Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jesteśmy niestałymi, głupimi istotami ze słabą pamięcią i ogromnym darem do samozniszczenia.

Jesteśmy niestałymi, głupimi istotami ze słabą pamięcią i ogromnym darem do samozniszczenia.

Szkoda, że nie możemy zatrzymać tej chwili, tu i teraz, żeby żyć w niej na zawsze.

Szkoda, że nie możemy zatrzymać tej chwili, tu i teraz, żeby żyć w niej na zawsze.

Nie nazwałbym słabością zamiłowania do tego, co piękne-oświadcza Peeta-Może z wyjątkiem zamiłowania do ciebie.

Nie nazwałbym słabością zamiłowania do tego, co piękne-oświadcza Peeta-Może z wyjątkiem zamiłowania do ciebie.

Nawet za sto lat nie będziesz na niego zasługiwała.

Nawet za sto lat nie będziesz na niego zasługiwała.

Nie zrobią mi krzywdy, bo nie grozi mi to, co wam. Nie został już nikt, kogo bym kochała.~Johanna, s. 319

Nie zrobią mi krzywdy, bo nie grozi mi to, co wam. Nie został już nikt, kogo bym kochała.~Johanna, s. 319

-Caesarze, czy twoim zdaniem nasi przyjaciele tutaj potrafią dochować tajemnicy? -Ani trochę w to nie wątpię-zapewnił Caesar. -Jesteśmy już małżeństwem-wyjawił Peeta cicho. [...] -Przecież nawet krótkie chwile szczęścia są lepsze niż nic. -Pewnie też bym tak uważał, Caesarze-oświadcza Peeta z goryczą. -Gdyby nie dziecko.

-Caesarze, czy twoim zdaniem nasi przyjaciele tutaj potrafią dochować tajemnicy? -Ani trochę w to nie wątpię-zapewnił Caesar. -Jesteśmy już ...

Biedactwo - wzdycham z udawanym współczuciem. - Chyba pierwszy raz w życiu nie wyglądasz ładnie, co? - Na pewno - burczy - To zupełnie nowe doznanie. Jk sobie radziłaś z tym przez tyle lat? - Wystarczy trzymać się z dala od luster. Zapomnisz - odpowiadam.

Biedactwo - wzdycham z udawanym współczuciem. - Chyba pierwszy raz w życiu nie wyglądasz ładnie, co? - Na pewno - burczy - To zupełnie nowe ...

Otwieram oczy dopiero wczesnym popołudniem. Leżę z głową na ręce Peety, ale nie pamiętam, kiedy przyszedł wczoraj w nocy. Obracam się ostrożnie, żeby go nie obudzić, ale i tak już nie śpi. - Noc bez koszmarów - odzywa się. - Jak to? - pytam. - Tej nocy cię nie dręczyły - wyjaśnia. Rzeczywiście, pierwszy raz od niepamiętnych czasów spokojnie przespałam noc. - Ale coś mi się śniło - przypominam sobie. - Szłam przez las za kosogłosem, bardzo długo, ale tak naprawdę to była Rue. Kiedy zaśpiewał, usłyszałam jej głos. - Dokąd cię zaprowadziła? - Odgarnia mi włosy z czoła. - Nie wiem, nie dotarłyśmy na miejsce. Ale byłam szczęśliwa. - Spałaś jak szczęśliwy człowiek - przyznaje Peeta. - Jak to możliwe, że nigdy nie wiem, kiedy tobie śnią się koszmary? - zdumiewam się. - Nie mam pojęcia. Chyba nie wrzeszczę, nie młócę rękami i w ogóle jestem spokojny. Po prostu budzę się zdrętwiały ze strachu. - Powinieneś mnie budzić - zauważam i rozmyślam o tym, że w kiepską noc potrafię wyrwać Peetę ze snu nawet dwa albo trzy razy. I o tym, ile czasu niekiedy potrzeba, żeby mnie uspokoić. - To nie jest konieczne. Moje koszmary zazwyczaj wiążą się z utratą ciebie - wyznaje. - Dochodzę do siebie, kiedy sobie uświadamiam, że jesteś przy mnie.

Otwieram oczy dopiero wczesnym popołudniem. Leżę z głową na ręce Peety, ale nie pamiętam, kiedy przyszedł wczoraj w nocy. Obracam się ostroż...

- W gruncie rzeczy nikt mnie nie potrzebuje (…) - Nieprawda – sprzeciwiam się. – Ja ciebie potrzebuję.

- W gruncie rzeczy nikt mnie nie potrzebuje (…) - Nieprawda – sprzeciwiam się. – Ja ciebie potrzebuję.