Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Osobiście zachęcił mnie opis i okładka książki. Widzę, że poniektórym niezbyt przypadła ona do gustu, ale mnie tak. Dlaczego? Dlatego, że na okładce nie widnieje czyjaś wypudrowana przekształcona w Photoshopie twarz. Dotyczy to obu płci. Nie wiedzieć czemu wydawca sądzi, że ich „cudny” wygląd przyczyni się do sięgnięcia po książkę, jakbym mało naoglądała się codziennie ludzi na ulicy i portalach społecznościowych.

Co do fabuły jest przyjemna i wcale taka niestereotypowa jak piszą inni. Zamki są wszędzie, królowie, księżniczki, rycerze tudzież patroni też. Liczy się główny powód, rdzeń historii, której fabuła obraca się naokoło niej. A ta jest oryginalna. Przynajmniej dla mnie, bo ja się z taką jeszcze nie spotkałam. Znam tylko powiedzenie, chociaż nie wiem, czy do końca powiedzeniem można to tak nazwać. Chorobą faktycznie jest, ale nie ma na nią lekarstwa. (nie napisze co bo zniszczę całą lekturę).

Teraz trochę ponarzekam, żebyście nie pomyśleli, że stoję murem za autorką, bo tak nie jest, jestem w całości bezstronna.

Pisarka naprawdę mogła rozwinąć fabułę, popchnąć w nią więcej intryg, rozwinąć zdarzenia i wlać głębsze emocje. Wszystko było tak szybkie, jak prawdopodobieństwo niewygranej w totolotka. Książka jest bardziej bajką, tylko wtedy kuleje przekaz. Brzmiałby mniej więcej tak: Nie każdy poznany w lesie mężczyzna jest zły. Dzieci nie powinny brać tego do siebie i dziewczynki w każdym innym wieku również nie.

Bohaterowie byli trochę płytcy, zwłaszcza Largus. Skąd to zauroczenie, bo miłością tego raczej nie nazwę. Zakończenie przeczytałam dwa razy. Za pierwszym nie załapałam, o co chodzi. Niestety. Mój poziom odczuwanych emocji wynosił tyle, ile wskazuje monitor kardiogramu, kiedy staje serce.

Moją ulubioną postacią był Feliks, szkoda tylko, że cieszyłam się nim przez może dwadzieścia stron. Sądziłam, że skoro zawarty był w opisie to będzie głównym bohaterem. Dodam jeszcze, że przeżyłam podwójny zawód. Początkowa więź Feliksa i Lisy przypominała mi relacje dwóch bohaterów jednego z moich ulubionych filmów „Zatrute pióro”, a co się okazało...Feliks jest jej ojcem.

Kolejnym ulubionym bohaterem był Mrok. Facet pojawia się kilka razy w książce mniej niż Largus, a i tak jego więź z Lisą jest głębsza niż ta z Largusem. Ubolewam, nie dlatego, że tak nie powinno być, a dlatego, że powinien żyć.

Książka prosiła się o więcej wątków, chociażby takich jak ponowne spotkanie Lisy z ojcem. Mógłby rzec wtedy: Jestem dumny z ciebie córko, życzę ci powodzenia na nowej drodze życia, zarówno w zawodzie, jak i w małżeństwie. Nie schrzań tego jak ja.
Ogółem powieść i tak lepsza niż wiele innych książek polskich autorów, które uchodzą za FAJNE lub są sławniejsze, bo dostały się do lepszego wydawnictwa. Dla mnie na pewno przyjemniejsza choćby od dzikiej Nikity jakoby gaworzącej ostrym języczkiem na łamach własnej powieści.

Jeżeli autorka natrafiłaby na ludzi, którzy pracują z pasją, powieść sięgnęłaby wyższych półek. A tak wygląda, to tak jak wygląda. Polecam, chociażby tylko dla dwudziestu stron Feliksa.

Osobiście zachęcił mnie opis i okładka książki. Widzę, że poniektórym niezbyt przypadła ona do gustu, ale mnie tak. Dlaczego? Dlatego, że na okładce nie widnieje czyjaś wypudrowana przekształcona w Photoshopie twarz. Dotyczy to obu płci. Nie wiedzieć czemu wydawca sądzi, że ich „cudny” wygląd przyczyni się do sięgnięcia po książkę, jakbym mało naoglądała się codziennie...

Chwyciłam książkę ze względu na występujących w niej bohaterów. Lubię czytać o ludziach, którzy w jakiś sposób są artystami. Miałam też w planach przeczytać inną powieść autorki „Wymyśliłam cię” teraz nie jestem pewna czy aby na pewno po nią sięgnę...
Książka w odbiorze dla osób w bardzo młodym wieku i może nie jest to jakaś wada, jednak starsza osoba nie ma czego tu szukać. Nie będę zagłębiać się w szczegóły, powieść jest po prostu zbyt infantylna.

Fabuła do bólu przewidywalna, niektóre informacje są nierealne, chociażby zachowanie anonimowości Elizy, przy tak dużej popularności komiksu. Historia naciągana, momentami nudna i niesamowicie wkurzająca. Głowna bohaterka mimo tej całej nieśmiałości, wydawała się wręcz pyszałkowata oraz miejscami wredna. Oburzała się na cały świat. Nie chciała dać nic od siebie, na przykład wytłumaczyć rodzicom swoje postępowanie. Wallace, również nie zdobył mojej sympatii, niemalże taki sam jak Eliza.
Prawie wszystko to koszmar. Bohaterowie, nieścisłości fabularne, sama fabuła, język powieści oraz rzekomo popularne „Morze potworne”. Prostota tego wszystkiego powala.

I teraz może zastanawiasz się, dlaczego sięgnęłam po książkę, po której od razu widać, że jest przeznaczona dla młodszej grupy wiekowej. Wytłumaczę:
Czytałam historie, które mimo lekkiego odbioru oraz prostego języka potrafiły, mnie urzec, dostrzegłam w takich dziełach przykłady odpowiedniego zachowania, życia. Czasami czytelnik musiał też ruszyć głową, a co za tym idzie dziecko również.

Niestety spotkałam, też takie powieści, które nie dość, że proste to najzwyczajniej w świecie głupie, tak jakby autor uważał, iż dziecko uwierzy we wszystko i nie pomyśli, że nie ma tak w prawdziwym życiu. Często zachowania bohaterów są negatywne. Historia niczego nie uczy, to po prostu tekst, suchy zbiór liter, który nic nie wniesie. Przepadam za przypominaniem sobie świata widzianego oczami dziecka, jednakże niech ten świat wniesie coś odpowiedniego do mojego życia.

Nie skończyłam książki. Bo i po co? Nie widzę powodu, aby się męczyć, kiedy na rynku od groma innych powieści. Zdecydowanie nie polecam.

Chwyciłam książkę ze względu na występujących w niej bohaterów. Lubię czytać o ludziach, którzy w jakiś sposób są artystami. Miałam też w planach przeczytać inną powieść autorki „Wymyśliłam cię” teraz nie jestem pewna czy aby na pewno po nią sięgnę...
Książka w odbiorze dla osób w bardzo młodym wieku i może nie jest to jakaś wada, jednak starsza osoba nie ma czego tu...

Po zapoznaniu się z „Wybraną” przyszedł czas na „Moc srebra”. Z góry informuje, iż obie książki autorki zdobyły moje uznanie. Naomi Novik pisze powieści, które są nietuzinkowe, a występujący w nich bohaterowie nie są jednoznaczni. Większość postaci ma zatartą line między dobrem a złem, dzięki czemu ostatecznie nie przypiszemy jej do jednej ze stron.

Przepadam za motywami baśniowymi, wiec tak naprawdę pisarka zdobyła mnie już na samym początku.

Akcja powieści rozwija się stopniowo, najpierw poznajemy Mirjem, następnie dwie kobiety, od których również zależy los powieści. Przyznam szczerze, że nie przepadam za takim zabiegiem, bo tak naprawdę interesował mnie tylko wątek poświęcony Mirjem. Historia jednak na tym nie ucierpiała, a wręcz zyskała, dlatego nie mogę zbytnio narzekać.

Bardzo lubię bohaterki pani Naomi Novik, są to zwyczajne dziewczyny, o silnym charakterze, które nie ulegają chwilowym uniesieniom miłosnym. Mimo to trochę więcej miłości, czy też raczej uczuć nie zaszkodziłoby przedstawić. Zdarza mi się czasami, że nie mogę do końca uwierzyć w niektóre sytuacje zachodzące między bohaterami. Niestety im bardziej podziwiam autora, tym bardziej moje wymagania względem niego rosną.

Nie muszę chyba pisać, iż pokochałam, charakter króla Starzyka. Uwielbiam jego pogląd na świat oraz kierujące nim zasady. Nieźle się bawiłam, czytając dialogi pomiędzy nim, a Mirjem. Nie mam, tu namyśli kradzieży złota czy też rzekomych gwałtów, wszakże nic nie pisało, że czyny te również dotyczą samego króla.

Zakończenie książki jest dokładnie takie, jakie sobie wymarzyłam. Nawet nie wiecie, jaka byłam szczęśliwa po zamknięciu ostatniej strony. Głupi uśmiech nie chciał mnie opuścić, a to wszystko spowodowane przez tajemnicze imię Starzyka. Bardzo spodobał mi się zabieg zastosowany przez autorkę, choć nie ukrywam, iż trochę się też zawiodłam.

Ogólnie książkę z najczystszym sercem polecam. Zapewniam, że nie będziecie się nudzić, ja swoją pochłonęłam w jeden dzień.

Po zapoznaniu się z „Wybraną” przyszedł czas na „Moc srebra”. Z góry informuje, iż obie książki autorki zdobyły moje uznanie. Naomi Novik pisze powieści, które są nietuzinkowe, a występujący w nich bohaterowie nie są jednoznaczni. Większość postaci ma zatartą line między dobrem a złem, dzięki czemu ostatecznie nie przypiszemy jej do jednej ze stron.

Przepadam za motywami...