Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Dzięki uprzejmości wydawnictwa Jaguar mogłam zapoznać się z powieścią, której zarówno opis jak i okładka mocno mnie zaintrygowały. Nie spotkałam się dotąd z podobnym motywem, dlatego chętnie zasiadłam do lektury. Ale teraz, gdy już przeczytałam, moje pytanie wrażenia są mocno ambiwalentne.

Violet nie rozumie, dlaczego od lat jest izolowana, a przede wszystkim, dlaczego jej matka, Marianna, zostawiła ją. Kiedy poznaje Aleksandra, dorosłego już mężczyznę, z którym zamieniła kilka słów blisko dziesięć lat wcześniej, sekrety powoli przestają nimi być. Za wolno. A to dopiero początek.
Kim tak naprawdę jest Violet i na czym polega klątwa jej rodziny? Dlaczego jej matka nie chce być odnaleziona i za czym goni? Kim są uczeni, Penelopa i…Aleksander?

Sam pomysł jak i konstrukcja świata bardzo mi się podobają, ma baśniowy vibe „Gwiezdnego pyłu” Gaimana. Jednak pióro autorki wgl mnie nie przekonało, przywodzi na myśl narratora w starych produkcjach telewizyjnych interpretujących baśnie. Nie miałam przez to możliwości związać się z bohaterami, sympatyzować z nimi czy ich nielubić. A brak uczuć wobec bohaterów powieści nie jest dobrym znakiem.

Jest to debiut autorki i być może kiedyś sięgnę po inne powieści tylko po to, by sprawdzić jak rozwija się jej warsztat. Zdecydowanie ma niesamowitą wyobraźnię, dlatego czuję, że stworzy jeszcze niejedną ciekawą historię. „Miasto Gwiezdnego Pyłu” nie będzie niestety należeć do grona polecanych przeze mnie książek.

Dzięki uprzejmości wydawnictwa Jaguar mogłam zapoznać się z powieścią, której zarówno opis jak i okładka mocno mnie zaintrygowały. Nie spotkałam się dotąd z podobnym motywem, dlatego chętnie zasiadłam do lektury. Ale teraz, gdy już przeczytałam, moje pytanie wrażenia są mocno ambiwalentne....

Rozwiń Zwiń

"Ten, który zatopił świat" to kontynuacja "Tej, która stała się słońcem" i jest to naprawdę dobrze napisana i świetnie poprowadzona dylogia. Choć mam pewne zastrzeżenie, ale tylko jedno.

Drugi tom, w przeciwieństwie do pierwszego, wciągnął mnie od razu. Autorka już w pierwszym rozdziale wciąga czytelnika w świat kolejnych intryg politycznych, starć militarnych i rozterek emocjonalnych bohaterów. Bardzo mocno związałam się z Ouyangiem w tej części, dlatego rozwiązanie jego wątku złamało mi serce.

Shelley Parker - Chan pokazała nam, jak mogła wyglądać droga do tronu pierwszego cesarza dynastii Ming, usłaną trupami. Bezwzględność niektórych scen jest uderzająca, ale dzięki temu czytelnik jeszcze bardziej wczuwa się w opowieść i całym sobą przeżywa to, co dzieje się w książce.

Rzecz, która mi się nie podobała to pewien powtarzający się wątek, który po kilku rozdziałach zaczął być męczący, a mianowicie upadlanie się i wykorzystywanie ciała do osiągnięcia celów. I choć opisy są wspaniałe, nie pochodzą rodem z erotyków mafijnych i cechują się finezją, to po kilku razach zaczyna to być męczące.

Jako całość, książka bardzo mi się podobała i chętnie sięgnę po inne tytuły autorki. Jeśli przepadacie za bezwzględną polityką, walką o władzę i klimatem Azji, to cała ta dylogia zdecydowanie jest pozycją dla was.

"Ten, który zatopił świat" to kontynuacja "Tej, która stała się słońcem" i jest to naprawdę dobrze napisana i świetnie poprowadzona dylogia. Choć mam pewne zastrzeżenie, ale tylko jedno.

Drugi tom, w przeciwieństwie do pierwszego, wciągnął mnie od razu. Autorka już w pierwszym rozdziale ...

Rozwiń Zwiń

Jak tylko zobaczyłam zapowiedź wydawnictwa Rebis, niezmiernie się ucieszyłam. Widziałam TikToki autorki promujące "Burzę" i nie mogłam się doczekać, aż ta książka znajdzie się na polskich półkach. I oto jest!

JAKIE TO BYŁO DOBRE!

"Burza" ma w sobie wszystko, co kocham w fantasy - niesamowite uniwersum, ciekawy system magiczny i nieoczywistych bohaterów. Vesper jest mądrą dziewczyną, która mimo wychowywania jej w tajemnicy przed światem i zdala od ikonomancji, cichutko stara się uczyć. Jako córka zdrajców musi się ukrywać. Mieszka wraz z ojcem w domu dla "dotkniętych burzą" w piątym kręgu miasta. Ale czym jest "burza"?

To ciemność, która rozrasta się i z roku na rok pochłania kolejne części miasta. Poza nią nie ma już nic. Wychodzą z niej demony, a każdy kto zostanie przez nią dotknięty, cierpi od klątwy.

Kiedy wardana wpadają do ich domu, wszystko się zmienia. Jej ojciec zostaje aresztowany, dom spopielony wraz z mieszkańcami. Vesper mogłaby wejść w burzę i zniknąć. Albo spróbować uwolnić ojca.
Zgadnijcie, co wybierze.

Przeczytałam ponad 440 stron w pół dnia. Nie potrafiłam się oderwać od niej ani na chwilę. Fascynujące uniwersum, z ciekawymi bohaterami. Bardzo polubiłam Vesper i Casviana, a co do księcia Dalki mam mieszane uczucia. Chcę wierzyć, że chce dobrze.

Nie mogę doczekać się drugiego tomu i cieszę się, że Rebis nie każe nam czekać długo. Ta historia wkradnie się w wasze serca jak klątwa burzy, wciągnie was w swoją pulsującą mocą duszę i przemieli. Oj tak.

Dziękuję wydawnictwu Rebis za możliwość zapoznania się z tą historią i polecam ją wszystkim fanom fantasy!

Jak tylko zobaczyłam zapowiedź wydawnictwa Rebis, niezmiernie się ucieszyłam. Widziałam TikToki autorki promujące "Burzę" i nie mogłam się doczekać, aż ta książka znajdzie się na polskich półkach. I oto jest!

JAKIE TO BYŁO DOBRE!

"Burza" ma w sobie wszystko, co kocham w fantasy - niesam...

Rozwiń Zwiń

Jeśli każde moje chwilowe odejście od literatury historycznej ma oznaczać powrót w takim stylu, jestem gotowa. To, co ta książka ze mną zrobiła jest niewyobrażalne.
Jako fanka i wielbicielka historii tej konkretnej dynastii musiałam skusić się na "Rozgrywkę Królowej". Katarzynie Parr w całym orszaku żon Henryka VIII zajmuje miejsce ostatnie i niewiele poświęca się jej uwagi. Elizabeth Fremantle wzięła jej opowieść na warsztat i to co nam zaserwowała, to prawdziwa uczta zarówno historyczna, jak i literacka.

Katarzyna Parr jako młoda i stosunkowo świeża wdowa chce nacieszyć się niepowtarzalną okazją, jaką daje jej los - chce samostanowić o sobie, zarządzać ziemiami po mężu i zadbać o jego córkę. Po tragicznych wydarzeniach sprzed kilku lat podczas przewrotu religijnego, obie potrzebują spokoju i odpoczynku. Kiedy udaje się zatem na dwór do Londynu, wcale nie ma w planach znaleźć miłości, czy męża, a zupełnie przypadkiem znajduje to i to.
Tomasz Seymour, słynny bawidamek mimo oporów Katarzyny wkrada się do jej serca. Ale królowi się nie odmawia. Nie Henrykowi VIII.
Podczas krótkiego, ale bardzo trudnego małżeństwa ze starzejącym się, i nie wygładzajmy tu wizerunku, obleśnym królem, Katarzyna próbuje wyciągnąć maksimum z sytuacji. Pisze książkę, a także zjednuje sobie damy dworu. Ale to dwór Henryka VIII i tu nie obędzie się bez knowań, podstępów i prób pozyskania władzy, nawet kosztem czyjegoś życia.
Gdy Henryk umiera, Katarzyna wreszcie może żyć jak chce i kochać kogo chce. Wreszcie też wychodzi za mąż z miłości, która wreszcie daje owoc. Owoc, który finalnie zakończy jej życie.

Ta opowieść wciągnęła mnie od pierwszej strony i zarwałam dla niej noc. Niesamowicie napisana, doskonały język, intrygi dworskie, blichtr i przepych Tudorów, miłość, namiętność i śmierć - jest tu absolutnie wszystko. Polecam ją wszystkim, nawet tym, którzy zazwyczaj nie sięgają po takie tytuły. Czekam na kolejne tytuły w serii!

Jeśli każde moje chwilowe odejście od literatury historycznej ma oznaczać powrót w takim stylu, jestem gotowa. To, co ta książka ze mną zrobiła jest niewyobrażalne.
Jako fanka i wielbicielka historii tej konkretnej dynastii musiałam skusić się na "Rozgrywkę Królowej". Katarzynie Parr w ca...

Rozwiń Zwiń

Na początek chciałabym pogratulować (po raz kolejny!) Łukaszowi debiutu!
A teraz do rzeczy.
Jestem trochę niezdecydowana, czy lubię KNP czy nie. Prolog zaskoczył mnie bardzo pozytywnie, miałam nadzieję na więcej wstawek historycznych w tekście, ale niestety, nie znalazłam ich.
Taylor jako bohater jest dość jasno określony charakterologicznie, jako bardzo wrażliwy i delikatny, stąd nieco zaskoczył mnie błyskawiczny rozwój relacji z Nicholasem. Co prawda, w życiu też takie rzeczy się zdarzają. Nie jest to jakimś zgrzytem w kontekście całości, bo tempo całej książki jest błyskawiczne. I chyba tu jest mój największy zarzut.

W 2012 roku pisałam maturę (bogowie, kiedy to było!) i fajnie było wrócić w tamte czasy na chwilę. Ale było tego za mało! Za mało wydaje mi się było wszystkiego - zaczynając od relacji bohaterów, a kończąc na strukturach wewnątrz grup wampirów. Potrzebuję więcej informacji o koegzystowaniu świata nadnaturalnego z tym nam znanym, więcej wyjaśnień zależności, typów magii, podziałów watah itp. Może to moja bolączka, bo jako czytaczka fantasy na porządku dziennym, lubię dopracowane uniwersa. Mam wrażenie, że wszystko dzieje się za szybko i po prostu Łukasz nie znalazł miejsca w biegu akcji aby dogłaskać te niuanse.

Nie da się niezauważyć też dość nieoszlifowanego stylu, wielu powtórzeń. Wpływa to niestety na jakość lektury.

Adam to jedyna postać, która wciągnęła mnie w historię - ma zadatki na porządnego villaina. Najpierw go nie lubiłam, potem stwierdziłam, że hej, nawet bym poszła z nim na imprezę (choć w tym przypadku "zgon" mógłby być ostateczny), rozbawił mnie do łez na święta tylko po to, bym go znienawidziła na koniec. I takich bohaterów lubię.

Sięgnę po kolejny tom, bo jestem ciekawa, czy dostanę w nim więcej worldbuildingu, więcej informacji. Mam też nadzieję, że wątek romantyczny spowolni, bo mimo iż nie czytam mlm, to uważam, że Tay jest słodziakiem i ta relacja byłaby fajniejsza, gdyby nie była taka pośpieszna.
Życzę Łukaszowi kolejnych sukcesów i mam nadzieję, że drugi tom ukarze się wkrótce.

Na początek chciałabym pogratulować (po raz kolejny!) Łukaszowi debiutu!
A teraz do rzeczy.
Jestem trochę niezdecydowana, czy lubię KNP czy nie. Prolog zaskoczył mnie bardzo pozytywnie, miałam nadzieję na więcej wstawek historycznych w tekście, ale niestety, nie znalazłam ich.
Taylor ja...

Rozwiń Zwiń

Szczerze mówiąc sama nie wiem, czego oczekiwałam po lekturze "Futuris". Jak dotąd moje spotkania ze science-fiction współczesnych autorów polskich wypadało bardzo dobrze, czułam się zaintrygowana i zafascynowana, tak tutaj mam przemożne wrażenie zmarnowanego potencjału.

Zaczynając od plusów to chyba będą dwa. Po pierwsze, książkę czyta się szybko, po drugie, językowo jest przystępna. Reszta pozostawia mi wrażenie niedosytu, poważnego niedosytu.

Skręćmy w stronę romantyczną, bo nie czuję się w niej ekspertem, aczkolwiek relacje Lii i Kiu były dla mnie nieco powierzchowne. Z żadnym z bohaterów się nie związałam tak naprawdę, nie zdążyłam ich poznać na tyle, by ich polubić. I tu mam niedosyt, bo potrzebuję więcej historii Kiu czy So, napięcia romantycznego, interakcji. Wydaje mi się to płytkie, niestety. So mógłby być moim ulubionym bohaterem, ale jest go za mało, a jego zmiana jest za szybka, nielogiczna.

Z kolei strona science-fiction wcale nie ma się lepiej. Początek wieje "Seksmisją", choć w nieco bardziej futurystycznym stylu. Miejscami autorka sporo nam przybliża z funkcjonowania uniwersum po to, by kawałek dalej rzucić strzępy informacji. W tej sferze też mam niedosyt, bo dobrze zbudowane uniwersum jest podstawą rasowego scifi, a tu mamy takie...meh.

Myślę, że książka jest napisana nieco po łebkach, za prędko. Ada Tulińska mogła spokojnie podzielić ją na dwa tomy, poświęcić więcej czasu na dopracowanie relacji i uniwersum. Na przykład, pierwszy tom mógłby się skończyć w momencie {UWAGA, SPOJLER!} rzekomej śmierci Kiu, gdzie można by się skupić na opisie funkcjonowania Arkadii, dać więcej zaplecza bohaterów i poświęcić więcej miejsca na rozwój relacji między nimi. Drugi tom byłby ucieczką z So, jego przemianą, relacją z Lią i tym, co interesowało mnie najbardziej, czyli życiem i strukturą NeOasis, oraz wojną. Sama potyczka też jest opisana bardzo pobieżnie, za szybko i można się zgubić w akcji.

Podsumowując, powieść zdecydowanie miała duży potencjał, który nie został wykorzystany jak należy. Mam niedosyt, brakuje mi informacji i przywiązania do bohaterów. Jest mi smutno, bo zapowiadała się naprawdę doskonale tym bardziej, że scifi wciąż jako gatunek jest w Polsce traktowany jako coś dla "odklejeńców i starych grzybów". Była szansa to zmienić, niestety, nie udało się.

Szczerze mówiąc sama nie wiem, czego oczekiwałam po lekturze "Futuris". Jak dotąd moje spotkania ze science-fiction współczesnych autorów polskich wypadało bardzo dobrze, czułam się zaintrygowana i zafascynowana, tak tutaj mam przemożne wrażenie zmarnowanego potencjału.

Zaczynając od plu...

Rozwiń Zwiń