Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Kolejna historia o Wiedźminie Geralcie z Rivii postaci, która dzięki książkom Andrzeja Sapkowskiego i grze studia CD Projekt Red zdobyła olbrzymi międzynarodowy rozgłos osiągając olbrzymi komercyjny sukces.

Wydarzenia z komiksu wydają się rozgrywać gdzieś pomiędzy opowiadaniami Andrzeja Sapkowskiego. Poza Wiedźminem nie natkniemy się na żadną ze znanych z sagi, czy gier postaci, mamy za to kilka nowych stworzonych od podstaw, co akurat chwali się autorom. Minimalizm związany z ilością bohaterów pozwolił na pełniejszą prezentację ich sylwetek oraz skupieniu się na głównym wątku: Tajemnicy Szklanego Domu połączonego z historią Marty i Jakuba. Jako miłośniczka krajobrazów Velen prezentowanych w "Dzikim Gonie" klimat mroczny serwowany w komiksie jest dla mnie dodatkowym atutem. Wśród potworów występujących w komiksie należy wymienić: Utopca, Ghuli, Przeklętych, Leszego, wampiry (Bruxy) i Babę Cmentarną, czyli klasyczny skład mitologicznych stworzeń zamieszkujących leśno-bagienne obszary. Geralt z Rivii prezentuje się całkiem przyzwoicie: cyniczny, milczący, enigmatyczny, groźny...Co szwankuje? Postacie w tle rysowane niedokładnie co daje brzydki efekt wizualny. Sama historia nie jest oryginalna i od pewnego momentu staje się przewidywalna. Dla mnie osobiście przydałoby się więcej zagadki w tej opowieści. Jest to przyjemna lektura przede wszystkim dla spragnionego fana wiedżmińskich przygód i mrocznych klimatów.

Kolejna historia o Wiedźminie Geralcie z Rivii postaci, która dzięki książkom Andrzeja Sapkowskiego i grze studia CD Projekt Red zdobyła olbrzymi międzynarodowy rozgłos osiągając olbrzymi komercyjny sukces.

Wydarzenia z komiksu wydają się rozgrywać gdzieś pomiędzy opowiadaniami Andrzeja Sapkowskiego. Poza Wiedźminem nie natkniemy się na żadną ze znanych z sagi, czy gier...

Historia sama w sobie nie powala na kolana. Ot, kolejna historia o Wiedźminie, jakich mogłoby powstać setki. Skąd wysoka ocena?

Opowieść dzieje się po wydarzeniach z gry "Dziki Gon" w pewien sposób pokazując "kanoniczne" zakończenie tej historii (wielu rozwiązań można było się domyślić znając założenia książek Andrzeja Sapkowskiego). Mamy Ciri, Yennefer i Geralta, czyli książką "rodzinkę". Olbrzymi plusem był dla mnie powrót do rodzinnych relacji (matka - córka) pomiędzy Yennefer i Ciri, których zdecydowanie zabrakło w grze "Dziki Gon". Dobrze zarysowana relacja pomiędzy Geraltem a Ciri oraz wizja wspólnego życia Geralta i Yennefer. Historia nie jest zbytnio skomplikowana i zaskakująca, ale klimat drak fantasy został w miarę utrzymany. Dla fanów serii "Wiedźmin" i miłośników wiedźmińskiej rodzinki: rarytas, dla reszty: komiks do przeczytania.

Historia sama w sobie nie powala na kolana. Ot, kolejna historia o Wiedźminie, jakich mogłoby powstać setki. Skąd wysoka ocena?

Opowieść dzieje się po wydarzeniach z gry "Dziki Gon" w pewien sposób pokazując "kanoniczne" zakończenie tej historii (wielu rozwiązań można było się domyślić znając założenia książek Andrzeja Sapkowskiego). Mamy Ciri, Yennefer i Geralta, czyli...

Historia Zofii Potockiej, córka handlarza bydłem, która stała się ulubienicą osiemnastowiecznych salonów w całej Europie, trzecia żona Stanisława Szczęsnego Potockiego. Słynąca z wielkiej urody, intelektu i licznych romansów stała się wręcz postacią legendarną. Przypisywano jej więcej czynów, niż ich dokonała, do tego stopnia, że do dzisiaj współczesnym historykom ciężko oddzielić prawdę od plotki.

Dla autorki był to niewątpliwie trudny i niewdzięczny temat. Duży plus dla pani Ewy Stachniak za pracę, którą włożyła w zgromadzenie materiałów na temat Zofii Potockiej - stambulskiej kurtyzany greckiego pochodzenia, która podbiła największe europejskie salony.

Samą postać poznajemy u kresu swojego życia, kiedy śmiertelnie chora na raka zatrzymuje się w Berlinie. W ostatnich dniach swojego życia wspomina swoją burzliwą przeszłość obfitującą w liczne skandale.

Narracja prowadzona jest dwutorowo równocześnie mamy przytaczane wydarzenia z przeszłości i ostatnich chwil życia bohaterki. Od narracji zaczynam, gdyż dla mnie była ona irytująca z bardzo prostej przyczyny: w 80% była ona prowadzona w czasie teraźniejszym, co dla powieści, w której większość wydarzeń rozgrywa się w przeszłości, jest po prosty uciążliwe do czytania. Nie wiem, czy był to zabieg celowy ze strony autorki, czy jest to wina tłumacza (pani Stachniak jest Polską mieszkającą w Kanadzie).

Drugi olbrzymi minus tej książki to postać samej Zofii Potockiej, a raczej skupianie się autorki głównie na jej licznych romansach. Wizerunek hrabiny miał ocieplić fakt, że była ona kreowana na oddaną matkę. Kariera przez łóżko - nic nowego i odkrywczego w historii. Oceniać postaci Zofii Potockiej nie mam zamiaru, bo żaden osąd nie byłby sprawiedliwy. Za dużo było w tej powieści romansów, a zbyt mało ukazano przebiegłość, inteligencję, wyrachowanie Zofii Potockiej, czyli cech, z których słynęła w ówczesnej Europie. Efektem tego jest dość spłycony i infantylny obraz Zofii Potockiej.

Ogólnie: książka mnie nie zachwyciła, ale też nie odrzuciła.

Historia Zofii Potockiej, córka handlarza bydłem, która stała się ulubienicą osiemnastowiecznych salonów w całej Europie, trzecia żona Stanisława Szczęsnego Potockiego. Słynąca z wielkiej urody, intelektu i licznych romansów stała się wręcz postacią legendarną. Przypisywano jej więcej czynów, niż ich dokonała, do tego stopnia, że do dzisiaj współczesnym historykom ciężko...