Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Wymagająca i trudna książka, nieszczególnie zachęcająca do dalszego czytelniczego wysiłku. Dość sucha i chaotyczna. Nie przebrnęłam mimo kilku podejść i sporego zainteresowania tematem. Liczyłam na opowieść o żeńskim bóstwie w kulturze celtyckiej napisaną pięknym językiem autora "Ja, Klaudiusz". Może kiedyś spróbuję ponownie. Na razie nie dałam rady.

Wymagająca i trudna książka, nieszczególnie zachęcająca do dalszego czytelniczego wysiłku. Dość sucha i chaotyczna. Nie przebrnęłam mimo kilku podejść i sporego zainteresowania tematem. Liczyłam na opowieść o żeńskim bóstwie w kulturze celtyckiej napisaną pięknym językiem autora "Ja, Klaudiusz". Może kiedyś spróbuję ponownie. Na razie nie dałam rady.

Książka przede wszystkim trudno dostępna. Wywołuje wiele emocji. Od szoku i niedowierzania jakie mizoginiczne poglądy mogły pojawić się w głowach kościelnych urzędników. Gniewu, że poglądy te były traktowane poważnie i wedle nich organizowano życie mnóstwa kobiet. Smutku nad cierpieniem, ograniczaniem, tłamszeniem osobowości i pogardą dotykającą córy Ewy. Radością, że ten etap nasza kultura ma już za sobą. I refleksją, że nadal część mężczyzn i urzędników kościelnych pragnęłoby regresu i przywrócenia modelu kobiety pobożnej, cichej, głupiutkiej i uległej.

Książka podzielona jest na prolog i pięć rozdziałów z podrozdziałami. W prologu omówione są wizje roli kobiety w momencie kształtowania się chrześcijaństwa. Rozdział pierwszy "Niższość Kobiety" to ocena kobiet w pismach Starego Testamentu, dziełach św. Pawła, św. Augustyna obrzydzonych kobiecą fizjologią i pogardzających kobiecą innością. Rozdział drugi "Lubieżna ladacznica" to opis prostytucji minionych czasów, ówczesne poglądy na małżeństwo, czystość, seks. Rozdział trzeci "Czarownica" mówi o tym w jaki sposób powstał archetyp czarownicy, kto go utworzył i w jakich okolicznościach, dlaczego najczęściej oskarżano kobiety, gdzie i ile procesów miało miejsce, jak one przebiegały. Rozdział czwarty "Święta" traktuje o kobietach-mistyczkach, stygmatyczkach, zakonnicach, warunkach panujących w ówczesnych klasztorach zakonów żeńskich. W piątym rozdziale "Głupia gęś" znajduje się przedstawienie opinii dotyczących kobiecych strojów, makijażu, dostępu kobiet do edukacji, kultury i rozrywek.

Książka jest napisana bardzo przystępnym językiem. Czyta się szybko, a w pamięci zostaje na długo. Autor opiera się cały czas na dokumentach z epoki jest to wiec raczej dzieło naukowe niż wytwór własnych poglądów autora. Nie jest to też książka siejąca nienawiść do Kościoła, wielokrotnie wspomina się wkład tej instytucji w europejską kulturę i naukę. Jest to po prostu udokumentowanie tamtych czasów. Oby nigdy już nie powróciły.

Książka przede wszystkim trudno dostępna. Wywołuje wiele emocji. Od szoku i niedowierzania jakie mizoginiczne poglądy mogły pojawić się w głowach kościelnych urzędników. Gniewu, że poglądy te były traktowane poważnie i wedle nich organizowano życie mnóstwa kobiet. Smutku nad cierpieniem, ograniczaniem, tłamszeniem osobowości i pogardą dotykającą córy Ewy. Radością, że ten...

Moja pierwsza książeczka, mam jeszcze wydanie z lat '50tych, do dzisiaj darzę sentymentem :)

Moja pierwsza książeczka, mam jeszcze wydanie z lat '50tych, do dzisiaj darzę sentymentem :)