziela Goos Dummiemu w klasie, opieka nad nim, etc. Jest też dobry nauczyciel i zły nauczyciel, oraz związane z nimi typowe sytuacje. Jest intryga detektywistyczna i jest też sporo grozy.

SPOLIER: Jeśli chodzi o sprawy wymagające uwagi: groza bywa w tej książce dość mocna. Jest tam jedna ilustracja, która szczególnie sugestywnie oddaje klimat jednej z finałowych stron. Radzę przekartkować zanim dojdziemy w tej książce do tego miejsca, żeby być przygotowanym na złagodzenie odbioru (Zuzia się wydygała). Druga kwestia to opisy dość obleśnych sytuacji - bądź co bądź mamy tu do czynienia z mumią i sprawy związane z jej rozkładem, smrodem, odpadającymi płatami skóry, etc. są tu opisane. Na szczęście opisane to jest na tyle serdecznie i normalnie, że po pierwszym odruchu obleśnym, zaczynamy - podobnie jak Goos i jego ojciec Klaas i to w tym najpiękniejsze - przywykać do Dummiego, który jest... martwy :)

Jest sporo błędów w tłumaczeniu, bądź zwykłych literówek. Wygląda mi na to, że polskie wydanie zostało przygotowane trochę niedbale.

Ale generalnie - zarówno ja tata, jak i moja córka - polecamy tę książkę zdecydowanie!

Czytałęm ją z moją 7,5 letnią córką. Zuzia stwierdziłą, że to jak na razie najciekawsza książka jaką czytaliśmy (a przerobiliśmy ich wiele). Pozycja godna uwagi z powodu tematyki jaką porusza - mumia Dummie jest odmieńcem, kimś obcym, kogo trzeba poznać, ale przede wszystkim szanować. To takie społeczne kwestie. Oprócz tego Dummie jest nowym członkiem rodziny, który...