Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Trochę czasu zajęło przebrnięcie przez te wszystkie strony. Nie ukrywam w pewnym momencie zaczęłam się po prostu męczyć, ale że nie lubię przerywać książek, to brnęłam dalej. Sama do końca nie potrafię wyskrobać większości elementów, które nie przypadły mi do gustu, ale przede wszystkim czułam lekkie zażenowanie, gdy zaczęła się już druga część. Nie spodobało mi się nieustanne odwoływanie do wiary, robienie męczenników z bohaterów niczym z Jezusa, którzy szli na spotkanie ze złem koniecznym i zwalczenia jego pod przewodnictwem Boga, ba! wręcz pokładania wszystkiego w samym Bogu, że ześle swoje prawdy objawione z samego nieba, by tylko uratować swoje potulne owieczki Samo zakończenie wciąż pozostawia we mnie niesmak, bo było po prostu płytkie, naprawdę płytkie, tyle setek stron poświęcono na rozdrabnianie się nad tym co ma się stać, a gdy już do tego dochodzi, to pozostaje tylko w głowie "naprawdę? to tyle? co to niby ma być?". Tym razem King, moim zdaniem naprawdę się nie popisał.
Jednak przecież nie na samych minusach należy się skupiać, bo utoniemy w morzu goryczy. Opisanie samego rozwoju epidemii, tego co się dzieje na świecie, jak ludzie którzy przetrwali pomór walczą o przetrwanie, zostało moim zdaniem trafnie przedstawione. Dlatego pierwszą część musiałabym ocenić oddzielnie od pozostałych, bo po prostu jest ciekawsza, lepiej napisana i zaszczepia element grozy w krwiobiegu.

Trochę czasu zajęło przebrnięcie przez te wszystkie strony. Nie ukrywam w pewnym momencie zaczęłam się po prostu męczyć, ale że nie lubię przerywać książek, to brnęłam dalej. Sama do końca nie potrafię wyskrobać większości elementów, które nie przypadły mi do gustu, ale przede wszystkim czułam lekkie zażenowanie, gdy zaczęła się już druga część. Nie spodobało mi się...

Składają się na nas najróżniejsze słowa. Słowa dobre i złe. Słowa, które nas wypełniają są pochodzenia obcych ust. One nas tworzą i nami kierują. A tak małą wartość im mimo wszystko przypisujemy. Wypluwamy bez zastanowienia wyuczonych formułek. Powtarzamy teksty przekazane z pradziada na dziada. A każde słowo odciska swoje piętno w umysłach. Żyje w nich bez końca, choć mogłoby się zdawać, że już dawno o nich zapomnieliśmy.

O tym jaki wpływ mają słowa. Jak bardzo nami sterują. Jak nas kształtują. Jak budują i niszczą. Książka ukazująca jak bardzo są wyniszczające. Niczym demony obskubują z życia. Pozbawiają energii. Uważajmy na to co i jak mówimy. Nie powielajmy schematów, żeby nie żyć dalej tak jak się powinno, jak należy, tylko aby żyć tak jak się chce.

Składają się na nas najróżniejsze słowa. Słowa dobre i złe. Słowa, które nas wypełniają są pochodzenia obcych ust. One nas tworzą i nami kierują. A tak małą wartość im mimo wszystko przypisujemy. Wypluwamy bez zastanowienia wyuczonych formułek. Powtarzamy teksty przekazane z pradziada na dziada. A każde słowo odciska swoje piętno w umysłach. Żyje w nich bez końca, choć...

Wracać grubo po północy do domu wśród tygodnia jest zupełnie innym doświadczeniem, niż w weekend. Przeciwieństwie do dni wolnych, gdy ulicami gnają samochody wypełnione osobami udającymi się na różnego rodzaju zabawy, to w dni pracy można odnieść wrażenie, że kroczy się przez miejsca dawno wyludnione i opustoszałe. Zapomniane przez świat. Miałam co prawda do pokonania krótki odcinek drogi, ale wszechogarniająca cisza zakłócana jedynie stukotem moich obcasów wydawała się niezwykle złowroga. A pusta przestrzeń - miejsca roztaczającej się ciemności - obok której musiałam przemknąć, by dostać się do domu przyprawiła mnie od niepamiętnych czasów o dreszcz. Aż serce nieznacznie przyśpieszyło, a ja mimowolnie obejrzałam się przez ramię pełna przeświadczenia nadchodzącej postaci. Jedyne co ujrzałam, to rzecz jasna pusty chodnik sprawiający przez to wrażenie diabolicznej ścieżki w połączeniu z rozproszonym światłem lamp ulicznych. Te małe paranoje rozbudziły we mnie opowiadania Lovecrata. Jego słowa, każda z wykreowanych historii ogromnie ożywiły moją wyobraźnię, która z tego co widać poczęła żyć własnym życiem.

Nie jest to moje pierwsze zetknięciem się z Lovecraftem, ale chyba dopiero teraz dojrzałam do jego stylu, który bez opamiętania mnie pochłonął. Otaczające mnie cztery ściany rozpływały się gdzieś w przestworza ustępując miejsca tajemniczym i złowrogim zakątkom, gdzie skrywają się najgorsze nasze koszmary. Nie mogłam się za każdym razem doczekać momentu, gdy wszystko eksploduje w swojej demoniczności, gdy świat zawiruje od niespotykanych dziwów, których opisy ukazywały różnego rodzaju szkarady.

Stopniowo postępujące napięcie, które szarpie każdy nerw. Wszechogarniająca aura tajemniczości. Nieustępujące niepewność i lęk towarzyszące bohaterom bez przerwy ciążą na umyśle. Niepodważalnie jeden z najlepszych. Momentami zastanawiam się jak tyle potworów najróżniejszej maści i wyglądu mogło żyć w umyśle pisarza. Czy go pożerały od środka, nadwątlając kruchą konstrukcję? Z całą pewnością warto sięgnąć po opowiadania Lovecraft, którego styl pisania pozostaje w umyśle na dłuższy czas, o ile nie zamieszkuje tan na stałe, dając o sobie od czasu do czasu. znać

Od teraz trzeba uważać na każde zgrzytnięcie, czy też cień.

Wracać grubo po północy do domu wśród tygodnia jest zupełnie innym doświadczeniem, niż w weekend. Przeciwieństwie do dni wolnych, gdy ulicami gnają samochody wypełnione osobami udającymi się na różnego rodzaju zabawy, to w dni pracy można odnieść wrażenie, że kroczy się przez miejsca dawno wyludnione i opustoszałe. Zapomniane przez świat. Miałam co prawda do pokonania...