Jesteśmy społecznością, która kocha książki

„Cherub” jest kontynuacją „Sfory”, a zarazem ostatnią częścią trylogii o Igorze Brudnym, twardego gliny ze stołecznej jednostki policji. Ta część jest najbardziej krwawa z całego cyklu. O ile w poprzednich autor potrafił dawkować nam okrucieństwa w trakcie popełnienia zbrodni, to tutaj jego poziom przerósł wszystko, co do tej pory byliśmy świadkiem w całej trylogii.
Głównym motywem powieści jest ponownie zemsta, miejscem akcji ponownie Zielona Góra, aczkolwiek przenosimy się również momentami do Warszawy. Otoczką dla fabuły jest świat niedostępny dla wszystkich – działalność Darknetu oraz świat BDSM. Moim zdaniem autor chciał nam czytelnikom przedstawić jak niebezpieczny jest to świat, w którym miesza się polityka i środowiska przestępcze. Co jest warte podkreślenia, pomimo fikcji literackiej, takie rzeczy, dzieją się, na co dzień także w naszym pięknym kraju. Ciężko jest uzmysłowić sobie fakt, Pan Piotrowski pokazał nam tylko wycinek tego okrucieństwa, które tam się rzeczywiście dzieje.
Co do bohaterowie zasadniczo nie zmienili się od „Sfory” Julka dalej wzdycha do Igora, który jest rozdarty między Julką a Oką, na dodatek znów pojawia się Pani prokurator. Oczywiście na krótko z emerytury powraca Romuald Czarnecki, reszta ekipy policjantów jest pokazana stereotypowo, czyli normalnie, ale da się ich lubić.
Jak dla mnie wielkim atutem książki jest nawiązanie do wątków z poprzednich części cyklu. Znów ważną rolę odegra sierociniec sióstr hieronimek, co jak dla mnie pokazuje to, że „Cherub” jest częścią większej całości i spójnie zamyka wszystkie wątki (z sierocińcem) rozpoczęte poprzednio i zakończenie jest tego na najwyższym poziomie. Jeżeli Igor Brudny ma wrócić, to najlepiej z wątkiem pewnego zabójstwa w Warszawie, w którego tuszowanie maczają ludzie ze szczytu władzy. Zakończenie powieści oczywiście wywołuje wielkie emocje, czułem się jakbym dostał obuchem w głowę, adrenalina płynęła z każdą stroną końcówki, a potem szok. Szok z zarówno z motywu zabójcy jak i zakończenia, które wywołuje lawinę uczuć złości i smutku. Podsumowując zdecydowanie najlepsza część z trylogii.

„Cherub” jest kontynuacją „Sfory”, a zarazem ostatnią częścią trylogii o Igorze Brudnym, twardego gliny ze stołecznej jednostki policji. Ta część jest najbardziej krwawa z całego cyklu. O ile w poprzednich autor potrafił dawkować nam okrucieństwa w trakcie popełnienia zbrodni, to tutaj jego poziom przerósł wszystko, co do tej pory byliśmy świadkiem w całej trylogii.
Głównym...

Po przeczytaniu tej książki w głowie krąży mi jedno pytanie: co to ta książka miała przekazać? Oczywiście pierwsza połowa książki opowiada początki kariery Jacka Wrony w Policji oraz wątek śledztwa prowadzonego przez Centralne Biuro Śledcze. O ile ta część jest naprawdę ciekawa, tak nie rozumiem już drugiej połowy związanej z rodziną p. Wrony. Mam wrażenie, że historia związana z rodziną z opisanym cudem została dodana, po to aby zapełnić chyba tylko książkę. Nie neguję tej historii, ale powinna ona mieć swoją osobną książkę, a nie stanowić połowę książki, której głównym celem było pokazanie działań służb specjalnych. W związku z powyższym książka zasługuje jedynie 4/10. Po bardzo dobrych "Niebezpiecznych związkach Bronisława Komorowskiego" oraz "Niebezpiecznych związkach Donalda Tuska" - "Komisarz" po prostu wypada słabo.

Po przeczytaniu tej książki w głowie krąży mi jedno pytanie: co to ta książka miała przekazać? Oczywiście pierwsza połowa książki opowiada początki kariery Jacka Wrony w Policji oraz wątek śledztwa prowadzonego przez Centralne Biuro Śledcze. O ile ta część jest naprawdę ciekawa, tak nie rozumiem już drugiej połowy związanej z rodziną p. Wrony. Mam wrażenie, że historia...

Zabierając się za książkę autorstwa Pana Przemysława Piotrowskiego przyznam szczerze, że nigdy nie słyszałem o tym autorze i pewnie przeglądając książki w księgarni nawet nie zwróciłbym na to nazwisko uwagi. Lecz jak mówi powiedzenie: „nie oceniaj książki po okładce”. Okładka przedstawia postać z pewnego obrazu, o którym krążą legendy po Internecie (obraz jest ponoć przeklęty, a na pewno ma w sobie coś mocno niepokojącego). Dało mi to pewne wyobrażenie, jakie jest tło książki, o czym może opowiadać, w związku z czym kupiłem ją w ciemno. Co się okazało? Według mnie książka może aspirować do jednego z najlepszych thrillerów jakie wydano na polskim rynku. Co o tym zaważyło?
Pokrótce, niniejsza pozycja przedstawia historię Igora Brudnego, twardego i uczciwego gliny, mającego w nosie opinie innych. Stanowi to archetyp brutalnego, aczkolwiek szczerego i oddanego prawu gliniarza – Piotrowski śmiało nawiązuje do postaci Harry’ego Callahana (granego w roli głównej przez rewelacyjnego Clinta Eastwooda) występującej w serii filmów o Brudnym Harrym. Dodatkowo, Igora męczą demony przeszłości, co sprawia że balansuje na granicy mroku, a oparcie ma jedynie w koleżance z pracy – Julii, która jest w nim zadurzona (trzeba zaznaczyć, że Brudny ma dziewczynę, która przez większość książki nie odgrywa istotnej roli).
Przeciwieństwem głównego bohatera jest inspektor Romuald Czarnecki, uosobienie profesjonalnego policjanta, obdarzonego zmysłem odczytywania uczuć ludzkich, uwielbianego przez podwładnych, zarządzający zespołem złożonych z profesjonalnych śledczych.
Głównym miejscem akcji książki jest Zielona Góra, gdzie morderca brutalnie zamordował, a następnie okaleczył ofiary, wystawiając zwłoki na widok publiczny, a po zakończonej „pracy” zabójca bez skrępowania odsłonił swoją twarz. Jak się okazuje, to tylko komplikuje sprawę. Pomimo zasobów jakimi dysponuje inspektor Czarnecki, będzie zmuszony poprosić o pomoc komisarza Brudnego. Jednak sprawa nie jest prosta, ponieważ twarz mordercy to twarz Brudnego…
Książka momentami posiada zabójcze tempo, które sprawia, że nie da się od niej oderwać. Człowiek czyta od rozdziału do rozdziału, a gdy musi przerwać, bo obowiązki domowe wzywają, postanawia przeczytać jeszcze jeden rozdział. W ten sposób książkę da się przeczytać w ciągu 3-4 dni (zapalony czytelnik może ją nawet pochłonąć w 1 dzień). W trakcie czytania można podejrzewać kto jest faktycznie mordercą, jednak pomimo tego, efekt końcowy i tak jest powalający i nieprzewidywalny. Na plus wypadają występujące elementy horroru, czytając można się nieźle wzdrygnąć. Zauważam tutaj nawiązania do Jasona Voorhees’a - ikonicznego zabójcy, znanego z horroru „Piątek, trzynastego”.
Autorowi należy się pochwała, gdyż umiejscawiając akcje w Zielonej Górze oraz w okolicach starał się pokazać krajobraz oraz zabudowę, taką jaką jest w rzeczywistości, oczywiście poza kilkoma wyjątkami.
Dla mnie morał z książki jest jeden: największe zło nie powodują siły nadprzyrodzone, a okrucieństwo oraz brak miłości i współczucia drugiego człowieka. Rozpacz i bezsilność, z tym związana może zrodzić największe demony, których już nie da się zatrzymać.

Zabierając się za książkę autorstwa Pana Przemysława Piotrowskiego przyznam szczerze, że nigdy nie słyszałem o tym autorze i pewnie przeglądając książki w księgarni nawet nie zwróciłbym na to nazwisko uwagi. Lecz jak mówi powiedzenie: „nie oceniaj książki po okładce”. Okładka przedstawia postać z pewnego obrazu, o którym krążą legendy po Internecie (obraz jest ponoć...