Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Książka lepsza od drugiej części, ale tak jak przy poprzednich tomach mam wrażenie, że byłoby solidne 9,5/10 gdyby nie kilka mankamentów. Do głównego z nich zaliczam fakt, że autor znów nie wie, jak skończyć książkę - przeciąga, dopisuje kolejne akapity które nic nie wprowadzają. Drugim największym dla mnie jest to, że choć interesują mnie teorie fizyczne, to nie oznacza to, że wszystkie trzeba tu na siłę wciskać. Pod koniec zrobiło się bzdurnie i zbędnie.

Jednak autor nadal pisze dobrym językiem i czyta się to lekko, a losy ludzkości są przejmujące i książkę wciągnąłem szybciutko. Żałuję, że nie poznajemy losów Trisolarian skoro 2,5 książki było o nich. Chciałbym wiedzieć więcej. Takie same odczucia mam w stosunku do historii ludzi którzy opuszczają nasz układ i żyją w kosmosie.

Książka lepsza od drugiej części, ale tak jak przy poprzednich tomach mam wrażenie, że byłoby solidne 9,5/10 gdyby nie kilka mankamentów. Do głównego z nich zaliczam fakt, że autor znów nie wie, jak skończyć książkę - przeciąga, dopisuje kolejne akapity które nic nie wprowadzają. Drugim największym dla mnie jest to, że choć interesują mnie teorie fizyczne, to nie oznacza...

Wystawiam niższą ocenę niż pierwszej części, bo choć autor ma sporo ciekawych pomysłów i bardzo ciekawie opisuje rozwój naszej cywilizacji oraz zderzenie z nią osób urodzonych 200 lat wcześniej, to niestety nie ustrzegł się błędów, które mi akurat trochę przyćmiły pozytywy. Pierwszym i najpoważniejszym jest problem z tempem akcji i narracją. Cixin Liu nie dość, że zrezygnował z podziału na rozdziały i postawił na kompletnie odmienną strukturę książki niż w pierwszym tomie, to na dodatek rozwleka książkę aż do bólu. Wszystko po to, aby ją zakończyć nagle od niechcenia na ostatnich stronach bo główny bohater nagle wymyśla rozwiązanie problemów ludzkości i zapobiega inwazji obcych. I choć Ci bacznie obserwują każdy ruch ludzkości w czasie rzeczywistym, to jakimś cudem przeoczyli co robi osoba którą obserwowali najczujniej, a gdy ta wyjaśnia swój plan stwierdzają po prostu "hmm przeoczyliśmy to"... Bez polotu i wyraźnie bez pomysłu jak zakończyć książkę. No i sam pomysł "Wpatrujących w ścianę" oraz wybranie na jednego z nich przypadkowej osoby (może to i zbyt proste stwierdzenie, ale teorie nt. jego wyboru są mocno dziurawe) kompletnie mnie nie przekonało. Szkoda, bo jej dobre strony są silne i miał "Ciemny las" potencjał, aby zostać naprawdę świetną pozycją... Kierunek rozwoju ludzkości i generalnie wątki psychologiczne/socjologiczne bardzo na plus.

Wystawiam niższą ocenę niż pierwszej części, bo choć autor ma sporo ciekawych pomysłów i bardzo ciekawie opisuje rozwój naszej cywilizacji oraz zderzenie z nią osób urodzonych 200 lat wcześniej, to niestety nie ustrzegł się błędów, które mi akurat trochę przyćmiły pozytywy. Pierwszym i najpoważniejszym jest problem z tempem akcji i narracją. Cixin Liu nie dość, że...

Z okładki krzyczą do czytelnika informacje o tym, że mamy w ręku książkę następcy Asimova i Herberta i że czeka nas lektura niezwykła niczym ich największe dzieła. Czy tak jest? Absolutnie nie, ale nie oznacza to, że jest źle. Książka, pomimo tego, że kwalifikuje się do gatunku tzw. "twardego" sci-fi, jest łatwa i przyjemna w odbiorze - akcja idzie na tyle wartko, że wciąga czytelnika, a wyjaśnienia "naukowe" luźno bazujące na istniejących teoriach fizycznych nie nudzą, raczej są miłym uzupełnieniem. Język powieści również do wymagających nie należy, czyta się to lekko.

Do największych minusów książki zaliczam sam pomysł na grę "Problem Trzech Ciał" i granie w nią w swego rodzaju VR - nie przekonało mnie to jako narzędzie rekrutacji i w ogóle moja ocena pewnie byłaby wyższa gdyby poprzestać na kontakcie z inną cywilizacją i sofonach.

Na duży plus w tej powieści jest podejście autora do kontaktu z Trisolarianami - już sam pomysł, by utworzyć organizację mającą ułatwić im przejęcia Ziemi jest ciekawy (i dla mnie dość realistyczny), ale autor idzie dalej i widać, że interesują go zagadnienia z zakresu socjologii kosmicznej. Duży potencjał na następne części.

Książkę traktuję jako wprowadzenie do następnych tomów - gdyby była samodzielnym dziełem ocena pewnie byłaby niższa, ale myślę, że wątek Trisolarian może być naprawdę ciekawy i autor ma potencjał do ciekawego pokazania "wizyty" mieszkańców innego układu gwiezdnego. "Problem Trzech Ciał" wydaje się pozycją obowiązkową dla fanów gatunku, ale osobom które nie interesują się sci-fi absolutnie jej nie polecę. Mi podeszła, Asimov to to nie jest, ale i tak sięgam od razu po następny tom.

Z okładki krzyczą do czytelnika informacje o tym, że mamy w ręku książkę następcy Asimova i Herberta i że czeka nas lektura niezwykła niczym ich największe dzieła. Czy tak jest? Absolutnie nie, ale nie oznacza to, że jest źle. Książka, pomimo tego, że kwalifikuje się do gatunku tzw. "twardego" sci-fi, jest łatwa i przyjemna w odbiorze - akcja idzie na tyle wartko, że wciąga...