Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Sięgając po tę książkę byłam pewna, że będę się przy niej dobrze bawić. Ale nie spodziewałam się, że aż tak! 💜

Wyobraźcie sobie wielki zamek w środku lasu. Siedzibę największego złoczyńcy w królestwie. Pewnie jest mroczny, zarośnięty chwastami i odstrasza już z daleka? Oczywiście! A w środku jest jeszcze gorzej. Wielki open space dla pracowników biurowych ozdobiony jest witrażami ze scenami tortur. Z podziemia dobiegają wrzaski torturowanych, które mieszają się ze śmiechem biurowych chochlików podkradających pracownikom atrament. Nigdy też nie wiadomo, czy na biurku znajdzie się księgę rachunkową, czy rozczłonkowany korpus. No i te nabite na pale głowy, które zdobią korytarze...

"Asystentka złoczyńcy" to wyjątkowa, przezabawna i pełna akcji powieść fantasy z mnóstwem nietypowych wątków i nieszablonowych postaci. Urzekła mnie już od pierwszych stron - podobnie zresztą jak Evie, główna bohaterka. Ta dziewczyna jest niesamowita, naprawdę! Dorównuje jej chyba tylko Zły, którego pokochałam już w prologu 🙈

Zdecydowanie jest to najlepszy rom-com w gatunku fantasy, jaki ostatnio czytałam. Intrygi, sekrety, tajemnice i rozlewy krwi mieszają się z nieśmiałymi spojrzeniami, dyskretnymi uśmiechami i... nie do końca grzecznymi snami z szefem w roli głównej 😎 Tak więc jeśli lubicie rom-comy z motywami "grumpy x sunshine", "slow burn" czy "he fell first", ale w najbardziej nietypowym wydaniu, jakie tylko jesteście w stanie sobie wyobrazić... Trafiliście najlepiej jak się dało 💜

Kocham całym sercem i potrzebuję drugiego tomu - na przedwczoraj!

Sięgając po tę książkę byłam pewna, że będę się przy niej dobrze bawić. Ale nie spodziewałam się, że aż tak! 💜

Wyobraźcie sobie wielki zamek w środku lasu. Siedzibę największego złoczyńcy w królestwie. Pewnie jest mroczny, zarośnięty chwastami i odstrasza już z daleka? Oczywiście! A w śro...

Rozwiń

Zwiń

Uwielbiam poprzednią książkę autorki - w końcu objęłam "Bujdę" wsparciem medialnym!

"Bojkot" to zupełnie nowa, nieco inna historia - jak sama autorka napisała w podziękowaniach, jest to książka o złych ludziach robiących złe rzeczy. O bogatych nastolatkach z prestiżowego liceum, o toksycznych relacjach i niedopowiedzianych zbrodniach. O bezmyślnych zachowaniach, które prowadzą do tragedii...

Główna bohaterka, Anastazja, jest tak naprawdę czarnym charakterem - a jeśli nie czarnym, to przynajmniej ciemnoszarym. To toksyczna egoistka, która kompletnie nie przejmuje się innymi - nawet tymi, na których jej rzekomo zależy. Spodobał mi się fakt, że jej zachowanie nie było romantyzowane czy usprawiedliwiane, nie zostało potraktowane jako "nieco nieodpowiedzialna zabawa nierozsądnej nastolatki". Tego mi często w młodzieżówkach brakuje.

"Bojkot" to świetnie napisana, wciągająca powieść YA, w której opisane są zachowania nie tylko toksyczne, ale też zwyczajnie okrutne, niemoralne i obrzydliwe. Pamiętajcie więc, że jest to książka 16+, w której znajdziecie sporo czerwonych flag i trigger warningów.

Uwielbiam poprzednią książkę autorki - w końcu objęłam "Bujdę" wsparciem medialnym!

"Bojkot" to zupełnie nowa, nieco inna historia - jak sama autorka napisała w podziękowaniach, jest to książka o złych ludziach robiących złe rzeczy. O bogatych nastolatkach z prestiżowe...

Rozwiń

Zwiń

Motyw “grumpy x sunshine” w nieco niestandardowym wydaniu - tak w skrócie mogłabym podsumować tę książkę.

Kareena - niepoprawna romantyczka, marząca o wielkiej, gorącej miłości, która na zawsze połączy ją i jej bratnią duszę.

Prem - kardiolog, twardo stąpający po ziemi i absolutnie pewien, że coś takiego jak “miłość” to tylko głupi wymysł...

Oboje mają jednak interes w tym, by znaleźć drugą połówkę. A gdy ich gwałtowna sprzeczka trafia do internetu i staje się viralem, Prem uznaje, że ociepli swój wizerunek jedynie przez związek z Kareeną - udawany oczywiście!

Na pierwszy rzut oka widać, że "Doktor serce" ma w sobie prawie wszystkie moje ulubione motywy - od "enemies to lovers" aż po "fake dating". W dodatku to naprawdę zabawna komedia romantyczna - humor jest dla mnie w sam raz, ani zbyt sztywny, ani przesadnie żenujący. Ot, książkę czytało mi się po prostu przyjemnie, a i uśmiech czasem pojawił mi się na twarzy 😊

Jedyne, do czego się - i to tak mocno - przyczepię, to fakt, że Prem swoje przyrodzenie nazywał w myślach "Charlie". Za każdym razem, gdy pojawiało się to określenie, czułam, jak przeszywają mnie ciarki żenady. Totalnie nie byłam w stanie skupić się wtedy na danej scenie ani traktować jej poważnie 😅

Bardzo podobały mi się za to liczne nawiązania do kultury indyjskiej. Tamtejsze tradycje, chociażby aranżowane małżeństwa, bardzo kontrastują z rzeczywistością, jaką znamy. Ciotki Kareeny są... specyficzne, ale w pozytywnym tego słowa znaczeniu. Autorka świetnie przedstawiła też relację bohaterki z innymi członkami rodziny - te toksyczne i te pełne miłości oraz przywiązania.

Chociaż książka nie była idealna, a sam pomysł z "zakładem" Kareeny z jej ojcem nieco absurdalny, spędziłam przy niej czas naprawdę przyjemnie. Może nawet kiedyś do niej wrócę.

Motyw “grumpy x sunshine” w nieco niestandardowym wydaniu - tak w skrócie mogłabym podsumować tę książkę.

Kareena - niepoprawna romantyczka, marząca o wielkiej, gorącej miłości, która na zawsze połączy ją i jej bratnią duszę.

Prem - kardiolog, twardo stąpający po ziemi i absolutnie pewi...

Rozwiń

Zwiń

Zanim sięgnęłam po tę książkę, totalnie nie wiedziałam, czego się po niej spodziewać. W mojej głowie istniał ogromny kontrast pomiędzy uroczą okładką “Powiedz tak”, a mrocznym “Krzycz!” tej samej autorki, które zachwyciło mnie kilka lat temu. Sięgnęłam więc po nowość od YaNa z nadzieją, że chociaż obie książki są od siebie zupełnie różne, to jednak obie będą równie dobre.

I wiecie co? Tak jest!

Chociaż “Krzycz!” to thriller młodzieżowy z mocnym plot twistem, z kolei “Powiedz tak” jest przyjemną młodzieżówką, obie wywołały we mnie masę emocji.

Siedemnastoletnia Jimena niespodziewanie dowiaduje się, że nie ma dokumentów pozwalających jej na pobyt w USA. Nie wyobraża sobie jednak wyjazdu z Nowego Jorku. Jedyną opcją wydaje jej się… małżeństwo z Amerykaninem, dzięki któremu uzyska Zieloną Kartę.

Przyznam, że świetnie bawiłam się podczas czytania tej książki - szczególnie podobała mi się relacja Jimeny z Vitalym, ich przekomarzanki oraz nietypowy układ (i nie, nie mam tu na myśli żadnego fake dating!).

Główna bohaterka to typowa nastolatka - często nie myśli racjonalnie, jest jednocześnie odważna i nieco bezmyślna, ale walczy o siebie i swoją przyszłość, za co ogromnie ją podziwiam. Popełnia błędy, ale też stara się ze wszystkich sił, by znaleźć rozwiązanie swojej niewesołej sytuacji.

Najbardziej jednak spodobało mi się to, że pod płaszczem uroczej i zabawnej młodzieżówki skrywa się książka poruszająca naprawdę ważną tematykę i pokazująca, jak trudne - a właściwie niemożliwe - jest uzyskanie obywatelstwa nie tylko przez dorosłych, ale także przez osoby niepełnoletnie, które wjechały do USA w dzieciństwie i chciałyby tam legalnie pozostać...

To kolejna niebanalna młodzieżówka, która jest lekka i przyjemna, a jednocześnie przemyca w treści tematy ważne, na które warto zwrócić uwagę!

Zanim sięgnęłam po tę książkę, totalnie nie wiedziałam, czego się po niej spodziewać. W mojej głowie istniał ogromny kontrast pomiędzy uroczą okładką “Powiedz tak”, a mrocznym “Krzycz!” tej samej autorki, które zachwyciło mnie kilka lat temu. Sięgnęłam więc po nowość od YaNa z nadzieją, że...

Rozwiń

Zwiń

Drugi tom serii „Między światami” zdecydowanie trzyma wysoki poziom tomu pierwszego.

Konflikt pomiędzy ludźmi, a istotami władającymi magią? Jest! I to z dnia na dzień coraz większy. Agata nadal ma charakterek, przystojny półdemon wciąż nie chce dać jej spokoju (w dodatku bez przerwy łączy się z nią telepatycznie), a do tego pojawia się pewien czarownik, który chce wspólnie poszukać broni przeciwko nadprzyrodzonym...

Bawiłam się przy niej doskonale, chociaż zdarzały się też smutne czy nieco straszne momenty. Ale fakt, że wywołała we mnie taką gamę emocji, jest chyba najlepszą polecajką! Humor, akcja, magia, przedszkole pełne małych magicznych i wiele, wiele więcej – to idealna książka na luźny wieczór przy herbacie.

Drugi tom serii „Między światami” zdecydowanie trzyma wysoki poziom tomu pierwszego.

Konflikt pomiędzy ludźmi, a istotami władającymi magią? Jest! I to z dnia na dzień coraz większy. Agata nadal ma charakterek, przystojny półdemon wciąż nie chce dać jej spokoju (w dodatku bez przerwy łąc...

Rozwiń

Zwiń

Agata potrzebuje zmiany w życiu, więc porzuca posadę redaktorki i zatrudnia się na stanowisku przedszkolnej woźnej. Nie powiem, ciekawy wybór - no ale przecież nic poza bólem głowy przedszkolankom nie grozi, prawda?

Nie do końca... Jeśli w grupie kilkoro podopiecznych wykazuje magiczne zdolności, nad którymi totalnie nie panuje, w dodatku poprzednia woźna zniknęła w tajemniczych okolicznościach, dzieci coś poddusza podczas snu, a zabawkowy kogucik jest czymś znacznie gorszym... to chyba jednak może nie być tak kolorowo...

"Tajne przez magiczne" to z jednej strony lekka i świetnie napisana książka, która klimatem i nawiązaniem do wierzeń słowiańskich bardzo przypominała mi "Szeptuchę". Nie brakuje w niej humoru i zabawnych sytuacji na rozluźnienie napiętej (głównie przez demony) atmosfery. Z drugiej jednak jest to książka nieco brutalna (bez przesady, ale odrywanie kończyn się zdarza...) i poruszająca trudne tematy. Uwierzcie, depresja, nieprzepracowane traumy, rasizm i podziały społeczne to tylko wierzchołek góry lodowej...

Uwaga, zaskoczenie! W książce nie ma wątku romantycznego! Nie powiem, trochę na niego czekałam, ale jego brak to naprawdę miła odmiana.

Czytanie tej książki sprawiło mi mnóstwo frajdy, wywołało ogrom emocji (od radości, przez zaskoczenie i szok, po nieopisany smutek) i, no cóż... nie zdążyłam dobrze przewrócić ostatniej strony pierwszego tomu, a już szłam zdjąć z regału drugi. A to chyba najlepiej świadczy o tym, że polecam tę historię, prawda? 😊

Agata potrzebuje zmiany w życiu, więc porzuca posadę redaktorki i zatrudnia się na stanowisku przedszkolnej woźnej. Nie powiem, ciekawy wybór - no ale przecież nic poza bólem głowy przedszkolankom nie grozi, prawda?

Nie do końca... Jeśli w grupie kilkoro podopiecznych wykazuje magiczne zd...

Rozwiń

Zwiń

Nie lubię zbiorów opowiadań. To zbyt krótka forma, bym mogła wkręcić się w fabułę, poznać i polubić bohaterów, zrozumieć świat czy panujące w nim zasady. Inna historia dotyczy jednak zbiorów powiązanych z jakąś serią, której bohaterów już znam i dzięki której rozumiem zasady rządzące światem.

"Pokłosie" oficjalnie dołącza więc do niewielkiego grona zbiorów opowiadań, które absolutnie uwielbiam! 💙

Zbiór historii ze świata Żniw Śmierci dorównuje poziomem samej trylogii. Pewnie, pojawiły się opowiadania, które podobały mi się nieco mniej, znaczna większość okazała się jednak świetna. Kilka zapadło mi w pamięć tak bardzo, że z pewnością jeszcze nie raz do nich wrócę (między innymi "Marsjańska minuta" czy "Nigdy nie pracuj ze zwierzętami").

Autor po raz kolejny zachwycił mnie swoim stylem, wyjątkowymi pomysłami i umiejętnością kreowania świata oraz bohaterów. Warto dodać, że w procesie powstawania tej książki brali także udział inni autorzy, których teksty wcale nie odstawały poziomem od tych Shustermana.

Jestem zachwycona "Pokłosiem" i z ręką na sercu mogę przyznać, że bardzo wzmocniło ono moją miłość do tej serii. Stanowi wspaniałe uzupełnienie wątków, które zostały poruszone w trylogii, a także wprowadza nowe, równie niesamowite historie, które rozbudowują znany już czytelnikowi świat!

Czy jest to książka absolutnie niezbędna? Pewnie nie. Uzupełnia jednak luki i dostarcza brakujących elementów, o których istnieniu nie miałam pojęcia. Wspaniale dopełnia świat wykreowany przez autora i jest po prostu doskonałym dodatkiem do równie dobrej serii.

Nie lubię zbiorów opowiadań. To zbyt krótka forma, bym mogła wkręcić się w fabułę, poznać i polubić bohaterów, zrozumieć świat czy panujące w nim zasady. Inna historia dotyczy jednak zbiorów powiązanych z jakąś serią, której bohaterów już znam i dzięki której rozumiem zasady rządzące świat...

Rozwiń

Zwiń

Książka Marty Sztybor zaciekawiła mnie, odkąd tylko przeczytałam jej opis. Magiczny akademik, zaczarowane lusterko, koszmarna pomyłka i tajemnicza klątwa? Czego chcieć więcej!

Przyznam, że pierwszą połowę czytałam naprawdę długo. Chociaż książka mi się podobała, trudno było mi się wkręcić w fabułę. Myślę jednak, że to głównie wina mojego zastoju czytelniczego, a nie samej książki - bo gdy kilka dni temu sięgnęłam po Lustereczko, wciągnęłam się w tę historię tak, że na raz przeczytałam prawie dwieście stron. Książkę czyta się błyskawicznie i widać że autorka dobrze się bawiła podczas pisania 😁

"Lustereczko..." to książka pełna absurdów, specyficznego poczucia humoru, komicznych sytuacji i scen, podczas których łapałam się za głowę. Na pewno nie każdemu przypadnie do gustu. Mi trochę zajęło przyzwyczajenie się do tego stylu, ale z każdym kolejnym rozdziałem byłam coraz mniej skonsternowana, a coraz bardziej rozbawiona!

Muszę jednak wspomnieć o minusach, a zauważyłam dwa. Po pierwsze, nieco mniej istotne, fabuła jest dość przewidywalna. Już w połowie domyśliłam się, o co w tym wszystkim chodzi, nie zepsuło mi to jednak przyjemności z dalszej lektury. Dużo bardziej irytowała mnie... główna bohaterka! Pewnie był to celowy zabieg, by pokazać jej przemianę itp, ale... ughh. Miałam ochotę ją udusić…

Nie zmienia to jednak faktu, że naprawdę dobrze bawiłam się przy tej książce. Czy zapamiętam ją na lata? Nie wiem. Czy kiedyś przeczytam raz jeszcze? Nie wiem. Ale gdy teraz na nią patrzę, robi mi się ciepło na serduchu.
Jest dziwaczna (w tym pozytywnym sensie), zabawna, wciągająca i z pewnością jedyna w swoim rodzaju 😁

Książka Marty Sztybor zaciekawiła mnie, odkąd tylko przeczytałam jej opis. Magiczny akademik, zaczarowane lusterko, koszmarna pomyłka i tajemnicza klątwa? Czego chcieć więcej!

Przyznam, że pierwszą połowę czytałam naprawdę długo. Chociaż książka mi się podobała, trudno było mi się wkręcić...

Rozwiń

Zwiń

Chyba najwyższy czas, żebym podzieliła się z Wami moją miłością do tej serii!

Międzynarodowa Agencja Ochrony Sieci - tajna organizacja werbują i szkoląca Utalentowanych. Nastoletni złodziej i piękna nieznajoma, która ratuje go z opresji. Brutalny trening, tajne misje i fanatyczni przeciwnicy. To właśnie tom pierwszy.

A jak potoczyły się dalsze losy bohaterów?

Drugi tom Sieci porwał mnie w wir akcji tak samo jak pierwszy. Uwielbiam w tej serii to, że autorka nie daje czytelnikowi ani chwili wytchnienia - ciągle coś się dzieje, pojawiają się nowe misje i kolejne niebezpieczeństwa, a na jaw wychodzą tajemnice, które nigdy nie powinny były ujrzeć światła dziennego. Czytając tę książkę czułam się tak, jakbym oglądała film akcji - i to taki na najwyższym poziomie, z genialnymi efektami specjalnymi i cudownie spójną fabułą!

Nick i Gia zdobyli moją sympatię już w pierwszej części, między innymi dlatego, że... oboje są pełni wad. Tak jest, w końcu ile można czytać o bohaterach idealnych, sympatycznych i nieskazitelnych. Nick jest zbyt pewny siebie, zbyt zarozumiały i ma naprawdę trudny charakter. Gia także ma swoje za uszami, ale to wszystko sprawia, że uwielbiam tę dwójkę znacznie bardziej, niż większość książkowych protagonistów.

Jeśli poszukujecie historii pełnej akcji, tajnych agentów, niebezpiecznych misji, uciążliwego treningu, pogodowych anomalii i głęboko skrywanych tajemnic... chyba wiecie już, co przeczytać, prawda?

Chyba najwyższy czas, żebym podzieliła się z Wami moją miłością do tej serii!

Międzynarodowa Agencja Ochrony Sieci - tajna organizacja werbują i szkoląca Utalentowanych. Nastoletni złodziej i piękna nieznajoma, która ratuje go z opresji. Brutalny trening, tajne misje i fanatyczni przeciwn...

Rozwiń

Zwiń

Sięgając po „To, co utracone” miałam nadzieję na coś nieco innego.

Owszem, jest to książka o zakazanym uczuciu pomiędzy przybranym rodzeństwem, a także o problemach dręczących rodzinę zastępczą, na której czele stoi apodyktyczna matka. Ale jest to także książka o gangsterskich porachunkach – a o tym w opisie nie ma ani słowa. Nie przepadam za tym motywem, więc gdybym wiedziała, że znajdę go w tej książce, pewnie bym po nią nie sięgnęła.

Mam co do niej mieszane uczucia. O ile początek i koniec bardzo mi się podobały, o tyle środkowa część mnie rozczarowała. Bohaterowie zachowywali się dziwnie, sami nie wiedzieli czego chcą, więc kompletnie nie potrafiłam ich polubić.

Książka jest dobra, ale zabrakło mi w niej „tego czegoś”. Motywy zakazanego uczucia i skandalu obyczajowego, a także dorastania w rodzinie zastępczej, zostały przedstawione ciekawie. Nie jestem jednak fanką wątku gangsterskiego.

Sięgając po „To, co utracone” miałam nadzieję na coś nieco innego.

Owszem, jest to książka o zakazanym uczuciu pomiędzy przybranym rodzeństwem, a także o problemach dręczących rodzinę zastępczą, na której czele stoi apodyktyczna matka. Ale jest to także książka o gangsterskich porachunkac...

Rozwiń

Zwiń