Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Bezsilna" to ogromnie hype’owana książka, na którą bardzo czekałam, a potem bałam się czytać ze względu na wiele negatywnych opinii. Ostatecznie myślałam, że będzie gorzej. Choć jakoś przesadnie dobrze też nie było.

Pomińmy rzeczy całkowicie absurdalne, takie jak rzucanie strzałami gołą ręką, i skupmy się na konkretach. Na przykład na bardzo, baaardzo wyraźnej inspiracji nie tylko "Igrzyskami śmierci", ale też na przykład "Szklanym tronem". I to w niektórych momentach wręcz rażąco widocznej.

Sama idea turnieju jest dla mnie zagadką, ale dużo gorsze jest to, że ja po prostu nie zostałam przekonana do większości rzeczy, które tu dostałam. Bohaterowie mówią coś, a ja im nie wierzę - jak chociażby to, że trzeba zabijać się podczas turnieju - ale niby czemu?

Równie nieprzekonująca (i bez fajerwerków) jest relacja między głównymi bohaterami. Pae wydaje się sama nie do końca wiedzieć, dlaczego traktuje Kaia jak wroga, a choć dialogi i przekomarzania między tą dwójką są całkiem zabawne, to w moim odczuciu całkowicie brakuje im chemii, mimo że autorka usilnie próbuje nas do tego przekonywać. Przy okazji niektóre momenty, czy rozmyślania bohaterów (na przykład przydługie opisy koloru czyichś oczu) były trochę cringe’owe.

Dziwny jest też trójkąt Kitt-Kai-Pae, w którym Kitt zachowuje się, jakby zupełnie nie widział tego, co dzieje się pomiędzy Pae i Kaiem. Następca tronu w ogóle nie należy do najbardziej lotnych osób, co boli, tym bardziej, że w kółko ktoś mówi o tym, jak to jest wychowywany na króla, uczony i oczytany.

Cały wątek z Rebelią to porażka, źle stworzona, nieprzemyślana i niewykorzystana.

No i jest jeszcze zakończenie, którego pewnie aspekty były po prostu głupie. Nie mogę powiedzieć dużo więcej bez spojlerów, ale ja byłam rozczarowana.

Nie powiem, że to całkiem zła książka, bo da się ją czytać, ale uważam, że jest zupełnie przeciętna, momentami nieprzemyślana i nieprzekonująca i raczej nie zasługuje na cały ten hype, który się wokół niej wytworzył.

"Bezsilna" to ogromnie hype’owana książka, na którą bardzo czekałam, a potem bałam się czytać ze względu na wiele negatywnych opinii. Ostatecznie myślałam, że będzie gorzej. Choć jakoś przesadnie dobrze też nie było.

Pomińmy rzeczy całkowicie absurdalne, takie jak rzucanie strza...

Rozwiń

Zwiń

Wokół Meghan zawsze działy się dziwne rzeczy. Jej tato zaginął lata temu w tajemniczych okolicznościach, ludzie często zapominają o jej istnieniu, a ona sama widzi istoty, które nie powinny istnieć. Jednak dopiero w dniu swoich szesnastych urodzin odkrywa całkiem nowy, magiczny świat i rolę, którą może w nim odegrać.

"Żelazny Król" to moje drugie spotkanie z Julie Kagawą (pierwszym był "Cień kitsune") i tym razem odbyło się ono w wersji zdecydowanie bardziej młodzieżowej. Jest to powieść raczej prosta - w takim sensie, że napisana została prostym językiem, a jej akcja nie jest przesadnie skomplikowana i przez to historia idealnie nadaje się dla młodszego czytelnika.

Elfi świat, do którego wpadamy razem z Meghan, to przyjemnie barwne, pełne magii miejsce ze szczyptą mroku, choć jego kreacja pozostaje raczej sztampowa.

Brakuje tu też lepszego rozwinięcia postaci, które wydają się raczej jednowymiarowe, i relacji między nimi - zarówno wątek przyjaźni głównej bohaterki, jak i ten romantyczny na pewno znacznie zyskałyby, gdyby autorka poświęciła im trochę więcej czasu.

Z drugiej strony w książce ciągle coś się dzieje, akcja trzyma dobre tempo, przenosi nas w kolejne miejsca w ludzkim i magicznym świecie, a nowe lokacje i postaci nadają historii dynamiki. Niektóre momenty trzymają w napięciu, inne są zabawnymi przerywnikami, a całość wypada po prostu… uroczo!

Daję też plusik za pomysł na kreację głównego złola i jego magię!

Na pewno poleciłabym tę historię młodszym czytelnikom, jako początek fantastycznej przygody. Kojarzyła mi się z książkami, które sama czytałam za dzieciaka i była to bardzo przyjemna podróż w przeszłość.

Wokół Meghan zawsze działy się dziwne rzeczy. Jej tato zaginął lata temu w tajemniczych okolicznościach, ludzie często zapominają o jej istnieniu, a ona sama widzi istoty, które nie powinny istnieć. Jednak dopiero w dniu swoich szesnastych urodzin odkrywa całkiem nowy, magiczny świat i rol...

Rozwiń

Zwiń

Laura jest młodą kobietą mieszkającą z ojcem w odległym zamku w Styrii. Jej życie wydaje się dość monotonne, na końcu świata nie ma ani zbyt wielu rozrywek, ani urozmaiconego towarzystwa. Wszystko zmienia się jednak, gdy w zamku pojawia się niespodziewanie piękna, ale równocześnie tajemnicza Carmilla, a między kobietami rodzi się dziwna fascynacja.

Oto przed Wami mroczna, gotycka opowieść, w której główne skrzypce odgrywa nie pierwszy lepszy wampir, a… wampirzyca, która swoim wdziękiem i powabem kusi młode kobiety.

Gdyby ktoś powiedział mi, że taka historia została napisana przez mężczyznę w XIX wieku, a w dodatku stała się inspiracją dla Brama Stokera podczas tworzenia Drakuli, pewnie bym mu nie uwierzyła.

A jednak!

Opowiadanie Josepha Sheridana Le Fanu pierwszy raz zostało opublikowane w 1872 roku, a w tym roku doczekało się pięknie ilustrowanego polskiego wydania, które aż krzyczy, żeby je czytać i podziwiać.

Oprócz iście gotyckiego klimatu, na który składają się mroczne tajemnice, oniryczne wizje i przerażające ludowe historie, otrzymujemy tu też postać bardzo wyjątkową jak na swoje czasy - silną bohaterkę, której kreacja aż ocieka zmysłowością i erotyzmem.

Kobieca seksualność jest w tej historii jak najbardziej demonizowana, ale, o dziwo!, jej ofiarą nie padają Bogu ducha winni mężczyźni, jak można by się spodziewać, tylko młode panny. Dzięki temu w powieści możemy obserwować wątek wyjątkowej relacji, jaka wytworzyła się między dwiema kobietami i jakiej zupełnie nie spodziewałabym się po XIX-wiecznej literaturze. Autor zdecydowanie przekraczał granice i nie bał się szokować tematami, które w jego czasach były uznawane za tabu.

I choć dzisiaj "Carmilla" nie robi już prawdopodobnie podobnego wrażenia swoją tematyką, wciąż pozostaje niesamowitą gratką i ciekawostką dla czytelników, gotycką perełką, bez której obraz wampira, takiego, jakim go znamy, mógłby nie powstać.

Laura jest młodą kobietą mieszkającą z ojcem w odległym zamku w Styrii. Jej życie wydaje się dość monotonne, na końcu świata nie ma ani zbyt wielu rozrywek, ani urozmaiconego towarzystwa. Wszystko zmienia się jednak, gdy w zamku pojawia się niespodziewanie piękna, ale równocześnie tajemnic...

Rozwiń

Zwiń

Gdy mówimy o polskich władcach, zazwyczaj mamy na myśli te „duże” nazwiska - Kazimierza Wielkiego, który „zastał Polskę drewnianą, a zostawił murowaną”, czy Władysława Jagiełłę i jego zwycięstwo pod Grunwaldem. Historia Polski miała też jednak swoje mroczne momenty i przywódców, którzy niekoniecznie zasłużyli na ten tytuł.

W swojej książce Iwona Kienzler przybliża nam postaci dziesięciu polskich władców, którzy nie zapisali się najlepiej na kartach historii, bo w ten czy inny sposób przyczynili się do znacznego osłabienia, a nawet upadku naszego państwa.

Wszystkie z tych nazwisk oczywiście znamy już z naszej rodzimej historii, jesteśmy także świadomi ich przewinień - Bolesław Krzywousty wprowadził rozbicie dzielnicowe, Konrad Mazowiecki sprowadził na nasze ziemie Krzyżaków, Stanisław August Poniatowski przyczynił się do rozbiorów. A jednak autorka każdą z tych postaci opisuje dużo dokładniej, niż mogliśmy tego uświadczyć na lekcjach historii, dodając mnóstwo interesujących szczegółów na temat ówczesnego stanu państwa, realiów panujących w Polsce i Europie, skomplikowanych powiązań rodzinnych i dynastycznych. Z jej opisów wyłaniają się postaci dużo bardziej realne i namacalne niż z historycznych podręczników, a Kienzler zgłębia ich motywy i motory działania, tłumacząc, co mogło doprowadzić do podjęcia przez nie takich, a nie innych decyzji.

Jest to dzięki temu lektura bardzo ciekawa, a zarazem przystępnie napisana, podzielona na rozdziały opowiadające historię każdego z władców i interesująco przeprowadzająca nas przez meandry i zawiłości polskiej polityki. Bardzo podoba mi się też fakt, że autorka często podkreśla rolę kobiet w wydarzeniach rozgrywających się na historycznych dworach.

Nie mogę stwierdzić, na ile przytoczone informacje będą nowością dla prawdziwych fanów polskiej historii - dla mnie były, ale ja nie jestem w tej kwestii żadnym wyznacznikiem. Wydaje mi się jednak, że to lektura, która świetnie się sprawdzi, jeśli kogoś interesują takie tematy.

Gdy mówimy o polskich władcach, zazwyczaj mamy na myśli te „duże” nazwiska - Kazimierza Wielkiego, który „zastał Polskę drewnianą, a zostawił murowaną”, czy Władysława Jagiełłę i jego zwycięstwo pod Grunwaldem. Historia Polski miała też jednak swoje mroczne momenty i przywódców, którzy nie...

Rozwiń

Zwiń

Vesper żyje w mieście, które jest otoczone przez złowieszczą Burzę - przerażającą siłę, która zsyła na ludzi klątwy i jest domem przerażających bestii. Kiedy jej ojciec i były rewolucjonista zostaje aresztowany, Vesper musi podjąć decyzję. Oszukać księcia, który go aresztował, i uratować ojca, czy zaufać księciu, którego nienawidzi, by uratować miasto.

Niestety początek tej historii podobał mi się zdecydowanie bardziej, niż jej rozwinięcie. Ale przejdźmy do rzeczy!

W "Burzy" już na samym starcie otrzymujemy ciekawy, klimatyczny i mroczny świat i równie interesujący system magiczny.

Nie mogę również zaprzeczyć, że książkę czyta się szybko i przyjemnie, akcja rusza z kopyta już na pierwszych stronach i zdecydowanie wciąga. A przynajmniej do pewnego momentu, w którym poczułam się bardzo rozczarowana rozwiązaniem, na jakie zdecydowała się autorka, i szczerze trochę się wynudziłam. Był to zdecydowanie największy game changer, po którym już nie bawiłam się tak dobrze i wydaje mi się, że wszystko zaczęło się trochę sypać i zrobiło chaotyczne.

Kolejną rzeczą, która mnie zawiodła, są postaci - większość z nich jest płaska, a ich rozwój na przestrzeni książki wypada dość nieprzekonująco. Główna bohaterka nieszczególnie mnie do siebie przekonuje, za grosz w niej charakteru. Z jednej strony podoba mi się, że główny męski bohater nie jest kalką większości obecnie pisanych postaci, ale równocześnie jest tak irytujący, że zazwyczaj trudno go znieść.

Może to dlatego wątek miłosny w klimacie enemies to lovers niestety nie wzbudził we mnie zupełnie żadnych emocji.

Co do zakończenia, to wydaje mi się, że akcja zbytnio się podczas niego rozmyła, było w nim zdecydowanie za dużo opisów i zdecydowanie za mało emocji. Nie rozumiem też zachowania jednego z bohaterów.

Nie można odmówić autorce ciekawego pomysłu na świat i historię, ale nie można też nie zauważyć, że jest to debiut i fakt ten zdecydowanie czuć podczas czytania.

Vesper żyje w mieście, które jest otoczone przez złowieszczą Burzę - przerażającą siłę, która zsyła na ludzi klątwy i jest domem przerażających bestii. Kiedy jej ojciec i były rewolucjonista zostaje aresztowany, Vesper musi podjąć decyzję. Oszukać księcia, który go aresztował, i uratować o...

Rozwiń

Zwiń

Choć są bliźniaczkami, nie mogłyby się bardziej różnić - zostały rozdzielone zaraz po narodzeniu i wychowywane w zupełnie różnych miejscach i warunkach. Rose całe życie była przygotowywana do tego, by rządzić swoim państwem. Wren natomiast całe życie była przygotowywana do tego, by odebrać Rose tron i zająć jej miejsce. Obydwie bardzo szybko przekonają się, jak wiele rzeczy może nie pójść po ich myśli.

Jeśli szukacie książki, która wciągnie Was od pierwszych stron, wyrwie z zastoju czytelniczego i będzie idealną rozrywką, to nie możecie trafić lepiej. "Bliźniacze korony" czyta się tak niesamowicie dobrze, że to aż magia.

Jednym z głównych atutów tej książki jest jej przecudowny humor - ja autentycznie płakałam na niej ze śmiechu i bawiłam się tak świetnie, że po prostu nie mogłam się oderwać od czytania.

Do tego dostajemy dwie błyskotliwe bohaterki, które nie boją się brać spraw w swoje ręce, a to, że historia jest przedstawiona z dwóch perspektyw, pozwala nam dobrze poznać każdą z nich. Szczególnie Wren skradła moje serduszko (była cudownie zadziorna i wygadana), podczas gdy kreacja Rose była raczej sztampowa i dopiero po pewnym czasie nabrała trochę większych rumieńców.

Co prawda ani system magiczny, ani świat nie są szczególnie wyjątkowe czy oryginalne, ale na plus jest na pewno motyw czarownic i polowania na nie. Podobał mi się też pomysł na mroczną, mroźną krainę, z której pochodzi pewien przystojny strażnik. A dość prosta fantastyczna kreacja zdecydowanie przemówi do wszystkich, którzy dopiero zaczynają swoją przygodę z fantastyką.

Wracając do przystojnych strażników- książka oferuje nam dwie perspektywy, dlatego dostajemy też nie jeden, a dwa wątki romantyczne. I choć w tym przypadku również mam swój ulubiony, to muszę przyznać, że obydwa były bardzo urocze i naprawdę niezwykle miło się o nich czytało.

"Bliźniacze korony" to zdecydowanie lekka fantastyka, ale wciąż pełna akcji, tajemnic, intryg i świetnych dialogów między bohaterami. I choć niektóre wątki mogły być lepiej rozwinięte, tak samo jak kreacja pewnych postaci (na przykład głównego antagonisty), to czytanie tej książki wciąż daje mnóstwo radości.

Choć są bliźniaczkami, nie mogłyby się bardziej różnić - zostały rozdzielone zaraz po narodzeniu i wychowywane w zupełnie różnych miejscach i warunkach. Rose całe życie była przygotowywana do tego, by rządzić swoim państwem. Wren natomiast całe życie była przygotowywana do tego, by odebrać...

Rozwiń

Zwiń

Aurelia wiedzie zwyczajne, monotonne życie, pracując w piekarni na stabilnej posadzie, która pozbawiła ją złudzeń i marzeń. A przynajmniej dopóki pewnego dnia w jej drzwiach nie staje nieustraszona łowczyni głów, która prosi ją o pomoc. W tym celu Aurelia będzie musiała skorzystać z rzadko spotykanej magicznej umiejętności, którą akurat włada. A to dopiero początek czegoś, co może przerodzić się w najbardziej fantastyczną przygodę jej życia.

Oczywiście nie zaliczyłabym tej książki do jakiejś szczególnie dobrej fantastyki, bo zdecydowanie nią nie jest - cała magiczna otoczka jest właśnie tym - otoczką dla kolejnej romantycznej, uroczej historii, tak bardzo w stylu Mills, z tą jedną różnicą, że jest tu trochę magii. Dlatego nie zamierzam skupiać się przesadnie na aspektach fantastycznych, bo są one raczej dość schematyczne, a kreacja świata czy systemu magicznego nie należy do najlepszych.

Tak jak już wspomniałam, jest to cieplutka, urocza historia - o przyjaźni, miłości, ale też walce o swoje marzenia i zyskiwaniu kontroli nad swoim własnym życiem.

Autorka po raz kolejny tworzy przyjemnych bohaterów, choć muszę przyznać, że niektórzy z nich momentami zdawali się trochę przerysowani (szczególnie Markot). Na pewno bardzo dobrze czyta się dialogi między postaciami, a relacja Aurelii i Iliany jest świetna, ich przekomarzania przezabawne i, szczerze mówiąc, miałam nadzieję, że to między nimi zaiskrzy w tej historii. Tym bardziej, że wątek miłosny, który finalnie tu otrzymujemy, nie jest zbyt porywający.

To taka książka na raz i choć bawiłam się przy niej całkiem nieźle, niczego szczególnego nie wniosła do mojego życia i pewnie już nigdy do niej nie wrócę.

Aurelia wiedzie zwyczajne, monotonne życie, pracując w piekarni na stabilnej posadzie, która pozbawiła ją złudzeń i marzeń. A przynajmniej dopóki pewnego dnia w jej drzwiach nie staje nieustraszona łowczyni głów, która prosi ją o pomoc. W tym celu Aurelia będzie musiała skorzystać z rzadko...

Rozwiń

Zwiń

Kiedy facet, który miał być dla niej przygodą na jedną noc po trudnym rozstaniu, okazuje się demonem, który chce przejąć jej ciało, życie Leaf zmienia się o 180 stopni. Po nie do końca udanym opętaniu, z demonem siedzącym jej w głowie, ma tylko dwie opcje - śmierć z rąk tajnego Zakonu egzorcystów, albo przyłączenie się do nich i nauka w ich akademii.

Powiem tak - jest mrocznie, jest brutalnie i jest śmiesznie. Czy to połączenie idealne? Chyba tak, bo "Black Bird Academy" czyta się świetnie! Jeśli kochacie duchy, wampiry i demony, tajne stowarzyszenia, a do tego motyw dark academia i tajemnice, to ta książka sprawdzi się idealnie.

Na plus jest na pewno sama tematyka (kto nie lubi demonów i dobrego opętania?) i przyjemnie mroczny klimacik. Przy okazji nie spodziewałam się nawet, że autorka aż tak bardzo nie będzie owijać w bawełnę - w książce znajdzie się kilka naprawdę brutalnych scen. Z drugiej strony nie zabraknie też spicy momentów, czy rozważań o trójkątach w wykonaniu pewnego sarkastycznego demona.

Czeka na nas też świetny humor - w niektórych momentach naprawdę można wybuchnąć śmiechem - i cudowne dialogi między bohaterami. W ogóle sami bohaterowie są super wykreowani, barwni, z charakterem i szczerze, nie mogę się nawet zdecydować, kogo lubię najbardziej - zadziorną Leaf, interesującego demona, który siedzi w jej głowie, zielonowłosego nekromantę, który uwielbia łamać zasady, czy jego zupełne przeciwieństwo w postaci spokojnego, zaczytanego w książkach egzorcysty. Najbardziej nijaki wydaje się niestety Falco, nasz główny męski bohater i drugi pov - jest dość oklepaną postacią, ale na szczęście nie psuje tej historii.

Nie jest to, co prawda, wybitne fantasy, nie zaskakuje niczym nowym ani jeśli chodzi o pomysł, ani kreację świata, ale nie mogę zaprzeczyć - ta historia buja i można się przy niej naprawdę dobrze bawić. Co prawda zabrakło mi trochę więcej emocji na końcu, ale drugi tom zapowiada się interesująco!

Kiedy facet, który miał być dla niej przygodą na jedną noc po trudnym rozstaniu, okazuje się demonem, który chce przejąć jej ciało, życie Leaf zmienia się o 180 stopni. Po nie do końca udanym opętaniu, z demonem siedzącym jej w głowie, ma tylko dwie opcje - śmierć z rąk tajnego Zakonu egzo...

Rozwiń

Zwiń

Ona włada światłem, on cieniem. Stoją po przeciwnych stronach barykady w brutalnej wojnie, która od lat wyniszcza ich kontynent. Jednak niespodziewanie zostają zmuszeni do zawiązania kruchego sojuszu, który może pomóc uratować to, co kochają.

"Wojny huraganowe" to opowieść oparta na fanficu na temat shipu Reylo (to te dzieciaki z nowych "Gwiezdnych wojen"), ale ostatecznie świat i historia odbiegają od tych znanych z filmów. Zamiast tego dostajemy tu całkiem ciekawy system magiczny, choć dość topornie opisany, a kreacja świata jest raczej minimalna.

Początkowo też bardzo trudno wciągnąć się w tę historię i wiem, że dużo osób to zniechęciło. I chyba odkryłam w czym rzecz. Pierwsza część książki jest po prostu za mało dynamiczna, tym bardziej biorąc pod uwagę jej treść - czyli wojenne starcia i pojedynki głównych bohaterów. Nie dość, że zabrakło im więcej emocji, to poprzetykane są niepotrzebnie przydługimi i pełnymi szczegółów opisami, które były napisane tak źle, że trudno się je czytało.

Na szczęście druga część jest już zdecydowanie przyjemniejsza, tym bardziej, że to tutaj rozwija się relacja między bohaterami. Motyw enemies to lovers został naprawdę dobrze przeprowadzony, a przy okazji Talasyn i Alaric to takie słodziaki, że ich powoli kiełkujące uczucia i rozterki, które z nich wynikają, niesamowicie grzeją serduszko! Ale spokojnie, ich przekomarzania, przepychanki i żądza mordu też wypadają bardzo dobrze.

Jeśli chodzi o postaci, to poza tymi głównymi reszta wypada dość blado i jest niezbyt dobrze rozwinięta - chociażby sama drużyna Alarica to stracony potencjał.

Za granicą trochę problematyczny jest też sam romans - a dokładnie fakt, że rozgrywa się między kolonizatorem i przedstawicielką podbijanego państwa, co może w Polsce nie jest aż tak drażliwym tematem, ale sami/e musicie zdecydować, jak się z tym czujecie.

Sama, choć z początku obawiałam się, że się od niej odbiję, ostatecznie bawiłam się przy tej książce naprawdę dobrze.

Ona włada światłem, on cieniem. Stoją po przeciwnych stronach barykady w brutalnej wojnie, która od lat wyniszcza ich kontynent. Jednak niespodziewanie zostają zmuszeni do zawiązania kruchego sojuszu, który może pomóc uratować to, co kochają.

"Wojny huraganowe" to opowieść opart...

Rozwiń

Zwiń

Lubicie retellingi? Co powiecie na taki, w którym zamknięta w wieży Śpiąca królewna jest zła, a historia opowiada o wróżce, która rzuciła na nią czar?

Możecie pomyśleć, że coś podobnego znamy już chociażby z Maleficent, ale tamta wersja wciąż nie odbiega aż tak od oryginału - w końcu Aurora dalej jest słodkim, niewinnym dziewczęciem. Ale co by się stało, gdyby nim nie była?

W "Cierniu" poznajemy Ropuszkę - ukradzioną z kołyski i wychowaną przez magiczne istoty, nie do końca wróżkę, nie do końca człowieka, dziwne stworzenie, które potrafi zmieniać się w ropuchę i płacze czarnymi łzami. Poznajemy też Halima, łagodnego rycerza, który lubi książki, przeprasza za każdym razem, gdy przeklnie i bardzo chce złamać jakąś klątwę. Szkoda tylko, że zamierza się na tę, której strzeże Ropuszka.

Miło przeczytać książkę, której bohaterowie są tak inni od utartego schematu, nieidealni, czasami wręcz ujmująco nieporadni i tacy… normalni (jeśli można nazwać normalną dziewczynę, która zmienia się w żabę). Tak samo, jak ich urocza relacja, która grzeje serduszko.

Autorka w przyjemny sposób bawi się znajomymi motywami, splata ze sobą baśniowe wątki, przeinacza je, odwraca do góry nogami i przedstawia w nowej, zaskakującej formie.

"Cierń" to raczej opowiadanie niż pełnoprawna powieść i fakt ten jest wyczuwalny podczas lektury. Niektóre wątki aż proszą się o rozwinięcie, innym brak głębi, czy lepszego opisu i cała historia na pewno nie ucierpiałaby, gdyby miała 50 czy nawet 100 stron więcej. Wydaje mi się, że z tego pomysłu można było wycisnąć dużo więcej.

Z drugiej strony, przy swojej niewielkiej objętości jest to idealna lektura na jeden wieczór - trochę mroczna, trochę urocza, bardzo magiczna i przyjemna.

Lubicie retellingi? Co powiecie na taki, w którym zamknięta w wieży Śpiąca królewna jest zła, a historia opowiada o wróżce, która rzuciła na nią czar?

Możecie pomyśleć, że coś podobnego znamy już chociażby z Maleficent, ale tamta wersja wciąż nie odbiega aż tak od oryginału - w końcu Auro...

Rozwiń

Zwiń