Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Podobał mi się niekonwencjonalny sposób narracji w tej książce. Wielość wątków, które pozornie do siebie nie pasowały i sposób ich połączenia był wręcz mistrzowski.
Zaczarował mnie uroczy, niezwykły i samotny chłopiec w domu pełnym książek i tajemnic, jak również bohaterowie ze wspomnień o ojcu i z wątków historycznych.
To czego nie mogłam zdzierżyć od połowy czytania to bohater w wieku dorosłym i bliskie mu kobiety: Laura i Sara. Wszystkie te postacie wydawały mi się po prostu nijakie. Moja przychylność dla Adriana zniknęła, choć wcale się znacząco nie zmienił. To co bawiło w dziecku, drażniło mnie w dorosłym, magia zniknęła. Adrian z cudownego, nad wyraz dojrzałego dziecka stał się przewidywalnym, nudnym i dziecinnym dorosłym; typowym, roztargnionym uczonym. O Laurze i Sarze można było głównie przeczytać to, że są piękne. Jedna była zjawiskowo piękną, wysoką brunetką a druga drobną, śliczną blondynką. Wspaniały dowartościowanie dla faceta. Poza tym, że bohaterki były obdarzone niezwykła urodą i stanowiły bardzo ładne tło, to nie zauważyłam, żeby miały w sobie jakieś ciekawe cechy. Głównie milczały i kryły wiele tajemnic, czasem płakały i się obrażały. Czy naprawdę te kobiety nie mogłyby mieć więcej o zaoferowania? Zarys tych postaci wydawał mi się nad wyraz słaby i nijaki- szczególnie w kontraście do innych bohaterek, matki Adriana czy małej Loli.
W połowie książki zauważyłam, że nie zaznaczyłam sobie na czytniku żadnej notatki z książki, co mam zwyczaj robić. Niezwykle mnie to zdziwiło, wszak tematów w książce nie brakowało, a autor aż kipiał erudycją. Od mniej więcej połowy starałam się więc zwracać uwagę na ciekawe cytaty... I szczerze? Nie potrafiłam znaleźć nic ciekawego. Dialogi i obserwacje wydawały mi się banalne. Skończyło się na dwóch podkreśleniach, które też mnie specjalnie nie zachwyciły.
Przeczytałam, ale żadnego śladu po tej książce we mnie nie zostanie. Niczego ważnego dzięki niej nie zrozumiałam. Nie skłoniła mnie do żadnych ważkich przemyśleń. Po rekomendacjach od znajomych i popularności "Wyznaję" zdecydowanie liczyłam na coś więcej.

Podobał mi się niekonwencjonalny sposób narracji w tej książce. Wielość wątków, które pozornie do siebie nie pasowały i sposób ich połączenia był wręcz mistrzowski.
Zaczarował mnie uroczy, niezwykły i samotny chłopiec w domu pełnym książek i tajemnic, jak również bohaterowie ze wspomnień o ojcu i z wątków historycznych.
To czego nie mogłam zdzierżyć od połowy czytania to...