Jesteśmy społecznością, która kocha książki

(...) życie obdarza każdego z nas rzadkimi chwilami czystego szczęścia. Czasami trwa ono kilka dni lub tygodni, czasami kilka lat. Zależy, co jest nam pisane. Pamięć o tych chwilach nie opuszcza nas nigdy, przeistaczając się w krainę wspomnień, do której daremnie usiłujemy przez całe życie powrócić.

(...) życie obdarza każdego z nas rzadkimi chwilami czystego szczęścia. Czasami trwa ono kilka dni lub tygodni, czasami kilka lat. Zależy, co jest nam pisane. Pamięć o tych chwilach nie opuszcza nas nigdy, przeistaczając się w krainę wspomnień, do której daremnie usiłujemy przez całe życie powrócić.

- Jesteście piękne, lecz puste - dodał jeszcze. - Nie można za was umrzeć. Oczywiście zwykły przechodzień uznałby, że moja róża jest do was podobna. Ale ona jest ważniejsza od was wszystkich, bo to właśnie ją podlewam. Bo właśnie ją przykrywam kloszem. Ją zasłaniam parawanem. Dla niej zabijałem gąsienice (z wyjątkiem dwóch lub trzech, z których miały powstać motyle). Bo właśnie jej słuchałem, gdy się żaliła, przechwalała, a nawet gdy milczała. Bo to jest moja róża.

- Jesteście piękne, lecz puste - dodał jeszcze. - Nie można za was umrzeć. Oczywiście zwykły przechodzień uznałby, że moja róża jest do was podobna. Ale ona jest ważniejsza od was wszystkich, bo to właśnie ją podlewam. Bo właśnie ją przykrywam kloszem. Ją zasłaniam parawanem. Dla niej zabijałem gąsienice (z wyjątkiem dwóch lub trzech, z których miały powstać motyle). Bo właśnie...

Pewnego dnia - a mógł to być wtorek, bo wtorki są dość często

Pewnego dnia - a mógł to być wtorek, bo wtorki są dość często

(..)Zastanowił się Krzyś.- Muszę to przemyśleć.- Usiadł na dużym głazie, na którym doskonale się myślało, bo był odpowiedniej wielkości i się nie wtrącał".

(..)Zastanowił się Krzyś.- Muszę to przemyśleć.- Usiadł na dużym głazie, na którym doskonale się myślało, bo był odpowiedniej wielkości i się nie wtrącał".

Życie jest jednostajne. [...] To mnie trochę nudzi.Lecz jeślibyś mnie oswoił, moje życie nabrałoby blasku. Z daleka będę rozpoznawał twoje kroki - tak różne od innych. Na dźwięk cudzych kroków chowam się pod ziemię. Twoje kroki wywabią mnie z jamy jak dźwięki muzyki. Spójrz! Widzisz tam łany zboża? Nie jemchleba. Dla mnie zboże jest nieużyteczne. Łany zboża nic mi nie mówią. To smutne! Lecz ty masz złociste włosy. Jeśli mnie oswoisz, to będzie cudownie. Zboże, które jest złociste, będzie mi przypominało ciebie. I będę kochać szum wiatru w zbożu...

Życie jest jednostajne. [...] To mnie trochę nudzi.Lecz jeślibyś mnie oswoił, moje życie nabrałoby blasku. Z daleka będę rozpoznawał twoje kroki - tak różne od innych. Na dźwięk cudzych kroków chowam się pod ziemię. Twoje kroki wywabią mnie z jamy jak dźwięki muzyki. Spójrz! Widzisz tam łany zboża? Nie jemchleba. Dla mnie zboże jest nieużyteczne. Łany zboża nic mi nie mówią. To...

- Jezus Maria... Wypowiedziała te słowa na głos w pokoju wypełnionym chłodnym powietrzem i książkami. Książki były dosłownie wszędzie! Przy każdej ścianie stały wypchane nimi schludne półki. Zza książek nie było widać koloru ścian. Na okładkach - czarnych, czerwonych, szarych i w ogóle we wszystkich możliwych kolorach - pyszniły się litery wszelkich krojów i wymiarów. Była to najpiękniejsza rzecz, jaką Liesel Meminger widziała w swym życiu. Uśmiechnęła się na widok cudu. Że też taki pokój w ogóle istniał!

- Jezus Maria... Wypowiedziała te słowa na głos w pokoju wypełnionym chłodnym powietrzem i książkami. Książki były dosłownie wszędzie! Przy każdej ścianie stały wypchane nimi schludne półki. Zza książek nie było widać koloru ścian. Na okładkach - czarnych, czerwonych, szarych i w ogóle we wszystkich możliwych kolorach - pyszniły się litery wszelkich krojów i wymiarów. Była to ...

- I co dalej? - spytał Pinokio. - Nic - westchnął Gepetto z rezygnacją. - Jesteśmy zgubieni.. - Zgubieni? Dlaczego zgubieni? - zaprotestował Pinokio. - Daj mi, tato, rękę i uważaj, żebyś się nie poślizgnął. - Dokąd mnie teraz prowadzisz? - Spróbujemy raz jeszcze. Chodź i nic się nie bój.

- I co dalej? - spytał Pinokio. - Nic - westchnął Gepetto z rezygnacją. - Jesteśmy zgubieni.. - Zgubieni? Dlaczego zgubieni? - zaprotestował Pinokio. - Daj mi, tato, rękę i uważaj, żebyś się nie poślizgnął. - Dokąd mnie teraz prowadzisz? - Spróbujemy raz jeszcze. Chodź i nic się nie bój.

Nie jestem takim jak mnie sądzisz, mój język ostry i kaleczy ale po to tylko by mnie byle kto nie lubiał a jeżeli mnie kto pokocha zimnym żar obudzi śpiący w mej krwi który będzie pałał ciepłem aż do życia ostatniej godziny

Nie jestem takim jak mnie sądzisz, mój język ostry i kaleczy ale po to tylko by mnie byle kto nie lubiał a jeżeli mnie kto pokocha zimnym żar obudzi śpiący w mej krwi który będzie pałał ciepłem aż do życia ostatniej godziny

Wymarzyłem nieskończoną księgę, Księgę bez granic O fantastycznie bujnym listowiu. Każdy wers nowy horyzont rysuje, Nowe nieba obiecuje, Nowe barwy, nowe dusze. Jedna z tych dusz, Drzemiąc w kołysce magicznego popołudnia, Wyśniła te słowa. A że potrzebowała ręki, by je zapisać, Stworzyła moją.

Wymarzyłem nieskończoną księgę, Księgę bez granic O fantastycznie bujnym listowiu. Każdy wers nowy horyzont rysuje, Nowe nieba obiecuje, Nowe barwy, nowe dusze. Jedna z tych dusz, Drzemiąc w kołysce magicznego popołudnia, Wyśniła te słowa. A że potrzebowała ręki, by je zapisać, Stworzyła moją.

Ukryj się w nocy zapomnianej i bądź światłem dla mnie pośród mroku; tam, w krainie piękniejszej niż raj, zbuduj dla nas dom, ze wspomnień".

Ukryj się w nocy zapomnianej i bądź światłem dla mnie pośród mroku; tam, w krainie piękniejszej niż raj, zbuduj dla nas dom, ze wspomnień".

Pamiętaj, że jesteś orłem, dlaczego masz dziobać jak kura? Dlaczego wystarcza ci tak mało?

Pamiętaj, że jesteś orłem, dlaczego masz dziobać jak kura? Dlaczego wystarcza ci tak mało?

Jest nad zatoką dąb zielony, Na dębie złoty łańcuch lśni; I całe noce, całe dni Wędruje po nim kot uczony; Zwróci się w prawo - śpiewa pieśni, A w lewo - bajki opowiada. Tam dziwy są: jest upiór leśny, Siedzi wśród drzew rusałka blada; Tam zwierz, widziany tylko z rzadka, Wyciska ślady ciężkim krokiem; Na kurzych nóżkach stoi chatka, Co nie ma wcale drzwi ni okien; Tam las i jar są pełne widm, A kiedy przypływ fal uderzy O piach nadbrzeżnych pustych wydm, Trzydziestu zjawia się rycerzy, Z wód wyłaniają się na piasku, A z nimi wraz ich morski piastun; Królewicz tam przechodzi obok I potężnego cara mami; Tam w oczach ludu, prując obłok, Ponad lasami i morzami Czarownik niesie bohatera; W lochu królewna obumiera, A bury wilk jej wiernie służy; Tam z Babą Jagą moździerz duży Samochcąc w drogę się wybiera; Tam Kościej złotem swym się krztusi; Tam ruski duch - tam zapach Rusi! I ja tam byłem, piłem miód, Tam zobaczyłem dąb zielony; Siedziałem pod nim; kot uczony Swe bajki prawił tak jak wprzód.

Jest nad zatoką dąb zielony, Na dębie złoty łańcuch lśni; I całe noce, całe dni Wędruje po nim kot uczony; Zwróci się w prawo - śpiewa pieśni, A w lewo - bajki opowiada. Tam dziwy są: jest upiór leśny, Siedzi wśród drzew rusałka blada; Tam zwierz, widziany tylko z rzadka, Wyciska ślady ciężkim krokiem; Na kurzych nóżkach stoi chatka, Co nie ma wcale drzwi ni okien; Tam las i j...

Czarownico, zrób to dla mnie: Znajdź mi księżyc, co utkany jest z tęsknoty i tajemnic. Pokrój go na cienkie plastry, potem zawieś nad nad domem mojej ukochanej, żeby dzisiejszej nocy zobaczyła go na niebie. I niech wtedy westchnie do mnie, jak ja wzdycham do niej, nawet bez księżyca.

Czarownico, zrób to dla mnie: Znajdź mi księżyc, co utkany jest z tęsknoty i tajemnic. Pokrój go na cienkie plastry, potem zawieś nad nad domem mojej ukochanej, żeby dzisiejszej nocy zobaczyła go na niebie. I niech wtedy westchnie do mnie, jak ja wzdycham do niej, nawet bez księżyca.

- To jest Twój kochanek? Piękna pani miała w oczach godność obrażonej królowej. - Zwariowałaś? - Nie! Wiem co robię! - I to był twój kochanek! - Tak! Mąż, jak zawsze mąż, nie znał subtelności kobiecej natury. Więc się nie wściekł ani nie strzelał, tylko stał mocno zaciekawiony. (..) Piękna pani cofnęła się o dwa kroki w tył jak pantera. - Ty...ty..bydlę! - Co takiego? - Powtarzam ci: jesteś bydlę. Zwracam ci uwagę, że zniewagi nie zniosę. Mąż jak zawsze mąż, zaczynał być wesoły. Był bowiem na kochanka przygotowany, tylko nie na takiego. - Ależ nie - rzekł wesoło - nie o to idzie.. Nie chcę cię obrażać. Powiedz mi tylko co skłoniło cię do oddania się temu smarkaczowi? Kobieto! Oszalałaś! Przecież to jeszcze dziecko. - Właśnie dlatego to uczyniłam. - Jak? Nie dosłyszałem... Piękna pani miała w oczach dwie łzy i dwa pioruny. - Właśnie dlatego to uczyniłam. Dlatego,że to dziecko. Uczyniłam tak jak mi nakazywało sumienie. - Co ci nakazywało? - Sumienie! - Usiądź moja droga, to zaczyna być ciekawe. - Będę stała. Proszę się nade mną nie litować - Więc ci nakazywało sumienie? Piękna pani uderzyła silnie w klawisze. - Tak... Za brutalny jesteś, abyś to pojął. Oddałam mu się, aby go ratować. (..) Ocalić go chciałam przed tym, co gubi i toczy najpiękniejszą młodość: przed płatną miłością. - Aha! - zawołał mąż Zdaje się, że jej wtedy rozbił krzesłem głowę, krzywdę jej niesłuszną czyniąc. Taki mąż nigdy nie może zrozumieć pobudek.

- To jest Twój kochanek? Piękna pani miała w oczach godność obrażonej królowej. - Zwariowałaś? - Nie! Wiem co robię! - I to był twój kochanek! - Tak! Mąż, jak zawsze mąż, nie znał subtelności kobiecej natury. Więc się nie wściekł ani nie strzelał, tylko stał mocno zaciekawiony. (..) Piękna pani cofnęła się o dwa kroki w tył jak pantera. - Ty...ty..bydlę! - Co takiego? - Powtarz...