Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jedna z ulubionych dziecięcych książek jakie wpadły w moje łapki w 2022! Jest to książka bardzo ważna, mądra i ucząca już małe dziecko, jak ważna jest tolerancja i akceptacja inności która przecież może być atutem.
__
Narratorem tej historii jest budzik, taki jakie kiedyś bywały, analogiczny, nakręcany. Bohaterami zaś klocki. Budzik obserwuje z boku ich poczynania i opowiada czytelnikowi historię. Historię o tym, jak czerwone klocki zaczęły się wywyższać nad zielonymi, jak zaczęła im przeszkadzać zielonych mowa TI-TI brzmiąca inaczej niż ich, czerwonych TA-TA oraz jak zgodnie stwierdziły, że kolor zielony nie sięga do pięt czerwonemu, i w ogóle należy je odseparować od reszty klocków bo są gorsze..
Na szczęście pozostałe Inno kolorowe klocki nie stały biernie.
__
Dorosłym przy tej lekturze powinna cierpnąć skóra i od razu nasuwać skojarzenia z II wojną Światową. Ale nie tylko, bo i teraz wielu ludzi przez brak tolerancji krzywdzi innych, uważając kogoś za gorszego przez odmienny kolor skóry czy język, wyznanie, orientację seksualną, czy nawet ubiór albo zachowanie - jak choćby osoby ze spektrum autyzmu czy z innymi problemami. Nie wolno się na to zgadzać, a dzieci od małego powinny być uczone, że inny nie znaczy gorszy. To że się różnimy jest normalne i nikogo nie wolno wytykać palcem.
__
"Niewinny, że inny" to książka która powinna się znaleźć w każdym domu!

Jedna z ulubionych dziecięcych książek jakie wpadły w moje łapki w 2022! Jest to książka bardzo ważna, mądra i ucząca już małe dziecko, jak ważna jest tolerancja i akceptacja inności która przecież może być atutem.
__
Narratorem tej historii jest budzik, taki jakie kiedyś bywały, analogiczny, nakręcany. Bohaterami zaś klocki. Budzik obserwuje z boku ich poczynania i...

Ostatni tom trylogii o Truchlinie, dzielnicy Pragi w której nie ma prądu, telefony komórkowe nie działają, a ludzie żyją tak samo jak 100 lat temu.
W ostatnim już tomie tej trzymającej w napięciu trylogii dla starszych nastolatków Jirka ma nadzieję, że już nigdy jego stopa nie postanie na Truchlinie, a sam Truchlin niedługo stanie się podobny do innych dzielnic. Jednak po kłótni z En, gdy dowiaduje się że dziewczyna zniknęła wie, że jedynym miejscem w które mogła się udać to Truchlin właśnie. Niespodziewanie do jego eskapady dołącza były przyjaciel.. Tajemnicza wyprawa En okazuje się być związana z przyszłością Truchlina, jej przeszłością oraz Białą komnatą - tajemniczym miejscem w którym są ukryte odpowiedzi na wiele pytań.. Czas się kurczy, nad Truchlinem zbierają się czarne chmury i zbliża się decydujący moment - a niektórzy nie cofną się przed niczym, aby było tak jak chcą.
__
Ostatni tom ma poziom dwóch poprzednich, wciąga i trzyma w napięciu do ostatnich stron. Jedynie zakończenie trochę mnie zawiodło, bo zostało jakoś skrócone, przyspieszone i można by rzec - że jego część dzieje się poza czytelnikiem, co troszeczkę irytuje. Mimo to uważam tą książkę jak i całą serię za bardzo dobrą młodzieżówkę, trochę urban fantasy, trochę kryminał młodzieżowy. Świetnie się czyta, i żal człowieka łapie, że się skończyło.

Ostatni tom trylogii o Truchlinie, dzielnicy Pragi w której nie ma prądu, telefony komórkowe nie działają, a ludzie żyją tak samo jak 100 lat temu.
W ostatnim już tomie tej trzymającej w napięciu trylogii dla starszych nastolatków Jirka ma nadzieję, że już nigdy jego stopa nie postanie na Truchlinie, a sam Truchlin niedługo stanie się podobny do innych dzielnic. Jednak po...

"Bo czas żadnych ran nie leczy, a już na pewno nie tych z dzieciństwa. Czas może tylko uczy nas rozsądniej obchodzić się z bólem, jakoś bandażować te rany. [...] Znów jestem dzieckiem, nieprzygotowanym do życia, któremu nagle coś odebrano. [...] Czasem jeszcze duszą mnie sny. [...] Samotności nie przysłonisz słowami. Tylko dotyk, czyjś ciepły oddech na policzku, czyjeś opiekuńcze ramiona - na chwilę, na mgnienie oka rozświetlą mrok."
__
Niesamowicie przejmująca historia kobiety żydowskiego pochodzenia, która jako maleńkie dziecko przeszła przez piekło getta. To wspomnienia które nie tylko ukazują horror czasów II wojny światowej, ale także życie po wojnie i wpływ traumy na życie człowieka, który jako dziecko znał tylko ukrywanie się, strach, śmierć, samotność i smutek. Oraz myśl, że jest niepotrzebne, wszystko robi źle, a jego życie jest nic nie warte.
__
Ta pozycja w dużej mierze jest "zlepkiem" kilku innych książek autorki, łącząca je w jedną bardziej ogólną, ukazującą wyrywki z różnych etapów życia autorki. W postaci poszarpanych wspomnień, często z przeskokami czasowymi, które momentami mogą utrudniać odbiór. Aby mieć obraz bardziej bogaty w szczegóły, należy sięgnąć do wcześniejszych Jej publikacji.
__
Autorka jest przykładem, jakie spustoszenie w człowieku zrobiła wojna, szczególnie jeżeli w jej trakcie było się dzieckiem, które dzieciństwo straciło bezpowrotnie. Że tą traumę, strach i niepewność nosi się sobie do końca życia. Że wojna nie kończy się wraz z okrzykiem "wojna się skończyła! ". Bo potem jest próba powrotu do jako takiej normalności, koszmary i wciąż na nowo powracające pytanie - "to jak długo nie musimy się chować?" wypowiadane przez tysiące dziecięcych głosików, wzdrgających się na widok munduru czy chowających pod stół przy byle głośniejszym krzyku jeszcze wiele, wiele lat po nim.
__
Wszyscy powinniśmy czytać więcej takich wspomnień, bo tylko pamięć o potwornościach jakie wojna przynosi w jej trakcie i po, może (mam nadzieję) w jakimś stopniu nas uchronić przed kolejnym, równie strasznym czasem..

"Bo czas żadnych ran nie leczy, a już na pewno nie tych z dzieciństwa. Czas może tylko uczy nas rozsądniej obchodzić się z bólem, jakoś bandażować te rany. [...] Znów jestem dzieckiem, nieprzygotowanym do życia, któremu nagle coś odebrano. [...] Czasem jeszcze duszą mnie sny. [...] Samotności nie przysłonisz słowami. Tylko dotyk, czyjś ciepły oddech na policzku, czyjeś...