Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jedna z najcudowniejszych książek, które przeczytałam w życiu. Niby niewiele się dzieje w niej, ale jest wszystko co trzeba. Napisana z prostotą, lecz chwyta za serce. Lektura obowiązkowa!

Jedna z najcudowniejszych książek, które przeczytałam w życiu. Niby niewiele się dzieje w niej, ale jest wszystko co trzeba. Napisana z prostotą, lecz chwyta za serce. Lektura obowiązkowa!

Wg mnie jedna z lepszych książek Hannah. Pisze o czymś, o czym ma pojęcie, przygotowała się solidnie do pisania tej książki. (Niektórzy tu bardzo chwalą Zimowy ogród, a dla mnie właśnie ta książka była kiepska, niedopracowana i mało prawdopodobna, jeśli chodzi o historyczny zarys, jakby temat był tylko liźnięty.) Temat wysylania ludzi na misje i PTSD po powrocie bardzo ważny, napisane jest to bardzo realistycznie, mam weteranów misji w swoim otoczeniu. Książka rozjechała mnie emocjonalnie, dawno się tak nie spłakalam.

Wg mnie jedna z lepszych książek Hannah. Pisze o czymś, o czym ma pojęcie, przygotowała się solidnie do pisania tej książki. (Niektórzy tu bardzo chwalą Zimowy ogród, a dla mnie właśnie ta książka była kiepska, niedopracowana i mało prawdopodobna, jeśli chodzi o historyczny zarys, jakby temat był tylko liźnięty.) Temat wysylania ludzi na misje i PTSD po powrocie bardzo...

Taka niepozorna książeczka, która stała kilka lat na mojej półce, zapomniana. Po "Jakbyś kamień jadła" Tochmanna nie byłam w stanie ruszać tematu wojny w byłej Jugosławii. Ale jakoś tak nie miałam co czytac i sięgnęłam po nią. Niby beznamiętna, a niesie taki ładunek emocji, że trudno przeczytać później coś innego. Trudno spać. Obrazy i opisy niektórych dramatycznych, okrutnych zdarzeń, wryły mi się w pamięć i nie da się ich usunąć. Nie polecę tej książki nikomu z moich bliskich, nie chciałabym, by to orzeczytali. Jest jednocześnie okropna i świetna. Ciekawe spojrzenie z trzech różnych punktów widzenia. Jeśli macie psychiczną siłę, warto się zmierzyć z tą lekturą.

Taka niepozorna książeczka, która stała kilka lat na mojej półce, zapomniana. Po "Jakbyś kamień jadła" Tochmanna nie byłam w stanie ruszać tematu wojny w byłej Jugosławii. Ale jakoś tak nie miałam co czytac i sięgnęłam po nią. Niby beznamiętna, a niesie taki ładunek emocji, że trudno przeczytać później coś innego. Trudno spać. Obrazy i opisy niektórych dramatycznych,...