Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Rany, ale mnie zmieliła ta książka! Właśnie ją skończyłam i nawet nie wiem, co myśleć. Mam mętlik w głowie!

Samotność, strata, trauma, trudy zwykłego życia, cierpienie...

Czytając "Rdzę" już niemal od pierwszych słów miałam świeczki w oczach. To jest coś niesamowitego, żeby pisać w taki sposób! Ogromny talent... Niby zwykły tekst, zwykła historia, jak wiele innych, a od razu wzbudza w człowieku bardzo silne uczucia!

Ja już wiedziałam, że Jakub Małecki umie w takie książki, ale rany, trochę litości dla czytelników to nie zaszkodzi! Kompletnie nie spodziewałam się, że ta książka wywoła we mnie masę przeróżnych uczuć. Szczerze mówiąc, niektórych z nich nawet nie jestem w stanie nazwać, ale jedno wiem na pewno. Chyba nigdy w życiu nie przeczytałam smutniejszej książki. No ale czasami dobrze jest przeczytać coś takiego.

Niby spokojna opowieść, napisana niesamowitym językiem, a pełna wstrząsających wydarzeń! Po przeczytaniu mam wrażenie, że ta książka jest taka pełna. Niczego bym tu nie dodała i niczego mi nie brakowało!

Rany, ale mnie zmieliła ta książka! Właśnie ją skończyłam i nawet nie wiem, co myśleć. Mam mętlik w głowie!

Samotność, strata, trauma, trudy zwykłego życia, cierpienie...

Czytając "Rdzę" już niemal od pierwszych słów miałam świeczki w oczach. To jest coś niesamowitego, żeby pisać w taki sposób! Ogromny talent... Niby zwykły tekst, zwykła historia, jak wiele innych, a od...

Ja normalnie nie wiem, czy to coś ze mną jest nie tak, czy z innymi... Wiem na pewno, że nie jestem asertywna, bo miałam nie czytać kontynuacji, ale kiedy koleżanka zaczęła wciskać mi drugą część, po jakimś czasie się złamałam i zaczęłam czytać...

I cóż, wiele się od pierwszej części nie zmieniło, choć muszę przyznać, że teraz już główni bohaterowie nie wywołują we mnie wścieku, ale za każdym razem mentalnie opadają mi ręce i śmiać mi się chce z ich głupoty...
W końcu Victoria twardo postanowiła, że już całkiem zerwie kontakty z Nathanielem, ale pierwsze co robi, kiedy go widzi od razu z nim rozmawia (choć jest super zdeterminowana, żeby go olać). Według mnie Victoria Clark jest osobą, która nigdy nie uczy się na błędach, a jej słów nie można traktować poważnie.
I jeszcze ci jej "przyjaciele". Gdybym miała mieć takich, wolałabym już być samotna do końca życia! Jeśli rzeczywiście zależałoby im na niej, to zrobiliby wszystko, żeby ją odciąć od Sheya! A oni tymczasem:
"- Shey jest psychiczny, to wariat, nie powinniśmy się z nim trzymać!
- Masz rację, więc chodźmy z nim na imprezę!
- Świetny pomysł!"
Boże, na prawdę nie mogę....

Pewnie to też jest kwestia tego, że jestem dużo starsza niż bohaterowie (i sama autorka), ale jak sobie pomyślę, że oni mają po 17/20 lat, to tym bardziej opadają mi ręce. Z całym szacunkiem, ale to są jeszcze dzieci... Zgodnie z amerykańskim prawem nie wszyscy są pełnoletni...

Z rzeczy, przy których cisnęło mi się na usta wołanie: " Oczywiście!" (tu może być mały spoiler, jeśli ktoś jeszcze tego nie czytał, albo sam się nie domyślił, nawet bez czytania) to: oczywiście, że za zimną i zdystansowaną i przede wszystkim lekko psychopatyczną postawą Sheya stoi smutna, łzawa historia, jak bardzo było mu źle za dziecka i jakiego miał niedobrego ojca... Standard i nic nowego.
No nie wiem, jakoś mnie to w ogóle nie ruszyło. Z tymi postaciami nawet trochę nie potrafię się dogadać. Nie potrafię wczuć się w ich sytuację i nie rozumiem ich. Nie czuję do nich nawet grama sympatii, w najlepszym wypadku są mi całkiem obojętni... W ich zachowaniu nie widzę wielu rzeczy, o których mówi Victoria, kiedy opisuje ich charaktery (to też się tyczy jej samej), przez co nie brzmią dla mnie wiarygodnie.

Kończąc... Nie wiem ile razy czytając tę książkę powiedziałam do siebie: "Oczywiście!". Mega przewidywalna... Nie zaskoczyła mnie zupełnie niczym.

Ja normalnie nie wiem, czy to coś ze mną jest nie tak, czy z innymi... Wiem na pewno, że nie jestem asertywna, bo miałam nie czytać kontynuacji, ale kiedy koleżanka zaczęła wciskać mi drugą część, po jakimś czasie się złamałam i zaczęłam czytać...

I cóż, wiele się od pierwszej części nie zmieniło, choć muszę przyznać, że teraz już główni bohaterowie nie wywołują we mnie...

Muszę Wam coś powiedzieć! Uwielbiam te zbiory opowiadań z wydawnictwa SQN! Są cudownie wydane i zawierają niesamowite historie! Sporo z nich chciałabym przeczytać w wersji rozszerzonej!

Kiedy czytałam poprzednie zbiory, nie mogłam się od nich oderwać nawet na chwilę. Nie myślałam o niczym innym tylko o tym, żeby znów zabrać się za czytanie.
Po trzech książkach przeczytanych z takimi emocjami wreszcie przyszła kolej na Harde Baśnie...

No i niestety czar prysł.

Jakoś tak już od samego początku opowiadane historie mnie nie porwały. Czytanie ich dłużyło mi się okropnie, nie miałam w ogóle motywacji do czytania, a jak już się za to zabierałam, to moje myśli w trakcie uciekały zupełnie gdzie indziej, przez co nawet nie wiedziałam, co czytałam.
Niestety nie było ani jednego opowiadania, które jakoś bardziej by mnie wciągnęło, spodobało mi się. Jak dla mnie nic się w tym zbiorze między sobą nie różniło. Nie czułam w ogóle napięcia i tajemniczości zagadek, o których czytałam, nie bawiły mnie sceny, które miały być śmieszne, niektóre historie mega przewidywalne. Czytanie tego zbioru było dla mnie linia prostą, żadnych zaskoczeń.
Ogólnie antologia nie jest zła, ale zdecydowanie najsłabsza ze wszystkich, które czytałam z tego wydawnictwa. Może sama za bardzo się nakręciłam, ale na swoje usprawiedliwienie napiszę, że to nakręcenie spowodowane było właśnie świetnymi poprzednimi zbiorami.

Muszę Wam coś powiedzieć! Uwielbiam te zbiory opowiadań z wydawnictwa SQN! Są cudownie wydane i zawierają niesamowite historie! Sporo z nich chciałabym przeczytać w wersji rozszerzonej!

Kiedy czytałam poprzednie zbiory, nie mogłam się od nich oderwać nawet na chwilę. Nie myślałam o niczym innym tylko o tym, żeby znów zabrać się za czytanie.
Po trzech książkach...