Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Od czego by tu zacząć... Książka po tylu latach jest jak powrót do czasów liceum i mam wrażenie, że jest to jednocześnie wada i zaleta. Obie książki – Teenage Dirtbag i The One That Got Away to nostalgia, nastoletnie lata i powrót do przeszłości, co sprawiło, że aż chciało mi się czytać. Niestety to właśnie wspomnienia są jedną z tylko dwóch rzeczy, które dla mnie ratują tę książkę. Drugą są te nieliczne fragmenty, w których faktycznie da się poczuć miłość, gdzie widać jak wiele emocji ma w sobie Nate, bo tylko ze strony Nate'a jestem w stanie wyczuć jakiekolwiek uczucia. Rey wydaje się, hym, spłaszczona, może nawet uproszczona do nastoletniej dziewczyny, która nagle dorasta, ale niewiele się w niej zmienia jeśli chodzi o dojrzałość. Idealnym przykładem może być to ile razy zdradziła swojego chłopaka, ale spokojnie on ją też zdradził, więc w sumie nic złego się nie wydarzyło. Jeśli chodzi o to co mi się nie podobało... było tego niestety więcej. Bardzo płytko pokazany temat zaburzeń odżywiania. No niestety kochający facet mówiący, że kobieta musi zacząć jeść więcej nie pomoże tak szybko i łatwo jak zostało to pokazane w przypadku bulimii czy anoreksji. Jest to choroba, która wymaga zdecydowanie więcej uwagi, a skala problemu z jakim zmagała się Rey był znacznie poważniejszy i w realnym życiu zapewne spotkałby się z hospitalizacją. Dalej mamy sposób w jaki została przedstawiona śmierć Ann. dosłownie 3-4 strony zostały poświęcone sytuacji, paroletnie dziecko straciło matkę (to, że zbyt dobrą matką nie była to inna sprawa), a pokazane zostało to jakby zmarł chomik. Sposób wychowywania dzieci to następna sprawa. Rozumiem zamysł autorki jakim miał być pokazanie "luźnych" rodziców, jednak to jest przesada: "Ssałem więcej kutasów niż ty" powiedział Nate do swoich dzieci. No błagam, pare stron wcześniej był oburzony prezerwatywą znalezioną w koszu na pranie. Kolejną męczącą rzeczą było to jak wszystko łatwo wszystkim przychodziło. Wszyscy są bogaci, wszyscy mają kariery, a celebryci przewijają się co chwilę. Dreszcz zażenowania delikatnie skradał się po moim kręgosłupie, kiedy Justin Bieber po raz kolejny robił sobie zdjęcie z Rey lub zapraszał ich na imprezę, albo kiedy niespodziewanie dostali cały wyjazd za darmo bo tak. Ciekawe były też znikające postacie, które na początku odgrywały mega znaczącą rolę jak Maddie lub Soph, a nawet Amy, która gdzieś się zawieruszyła w połowie książki, na końcu wróciła, a ja zastawiałam się kim ona kurcze była. Pomijam już trochę temat przeprowadzonej przez Maddie inicjacji cheerleaderek, która była żenująca. Podobnie z Panem Greyem, obleśnym wykładowcą, którego relacja z Rey, a raczej jej przebieg był niesamowicie bezsensowny i niepotrzebny. Kropką nad i była ilość "zmiażdżonych" w pocałunku ust. Pod koniec nie byłam w stanie już znieść tego sformułowania, które w żaden sposób nie kojarzy się z przyjemnym i pełnym miłości pocałunkiem. Podsumowując, gdyby nie fakt, że górę w moim przypadku bierze sentyment, książka nie znalazłaby się nawet w mojej biblioteczce.

Od czego by tu zacząć... Książka po tylu latach jest jak powrót do czasów liceum i mam wrażenie, że jest to jednocześnie wada i zaleta. Obie książki – Teenage Dirtbag i The One That Got Away to nostalgia, nastoletnie lata i powrót do przeszłości, co sprawiło, że aż chciało mi się czytać. N...

Rozwiń Zwiń

Pomimo tego, że najpierw widziałam film zdecydowałam się przeczytać też książkę. Historia jest przepiękna. Bardzo podoba mi się to, że autorka nie zdecydowała się na wyidealizowanie zakończenia, że Will osiągnął to co zamierzał, nie zrezygnował przez wzgląd na Lou i ich dopiero pojawiające się uczucie. Warto przeczytać książkę, chociażby po to, żeby zobaczyć perspektywę obu stron dotkniętych tragedią.

Pomimo tego, że najpierw widziałam film zdecydowałam się przeczytać też książkę. Historia jest przepiękna. Bardzo podoba mi się to, że autorka nie zdecydowała się na wyidealizowanie zakończenia, że Will osiągnął to co zamierzał, nie zrezygnował przez wzgląd na Lou i ich dopiero pojawiające...

Rozwiń Zwiń

Bardzo przyjemna, krótka historia. Po przeczytaniu najpierw głównych książek serii bardzo dużo frajdy sprawiło mi szukanie drobnych szczegółów przemycanych przez autorkę – wzmianki o Salu i Andy, problemy Jamie'ego z rodzicami, podkreślanie roli taśmy klejącej, małe fragmenty, które można było przypisać do przyszłych wydarzeń, nawet stres pana Warda związany z Ravim pod koniec książki. Uważam, że jest to książka idealna na pożegnanie z serią.

Bardzo przyjemna, krótka historia. Po przeczytaniu najpierw głównych książek serii bardzo dużo frajdy sprawiło mi szukanie drobnych szczegółów przemycanych przez autorkę – wzmianki o Salu i Andy, problemy Jamie'ego z rodzicami, podkreślanie roli taśmy klejącej, małe fragmenty, które można ...

Rozwiń Zwiń

Trzecia i najdłuższa część, ja bym jeszcze dodała, że chyba najmniej prawdopodobna. Oczywiście nie chce być źle zrozumiana, sama w sobie historia była naprawdę ciekawa (lekko przewidywalna jednak nadal wciągająca). Mam jednak pare "ale", które nie dają mi spokoju. Jakie jest prawdopodobieństwo tego że Pip została całkowicie zignorowana przez policję, biorąc pod uwagę jej doświadczenia w poprzednich sprawach? Może jestem naiwna, ale moim zdaniem i policja, i rodzice bardziej by się przejeli jej stalkerem, a już na pewno by tego nie zignorowali całkowicie. Dalej, 18 latka, która morduje i doskonale wie co zrobić: jak zatrzeć ślady, jak wrobić "niewinną" osobę, jak w 100% uniknąć kary. Zwyczajnie mi to nie leży, wszystko poszło zbyt gładko. Teoretycznie w książce wszytko jest dopasowane fabularnie, przynajmniej ja nie zauważyłam luk w historii, jednak zwyczajnie wydaje mi się to zbyt przerysowane. Jeśli chodzi o sam proces czytania, to nie ukrywam czytałam praktycznie jednym tchem, szybko i przyjemnie. Szczególnie podobał mi się motyw koła i tego jak wszystko było ze sobą powiązane. Taśmowy Zabójca też został w moim odczuciu bardzo dobrze wykreowany, a jego sposób obchodzenia się z ofiarami był czymś nowym i ciekawym (o ile tak można powiedzieć o zabijaniu). Podobało mi się, że na końcu autorka uzupełniła też jego historię zbrodni.

Trzecia i najdłuższa część, ja bym jeszcze dodała, że chyba najmniej prawdopodobna. Oczywiście nie chce być źle zrozumiana, sama w sobie historia była naprawdę ciekawa (lekko przewidywalna jednak nadal wciągająca). Mam jednak pare "ale", które nie dają mi spokoju. Jakie jest praw...

Rozwiń Zwiń

Mówiąc całkowicie szczerze, ta część podobała mi się zecydowanie bardziej niż pierwsza. Nie wiem czy to kwestia zakończenia i akcji – ostatnie 60 stron spędziłam praktycznie zjadając paznokcie – czy raczej Pip "po przejściach". Nie do końca wiem jak to określić, ale bardzo podoba mi się sposób w jaki autorka pokazuje nam realia głównej bohaterki. Nie jest to idealna nastoletnia pani detektyw. Widzimy, że społeczeństwo prawie ją złamało, widzimy jak Pip odbiera otaczający ją świat, widzimy traumę, co dodaje realizmu do całej historii. I coś na co prawie zawsze zwracam uwagę, bardzo przyjemny, delikatny i nie wprowadzany na siłę wątek miłosny.

Mówiąc całkowicie szczerze, ta część podobała mi się zecydowanie bardziej niż pierwsza. Nie wiem czy to kwestia zakończenia i akcji – ostatnie 60 stron spędziłam praktycznie zjadając paznokcie – czy raczej Pip "po przejściach". Nie do końca wiem jak to określić, ale bardzo podoba...

Rozwiń Zwiń

Bardzo przyjemna w odbiorze książka, możliwe że myślę tak dlatego, że moje serce skradły wstawki z prowadzonego przez główną bohaterkę projektu – za każdym razem jak książka posiada wstawki inne niż zwykły tekst ogarnia mnie dziwna i niezrozumiana przeze mnie fascynacja. Jeśli chodzi o samą w sobie fabułę, to była ona lekko przewidywalna, szczególnie z perspektywy osoby czytającej kryminały i słuchającej podcastów kryminalnych. Jednak zwroty akcji były bardzo ciekawe, a dodatkowy plus wędruje za ograniczenie wątku miłosnego do minimum, a nie wciskanie go na siłę od samego początku historii.

Bardzo przyjemna w odbiorze książka, możliwe że myślę tak dlatego, że moje serce skradły wstawki z prowadzonego przez główną bohaterkę projektu – za każdym razem jak książka posiada wstawki inne niż zwykły tekst ogarnia mnie dziwna i niezrozumiana przeze mnie fascynacja. Jeśli chodzi o sam...

Rozwiń Zwiń

Książka bardzo mi się podobała, jednak mam pare "ale", szczególnie dotyczących zakończenia. Zacznę jednak od świetnie wykreowanej postaci nadopiekuńczej matki i pokazania żałoby i nienawiści od tej "brzydkiej" strony. Nie zawsze wybaczamy od razu i nie zawsze widzimy cierpienie innych, bo jesteśmy zbyt skupieni na własnym bólu. Pokazanie honoru i przyznanie się do winy – czyny Lexi też były przedstawione bardzo jasno. Osoba, która zawsze myśli najpierw o innych. I dlatego w sumie zaskoczyło mnie zakończenie i jej szybka decyzja o powrocie do rodziny (oczywiście jest jeszcze Zach, który ją do tej rodziny zaprosił). Po tylu przeżyciach, śmierci, karze i pojednaniu wspólne zamieszkanie razem i tworzenie najszczęśliwszej rodziny na świecie wydaje się nie na miejscu, a przynajmniej w tamtym momencie.

Książka bardzo mi się podobała, jednak mam pare "ale", szczególnie dotyczących zakończenia. Zacznę jednak od świetnie wykreowanej postaci nadopiekuńczej matki i pokazania żałoby i nienawiści od tej "brzydkiej" strony. Nie zawsze wybaczamy od razu i nie zawsze widzimy ci...

Rozwiń Zwiń