Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Przed przeczytaniem książki słyszałam o niej same pochlebne opinie, większość czytelników była nią zachwycona. Miałam więc w stosunku do niej ogromne oczekiwania i powiem szczerze,że trochę się zawiodłam. Owszem, poszczególne historie kobiet są niesamowicie realistyczne i wstrząsające, wszystkie one przeżyły nieludzką, katorżniczą pracę w kołchozach, były wielokrotnie bite, poniżane, upokarzane. Jednakże po przeczytaniu dziesięciu takich historii z przykrością stwierdzam, iż zlały się one w moim umyśle w jedną, zagmatwaną opowieść. Rozdziały poświęcone każdej odrębnej bohaterce były zbyt krótkie i nastawione przede wszystkim na fakty historyczne. Może po prostu literatura faktu nie jest stworzona dla mnie i znacznie bardziej upodobałam sobie dłuższe powieści. Mimo wszystko uważam, że tego typu książki są potrzebne dla upamiętnienia bohaterów wojennych oraz ciągłego przypominania o zgubnej sile wojny. Sądzę, że dobrym rozwiązaniem okazało się także zwrócenie uwagi na sprawę Żołnierzy Wyklętych czy na Polaków osiadłych przed wojną na Wileńszczyźnie. Są to tematy często pomijane a jak ważne dla historii naszego narodu.

Przed przeczytaniem książki słyszałam o niej same pochlebne opinie, większość czytelników była nią zachwycona. Miałam więc w stosunku do niej ogromne oczekiwania i powiem szczerze,że trochę się zawiodłam. Owszem, poszczególne historie kobiet są niesamowicie realistyczne i wstrząsające, wszystkie one przeżyły nieludzką, katorżniczą pracę w kołchozach, były wielokrotnie bite,...

Dość długo zabierałam się do przeczytania tej krótkiej, ale zarazem bogatej w przeróżne konwencje i motywy książki. Pierwsze co mnie urzekło to idealne odzwierciedlenie kolorytu lokalnego Podlasia Uważam, że połączenie języka polskiego i białoruskiego w tym dziele pozwoliło wprowadzić czytelnika w klimat tamtego rejonu i sprawić by opowieść wydała się bardziej realistyczna. Sama postać Sońki wydaje się pozornie starą, zwykłą, wiejską kobietą. W miarę odkrywania jej historii wyłania się obraz skrzywdzonej, cierpiącej istoty, która zawiniła w życiu jedynie tym, że kochała całą sobą, zbyt mocno. Mimo wielu upokarzających i tragicznych wydarzeń, Sońka potrafiła pozostać sobą i żyć dalej. Postać Igora, tudzież Ignacego występuje tutaj na zasadzie kontrastu. Jest młody, sławny, przystojny, życie stoi przed Nim otworem. Jednakże pomimo tylu atrybutów nie zaznał tego, co Sońka uważała za najważniejsze czyli głębokiego i porywającego uczucia. Ksiązka napisana jest w konwencji realizmu magicznego, postacie psa - Bobrusa, kota także mają swoje miejsce w tej powieści. Jedyne co uważam za niepotrzebne w tym utworze to opis spektaklu bazującego na opowiadaniu Sońki. W moim mniemaniu zepsuł on nastrój prawdziwości i emocjonalności. Niemniej jednak sądzę, że książka jest warta przeczytania, gdyż mimo tematyki wojennej nie epatuje patosem i tragizmem jak wiele dzieł tego gatunku. Wszystkie wydarzenia zostały opowiedziane zwyczajnie, prosto, czasem nawet naturalistycznie, ale jakże prawdziwie.

Dość długo zabierałam się do przeczytania tej krótkiej, ale zarazem bogatej w przeróżne konwencje i motywy książki. Pierwsze co mnie urzekło to idealne odzwierciedlenie kolorytu lokalnego Podlasia Uważam, że połączenie języka polskiego i białoruskiego w tym dziele pozwoliło wprowadzić czytelnika w klimat tamtego rejonu i sprawić by opowieść wydała się bardziej realistyczna....

Książka ta w bardzo subiektywny i szczegółowy sposób opisuje odczucia i emocje najpierw dziecka, a potem kobiety nierozumianej zarówno przez rodzinę jak i przez dalsze otoczenie. Rozmowy o pozornie błahych sprawach oraz unikanie problemów doprowadza do zagubienia dziecka i poczucia niedowartościowania przez cały późniejszy okres życia bohaterki. Pozycja idealnie przedstawia sytuację w której doświadczenia i ciężkie przeżycia jednego człowieka mają niebotyczny wpływ na życie innych ludzi i nawet jeśli zwycięsko wychodzimy w życiu z najgorszej tragedii, pozostawi to w nas skazę do końca życia. Uważam, że książka jest warta przeczytania. Często oscyluje na granicy rzeczywistości i wyobrażeń bohaterki, wprowadzając różne, fikcyjne, wymyślone postacie takie jak lis czy żołnierz Wermachtu. Dodatkowo sądzę, że jedynie osoby empatyczne i wrażliwe będą miały szansę wczuć się w sytuację bohaterki i zrozumieć prawdziwą istotę problemu.

Książka ta w bardzo subiektywny i szczegółowy sposób opisuje odczucia i emocje najpierw dziecka, a potem kobiety nierozumianej zarówno przez rodzinę jak i przez dalsze otoczenie. Rozmowy o pozornie błahych sprawach oraz unikanie problemów doprowadza do zagubienia dziecka i poczucia niedowartościowania przez cały późniejszy okres życia bohaterki. Pozycja idealnie przedstawia...