Jesteśmy społecznością, która kocha książki

– To wódka? – słabym głosem zapytała Małgorzata.(...) – Na litość boską, królowo – zachrypiał – czy ośmieliłbym się nalać damie wódki? To czysty spirytus.

– To wódka? – słabym głosem zapytała Małgorzata.(...) – Na litość boską, królowo – zachrypiał – czy ośmieliłbym się nalać damie wódki? To czysty spirytus.

Pomyślę o tym wszystkim jutro,w Tarze.Zniosę to wtedy lepiej.Jutro pomyślę,jak go odzyskać.Mimo wszystko,życie się dzisiaj nie kończy.

Pomyślę o tym wszystkim jutro,w Tarze.Zniosę to wtedy lepiej.Jutro pomyślę,jak go odzyskać.Mimo wszystko,życie się dzisiaj nie kończy.

Spadł wiosenny deszcz. Ile razy padał deszcz, ile razy pierwsze krople bębniły w szyby, ile razy w sieci deszczu odpływały krajobrazy, twarze. Pod koroną lipy. Światło było tu ruchliwe, zielone i złote. Spadł deszcz wiosenny. Ścieżką zaczął płynąć nagły wiosenny strumień, niosąc w białej ślinie piany listki, małe żuczki, motyle, słomę, kwiaty. Rwie gniewny i niespodziewany. Świat przed nami uwieziony w sieci deszczu. O moje ramię oparta stoi dziewczyna . Z grubym, jasnym warkoczem warkoczem. Przymknęła oczy. Na powiekach, policzkach, na czole kropleki wody. Poczułem kształt piersi, kształt jednej, jakby wydzielonej z całego świata piersi. W strumieniach deszczu pod koroną wielkiego drzewa ukształtowała się we mnie ta pierś, dotknęła, odcisnęła się we mnie na zawsze jak w miękkim wosku. A potem pod dłonią poczułem jej kark. I wreszcie ta pierś, jakby ukształtowana i wydobywana przez moje nieśmiałe palce, ożyła. Deszcz. Szum deszczu. Dotykałem jej twarzy, rąk. W miłości w zachwyceniu moja ręka stwarzała jej ciało ręka stawarzała jej rękę kształt glowy włosy usta stwarzały usta wargi język ślinę zęby. Miała czarne oczy i duże usta . Jej włosy pachniały tytoniem. Jej włosy , z których moje zdyszane usta , moje wargi. Odplywaliśmy okryci nocą Miała cechy czegoś stałego Była wyspą Była wyspą Była czymś stałym Odeszła. Płynę teraz równo, płynę spokojnie , płynę sam. ale jeszcze wczoraj chwytałem się twoich rąk . Szukałem u ciebie ratunku . Odpływałem ulicą , strumieniem rosnącym , wielką rzeką . (...) j.różewicz 'moja córeczka

Spadł wiosenny deszcz. Ile razy padał deszcz, ile razy pierwsze krople bębniły w szyby, ile razy w sieci deszczu odpływały krajobrazy, twarze. Pod koroną lipy. Światło było tu ruchliwe, zielone i złote. Spadł deszcz wiosenny. Ścieżką zaczął płynąć nagły wiosenny strumień, niosąc w białej ślinie piany listki, małe żuczki, motyle, słomę, kwiaty. Rwie gniewny i niespodziewany. Ś...

(...) usta muszą przeczyć trunkowi, co właśnie przeszedł przez gardło.

(...) usta muszą przeczyć trunkowi, co właśnie przeszedł przez gardło.