Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Książkę Jojo Moyes czytam po raz pierwszy. Owszem miałam styczność z jej powieściami, ale nigdy nie czytałam ich osobiście. Jednak po przeczytaniu "Srebrnej Zatoki" wiem, że na tym się nie skończy. Bardzo polubiłam styl, którym pisze. Jest lekki i niesamowicie wciągający. Już rozumiem, dlaczego większość osób, które czytało jej książki, chętnie sięga po kolejne.

W "Srebrnej zatoce" spotykamy się z życiem w typowej nadmorskiej miejscowości. Pomimo wielu osób, które przyjeżdżały do tytułowej Srebrnej Zatoki i po jakimś czasie odjeżdzały, mamy ciągle stałą ekipę, która zna się od lat. Znają swoje wzloty i upadki, razem współpracują a jednocześnie rywalizują.
Poznajemy siedemdziesięcioletnią Kathleen, która pomimo wieku jest ciągle pełna wigoru. Jest rekordzistką pod względem połowu rekinów oraz do bólu szczerą osobą. Zauważamy także Hannah, której dziecięca radość i ciekawość sprawia, że czujemy się lekko i chętnie poznajemy jej losy.
Spokojne życie Srebrnej Zatoki jednak burzy przyjazd Mike'a, którego zadaniem jest wybudowanie bardzo luksusowego hotelu, akurat w tak idyllicznym miejscu.

Niesamowicie ciekawa pozycja, której nie powinno zabraknąć w wielu biblioteczkach lub na listach książek do przeczytania. Wciąga czytelnika od pierwszej strony i nie pozwala się siebie pozbyć z myśli w ciągu dnia. W każdej wolnej chwili sięgałam po nią chociażbym miała przeczytać pół strony.
Polecam z całego serca i na pewno sięgnę do kolejnych pozycji Jojo Moyes.

Książkę Jojo Moyes czytam po raz pierwszy. Owszem miałam styczność z jej powieściami, ale nigdy nie czytałam ich osobiście. Jednak po przeczytaniu "Srebrnej Zatoki" wiem, że na tym się nie skończy. Bardzo polubiłam styl, którym pisze. Jest lekki i niesamowicie wciągający. Już rozumiem, dlaczego większość osób, które czytało jej książki, chętnie sięga po kolejne.

W...

Długo nie wiedziałam, co o tej książce napisać. Bardzo pozytywnie mnie zaskoczyła. Nie dlatego, że nie wiedziałam, czego się spodziewać (od zawsze kochałam biologię i ciekawiły mnie różne aspekty życia zarówno ludzkiego, jak i zwierzęcego), ale dlatego, że sposób w jaki została napisana sprawia, iż chce się ją czytać. Pomimo tego, że można ją nazwać książką w jakimś stopniu naukową.

Autorka opisuje życie 'towarzyskie' - intymne zwierząt w tak rewelacyjny sposób, że nie jest łatwo od tej pozycji się oderwać. Troszkę rozpraszające dla niektórych mogą być łacińskie nazwy zwierząt.

Życie zwierząt przedstawione w książce jest porównywane do życia intymnego ludzi. Jeden gatunek szuka partnera na całe życie, inny raczej woli wolność, aczkolwiek wszystkie dążą do rozmnażania się.


Tak naprawdę tej książki nie da się tak łatwo opisać. Ją trzeba przeczytać!!!

Długo nie wiedziałam, co o tej książce napisać. Bardzo pozytywnie mnie zaskoczyła. Nie dlatego, że nie wiedziałam, czego się spodziewać (od zawsze kochałam biologię i ciekawiły mnie różne aspekty życia zarówno ludzkiego, jak i zwierzęcego), ale dlatego, że sposób w jaki została napisana sprawia, iż chce się ją czytać. Pomimo tego, że można ją nazwać książką w jakimś stopniu...

Odpakowując przesyłkę z książką Evansa czułam, że to będzie dla mnie powrót do przeszłości. Jest to dla mnie jedyny autor, który nigdy mnie nie zawiódł. Odkąd go 'odkryłam' ciągle jest na pierwszym miejscu wśród moich ulubionych autorów. Myślałam, że może tym razem spadnie z piedestału, ale nie. Jak zwykle - niezastąpiony.
"Ścieżki nadziei" byłam w stanie zrecenzować po przeczytaniu jednego rozdziału. Zazwyczaj po przeczytaniu początku wiem, czy książka będzie dla mnie wartościowa, czy też nie wniesie niczego wartościowego do mojego życia. Pochłonęłam tę pozycję w ciągu jednego wieczoru, czego się wcale nie spodziewałam, ale po prostu nie umiałam jej zamknąć i spokojnie zasnąć. Każdy kolejny rozdział budził we mnie czystą ludzką ciekawość. Jak to autor ma w zwyczaju, wszystko jest opisane w taki sposób, że od wstępu po zakończenie spacerujemy ramię w ramię z główną postacią. Czujemy się tak, jakbyśmy to my byli czołowym bohaterem i jakby to były nasze przeżycia. Moja wyobraźnia pracowała na najwyższych obrotach tworząc każdą opisaną w książce scenę.
Główny bohater "Ścieżek nadziei" Richarda Paula Evansa, Alan Christoffersen, to człowiek, który traci kontrolę nad swoim życiem po wypadku i śmierci swojej ukochanej żony. Wyrusza na długą, pieszą wędrówkę, aby uporządkować swoją przeszłość, teraźniejszość i z czystym umysłem budować swoją przyszłość. Niestety w trakcie podróży dostaje wiadomość o zawale swojego ojca.
(Formalnie, to właśnie na tym etapie jego życia rozpoczynamy lekturę).
Powoli, krok po kroku poznaje swoją historię i, można powiedzieć, swojego ojca. Kiedy jest już gotowy wyrazić mu swoją wdzięczność, odchodzi. Nie zdążył mu powiedzieć tego, co tak bardzo chciał... Kolejny cios w jego i tak już popękane serce. Został sam. Jednak nie poddał się. Jak zawsze wstaje i idzie dalej.
Książki Evansa są swoistym przewodnikiem po życiu. Zawierają w sobie niesamowitą ilość mądrych zdań, z których każdy może, a nawet powinien korzystać. Nie raz dzięki nim porządkowałam swoje życiowe sprawy. Tak jest też w przypadku tej pozycji. Uczy nas dążenia do celu, podnoszenia się mimo porażek, nie paląc przy tym mostów swojej przyszłości. "Dopiero po zaakceptowaniu przeszłości jesteśmy w stanie zrozumieć samych siebie".

Jak zwykle polecam tę książkę Waszej uwadze. Warto naprawdę :)

Odpakowując przesyłkę z książką Evansa czułam, że to będzie dla mnie powrót do przeszłości. Jest to dla mnie jedyny autor, który nigdy mnie nie zawiódł. Odkąd go 'odkryłam' ciągle jest na pierwszym miejscu wśród moich ulubionych autorów. Myślałam, że może tym razem spadnie z piedestału, ale nie. Jak zwykle - niezastąpiony.
"Ścieżki nadziei" byłam w stanie zrecenzować po...