Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Motywem jest nieszczęśliwa, tragiczna miłość, która przecież mogła się udać, gdyby nie upór Degasa rozmiłowanego w tworzeniu sztuki ponad wszystko inne. Opowieść ma dość smutną wymowę, mimo że opowiada o ucieleśnieniu spełnienia marzeń, co jest jednak gorzkie w zderzeniu z realiami Opery Paryskiej. Życie baletnicy to nie tylko sztuka, ale uparte próby utrzymania się u szczytu i znalezienie metody na przeżycie, zwłaszcza po ukończeniu dwudziestu-pięciu lat przez tancerkę. Te metody wiążą się z utrzymywaniem przez mężczyzn i właśnie trzeba uczynić, by warunki były jak najkorzystniejsze, a co może się skończyć ogromnym dramatem. Bohaterka ma szczęście, ale to nic wielkiego, najważniejsza była jej ciężka praca i potęga marzeń.
Historia mnie smuciła i dziwiło jak tak pięknie można mówić o tak przerażających aspektach. Zakończenie naszczęście nieco rozjaśniło sprawę. Książka bardzo dobrze, wręcz doskonale napisana, czuje się obcowanie z wielką sztuką, choć wolałabym bardziej zakręconą fabułę niż takie zmierzanie do nieuniknionego, czy będzie dobre, czy wręcz przeciwnie. Ogólnie oceniam na 4,5/6 nieco zbyt surowo, ale trudno ocenić coś, co jednocześnie zachwyca i odrobinę frustruje, dramat nie do końca dramatem, mieszane uczucia w pełni wyjaśnione, niby jak w życiu, ale trąci trochę bajką. Czytało się miło i z zainteresowaniem i do zajęcia czasu czymś pięknym wręcz zachęcam. Jednak czegoś uporczywie brak, czegoś więcej poza fabułą, która poraża, ta jest doskonała, ogólnie brakuje tego czegoś, co by czyniło powieść arcydziełem, czuję, że lekko przesadzam, ale niektórzy to jakoś potrafią, a tu tylko literatura popularna napisana bardzo ambitnie i z talentem.
To mogło być coś. W każdym razie wrażliwy czytelnik może trochę cierpieć, sama jestem raczej średnio, a jednak wywarło na mnie wpływ. Polecam jako chwilę oderwania się od trudów życia lub dla znudzonych, dla tych szczególnie, i dla wszystkich aspirujących artystów, bo dobrze w porę zyskać świadomość z czym może wiązać się sztuka, że nie tylko gruszki na wierzbie. ;) Warto przeczytać i nie warto w zależności od dysponowania czasem, nałogowi czytelnicy z tym raczej nie mają problemów.

Motywem jest nieszczęśliwa, tragiczna miłość, która przecież mogła się udać, gdyby nie upór Degasa rozmiłowanego w tworzeniu sztuki ponad wszystko inne. Opowieść ma dość smutną wymowę, mimo że opowiada o ucieleśnieniu spełnienia marzeń, co jest jednak gorzkie w zderzeniu z realiami Opery Paryskiej. Życie baletnicy to nie tylko sztuka, ale uparte próby utrzymania się u...

Książka absurdalna, poniekąd świadcząca o braku znajomości realiów, lecz w trakcie doszłam do wniosku, że w tym szaleństwie jest metoda i dałam się ponieść już bezkrytycznie wyobraźni autorki. Cały czas czekałam aż się zakończy niesamowitym happy endem, było wprost przeciwnie, że ten wytwór fantazji był dość nieprzyjemny, udowodnił, że nie da się być szczęśliwym. Ogólnie rozwijało się bardzo dobrze za sprawą bohaterów, którzy mieli to coś, za sprawą tajemnicy skrywającej kolejne tajemnice, że zdecydowanie nie byli tuzinkowi, ale to jedyna zaleta tej książki.

Książka absurdalna, poniekąd świadcząca o braku znajomości realiów, lecz w trakcie doszłam do wniosku, że w tym szaleństwie jest metoda i dałam się ponieść już bezkrytycznie wyobraźni autorki. Cały czas czekałam aż się zakończy niesamowitym happy endem, było wprost przeciwnie, że ten wytwór fantazji był dość nieprzyjemny, udowodnił, że nie da się być szczęśliwym. Ogólnie...

Książka od samego początku pokazuje swój charakter, już pierwsze słowa są niezapomniane: "Życie idioty to nie bułka z masłem", a reszta dorównuje temu cytatowi, choć okazuje się, że Forrest jest zaskakująco zdolny, ale oczywiście nie zdaje sobie z tego sprawy. Pomysłowość autora godna pochwały, cały czas potrafił w tej powieści człowieka zaskoczyć i to bardzo pozytywnie. A bohatera spotykały tak rozliczne i fantastyczne przygody, że podążanie za nim uznałam za pasjonujące. Trochę pod koniec już przewidywalne mi się wydało, że na pewno we wszystkim okaże się niekwestionowanym mistrzem, ale nie mam mu tego za złe, bo to w końcu przywilej tego cudownego "idioty".

Książka od samego początku pokazuje swój charakter, już pierwsze słowa są niezapomniane: "Życie idioty to nie bułka z masłem", a reszta dorównuje temu cytatowi, choć okazuje się, że Forrest jest zaskakująco zdolny, ale oczywiście nie zdaje sobie z tego sprawy. Pomysłowość autora godna pochwały, cały czas potrafił w tej powieści człowieka zaskoczyć i to bardzo pozytywnie. A...