Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Niby klasyk, niby taka prosta książka, a wciągnie Cię jak żadna inna. Dzięki przeogromnemu optymizmowi i humorowi głównej bohaterki, książkę czyta się bardzo przyjemnie, śmiejąc się przez łzy. Każdy smutny moment w książce, jest doprawiony humorem, a każda sytuacja pokazuje, że każdy koniec to nowy początek. Mimo tragedii, jaka dotknęła Willa - głównego bohatera - w książce nie ma atmosfery żałoby, a wręcz przeciwnie. Wystarczy przeczytać kilka pierwszych stron, żeby zakochać się po uszy w głównej bohaterce - Louisie Clark. Jej dziwactwo nie zna granic a to pozwala pokochać ją jeszcze bardziej. Ma tyle pozytywnych cech (ale też negatywnych), że je wszystkie można znaleźć po trochu w nas samych. Jest zadowolona ze swojego życia, ale boi się iść naprzód, więc wegetuje w życiu, zamiast prawdziwie żyć. Will pokazuje jej czym jest prawdziwe, odważne życie. Piękna opowieść o zaufaniu, miłości, odwadze i pszczółkowych rajstopkach.
Bardzo polecam wszystkim, którzy lubią się pośmiał, ale też i porozmyślać :)

Niby klasyk, niby taka prosta książka, a wciągnie Cię jak żadna inna. Dzięki przeogromnemu optymizmowi i humorowi głównej bohaterki, książkę czyta się bardzo przyjemnie, śmiejąc się przez łzy. Każdy smutny moment w książce, jest doprawiony humorem, a każda sytuacja pokazuje, że każdy koniec to nowy początek. Mimo tragedii, jaka dotknęła Willa - głównego bohatera - w książce...

Cóż, niestety po "Więźniu Labiryntu" i "W sieci umysłów" chyba Jamesowi Dashnerowi skończyły się siły. Cała trylogia "Więźnia Labiryntu" jest pełna akcji, rzadko kiedy jest czas na odpoczynek i dla bohaterów, i dla czytelników. To samo tyczy się "W sieci umysłów", pierwszej części sagi "Doktryna śmiertelności". W tym prequelu wszystkie wydarzenia bardzo się dłużą, a niekiedy nawet... powtarzają? Za to fabuła to zupełnie inna para kaloszy. To właśnie dzięki niej jest 7*, a nie 5*. Hmm, zdecydowanie Dashner powinien postawić na jakość książki, a nie szybkość jej napisania.

Cóż, niestety po "Więźniu Labiryntu" i "W sieci umysłów" chyba Jamesowi Dashnerowi skończyły się siły. Cała trylogia "Więźnia Labiryntu" jest pełna akcji, rzadko kiedy jest czas na odpoczynek i dla bohaterów, i dla czytelników. To samo tyczy się "W sieci umysłów", pierwszej części sagi "Doktryna śmiertelności". W tym prequelu wszystkie wydarzenia bardzo się dłużą, a...

Niesamowite - niby temat apokalipsy i takich tam jest wszystkim znany. Zazwyczaj opisywane są wielkie, groźne, głośne rzeczy - huragany, sztormy, trzęsienia ziemi, wszelkiego rodzaju rzeczy, które powodują wielkie zniszczenie i chaos. A tu - metro. Cisza w podziemiach, dokładna odwrotność zamieci, ognia itp. A jednak mrozi krew w żyłach trzy razy mocniej niż jakiekolwiek tornado, burza czy coś. Skomplikowana budowa przypominająca bardziej labirynt, niż zwyczajną sieć torów jest niesamowitą udręką dla bohatera, bo chyba nie zostało już żadnego okropnego miejsca, w tym metrze, do którego by nie trafił. Cicha apokalipsa wymieszana z wartką akcją, i o dziwo, historią - ale przedstawioną w taki sposób, że chce się wiedzieć, a przede wszystkim - chce się czytać.

Niesamowite - niby temat apokalipsy i takich tam jest wszystkim znany. Zazwyczaj opisywane są wielkie, groźne, głośne rzeczy - huragany, sztormy, trzęsienia ziemi, wszelkiego rodzaju rzeczy, które powodują wielkie zniszczenie i chaos. A tu - metro. Cisza w podziemiach, dokładna odwrotność zamieci, ognia itp. A jednak mrozi krew w żyłach trzy razy mocniej niż jakiekolwiek...