Jesteśmy społecznością, która kocha książki

,,Kiedy odeszłeś'' to książka, która moim zdaniem nie powinna była powstać. Byłam bardzo szczęśliwa, dowiedziawszy się, że ,,Zanim się pojawiłeś'' ma kontynuację. Chociaż nie wyobrażałam sobie co może wydarzyć się po śmierci Willa. Tak naprawdę Jojo Moyes zwyczajnie mnie rozczarowała. Z każdym rozdziałem utwierdzałam się w fakcie, że nasza autorka stworzyła drugą część ,,Zanim się pojawiłeś'' z uwagi na miłe odebranie i licznych fanów.

Czytają, momentami odkładałam tą książkę, niepewna czy to co czytam, to na pewno dzieje Louisy Clark. I mimo, że z początku się wciągnęłam, każde kolejne wydarzenie albo przekonywało mnie o wymyśleniu wątków na siłę, albo utwierdzało mnie w tym, że wszystko jest napisane według określonych norm. Spotkania grupy wsparcia tak strasznie przypomniały mi momenty w powieści Johna Greena ,,Gwiazd naszych wina'', że wydało mi się to dość komiczne. Kiedy Lou spadła z dachu, pojawiła się we mnie myśl, że może spotka ją los podobny do Willa i to pomoże jej pojąć jego decyzję. Ale kiedy tylko pojawił się ratownik w karetce, od razu byłam pewna, że to nowy wybranek jej serce. No i miałam rację.

Czytając, zastanawiałam się, czy to nie zlepki różnych historii. Owszem, wszystko fabularnie się zgadzało, były przyczyny i skutki, ale po prostu mi to nie pasowało. Skupić się na relacji Lou i Sama, myśleć na Lily, czy może tęsknić za Willem?

Sposób wykreaowania postaci jest jednym z powodów, dla których ta powieść mnie irytowała. O ile w poprzedniej części nie mogłam znieść Treeny, tak w ,,Kiedy odeszłeś'' cała rodzina Lou działa mi na nerwy. Treena tak jak zawsze zachowywała się jakby była bogiem i Thomas i siedzenie na głowie rodzicom, były bynajmniej winą Lou. Matka, która podjęła się feminizmu. No i Lily. Postać chyba najbarwniejsza, pod względem osobowości. W pewien sposób rozpieszczona córeczka, bogaczka, która sądzi, że ona jest Słońcem, a inni tylko małymi planetkami. I chociaż wzruszające było podejście Lou do tej dziewczyny, to mimo wszystko, czasem inni mieli rację. To była córka Willa nie jej. Nie oznaczało to, że nie mogła wykazywać jej szacunku, przestać wytykać jej błędy. Lou się starała, a Lily nie. I chociaż znalazło się wytłumaczenie jej zachowania, dalej irytowała mnie ta szesnastolatka, która nie potrafiła pojąć, że jej pojawienie się, wiele zmieniło.

Kończąc, chciałabym powiedzieć, że zakochałam się w pierwszej części. I stokroć wolałabym pozostać przy nierozwiązanym końcu, snując domyślenia, co mogłoby się wydarzyć, po śmierci Willa. Ta część wydaje mi się, jakby była tylko jakimś Fanfiction. Jakimś wymysłem osoby, która na siłę chciała dopowiedzieć nowy koniec.

,,Kiedy odeszłeś'' to książka, która moim zdaniem nie powinna była powstać. Byłam bardzo szczęśliwa, dowiedziawszy się, że ,,Zanim się pojawiłeś'' ma kontynuację. Chociaż nie wyobrażałam sobie co może wydarzyć się po śmierci Willa. Tak naprawdę Jojo Moyes zwyczajnie mnie rozczarowała. Z każdym rozdziałem utwierdzałam się w fakcie, że nasza autorka stworzyła drugą część...

Jako, że cykl ,,Wilkołaki z Mercy Falls'' to jedna z moich ulubionych serii, zanurzenie się w kolejnej powieści opierającej się na tej historii, było dla mnie ogromną przyjemnością. Szanowna Pani Maggie Stiefvater nie zawiodła mnie - Cole nadal był czarującym nastolatkiem, a Isabel wredną jędzą. Jednak właśnie w Grzeszniku poznajemy ich lepiej, od wewnątrz. Powieść ma oczywiście swoje plusy - od opisów, pozwalających wyobrazić sobie wszystko idealnie, po emocje, które czytelnik może odczuwać razem z bohaterami - złość, zazdrość, smutek, uniesienia, miłość. Jednak brakowało mi tutaj tylko jednego, ale mimo to dla mnie bardzo istotnego. WILKI! Jako, że pochłaniam powieści o tematyce zmiennokształtnych, to własnie dzięki wilkołakom pokochałam tą serię. Brak tego przemożnego strachu, który zawsze towarzyszył Samowi, jakoś mi doskwierał. I chociaż powieść nadal to uwzględniała, tęskniłam za lasami, w których kolejne wilki biegły po ściółce. Ale cóż, co się napisało, już się nie zmieni.

Mimo wszystko Maggie jak zawsze odwaliła kawał dobrej roboty. Jestem jej wdzięczna, za każde napisane słowo :)

Jako, że cykl ,,Wilkołaki z Mercy Falls'' to jedna z moich ulubionych serii, zanurzenie się w kolejnej powieści opierającej się na tej historii, było dla mnie ogromną przyjemnością. Szanowna Pani Maggie Stiefvater nie zawiodła mnie - Cole nadal był czarującym nastolatkiem, a Isabel wredną jędzą. Jednak właśnie w Grzeszniku poznajemy ich lepiej, od wewnątrz. Powieść ma...

Muszę przyznać, że w pewnym momencie wciągnęłam się w tę powieść bez możliwości odwrotu.

Z początku lekko mnie nudziła. Sama nie mogę w to uwierzyć. Przebrnęłam przez 1/3, trochę z żalem, bo bardzo mnie zaintrygowała (wcale nie za sprawą tej cudownej okładki). Jednak kiedy w końcu zaczęłam się w nią wciągać, ona się skończyła! Czułam potworny niedosyt, kiedy przewróciłam ostatnią kartkę.

Książki o przyszłości jakie w swoim życiu przeczytałam opowiadały raczej o złej stronie przyszłości. Wojny, choroby, bezwzględne władze, podziały na frakcje i dystrykty. To jednak jedna z tych niewielu pozycji, które pokazują nam dobrą kartę przyszłości. Nowoczesność, najnowsze technologie, dogodności, jakich dziś nie potrafimy sobie wyobrazić. Czy taki świat może mieć jakieś minusy? Otóż, tak, właśnie tego dowiadujemy się w tej książce.

Brak miłości, zaimka osobowego. Ciężko to sobie wyobrazić. Jednak ta czytelniczka się o tym przekonała. Z każdą stroną moja szczęka opadała coraz niżej. Rzecz jasna każde kolejne wydarzenie biło na głowę następne. Jestem naprawdę zadowolona po lekturze, lecz jedyny minus - KONIEC. Nie za bardzo interesowały mnie dzieje przyjaciółki Finna. Zdecydowanie wolałabym coś o nim, Elianie czy nawet Robercie. No ale cóż, tak zostało napisane, więc już tego nie zmienię. To coś naprawdę dobrego, co mogę szczerze polecić :)

Muszę przyznać, że w pewnym momencie wciągnęłam się w tę powieść bez możliwości odwrotu.

Z początku lekko mnie nudziła. Sama nie mogę w to uwierzyć. Przebrnęłam przez 1/3, trochę z żalem, bo bardzo mnie zaintrygowała (wcale nie za sprawą tej cudownej okładki). Jednak kiedy w końcu zaczęłam się w nią wciągać, ona się skończyła! Czułam potworny niedosyt, kiedy przewróciłam...