Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Baśń "O Mantykorze, która szukała domu" to historia o tytułowej Mantykorze, która się zagubiła. Zagubiła się w sobie, na pustyni, której strzeże - coraz większa ilość ludzi sprawia, że jej funkcja zostaje zapomniana.
Pewnego dnia na jej drodze nieoczekiwanie staje dżinn - nie jest on jednak taki, jak mógłby się wydawać. Prosi Mantykorę, aby to ona spełniła jego trzy życzenia, a w zamian on ziści jej najbardziej skryte marzenie.

To opowieść o zaufaniu, o zrozumieniu, czym tak naprawdę jest dom. Co ważnego dla nas znaczy i czym jest samotność. Nie ma tutaj nowych technologii czy statków kosmicznych, jest za to magia. Taka, która mnie kojarzy się z moim własnym dzieciństwem, kiedy nie było jeszcze internetu i telefonów komórkowych.

Baśń skierowana jest do małego (8+) czytelnika, ale starsi również znajdą tutaj coś dla siebie. Polecam zagłębić się w tę krótką, ale urzekającą historię.

Baśń "O Mantykorze, która szukała domu" to historia o tytułowej Mantykorze, która się zagubiła. Zagubiła się w sobie, na pustyni, której strzeże - coraz większa ilość ludzi sprawia, że jej funkcja zostaje zapomniana.
Pewnego dnia na jej drodze nieoczekiwanie staje dżinn - nie jest on jednak taki, jak mógłby się wydawać. Prosi Mantykorę, aby to ona spełniła jego trzy...

"Listy do utraconej" - Brigit Kemmerer

Każdy z nas ma taki moment w życiu, kiedy przechodzi żałobę. Może to być rodzic, brat, siostra, dziadek, kuzyn, przyjaciel. Wszyscy tam byliśmy, wszyscy będziemy.
Każdy radzi sobie z żałobą w inny sposób. Jedni z każdym dniem przyzwyczajają się do faktu, że życie toczy się dalej, inni - zamykają się w sobie i oddalają od swoich bliskich.
O takich właśnie ludziach jest książka "Listy do utraconej" Bigit Kemmerer.

Juliet, siedemnastolatka, traci matkę w wypadku samochodowym. Obwinia się o jej śmierć, bo to właśnie ona poprosiła matkę o wcześniejszy powrót z pracy za granicą. Przez cały okres przebywania matki poza krajem pisały do siebie listy. I właśnie w ten sposób Juliet próbuje poradzić się ze stratą - pisząc do matki listy i pozostawiając je na jej grobie.

Pewnego dnia jeden z listów znajduje Declan, który na cmentarzu wykonuje prace społeczne, nałożone na niego w związku z wypadkiem, do którego doprowadził - prowadząc po alkoholu wjechał w budynek. Declan odpisuje na list Juliet.

Dwójka siedemnastolatków rozpoczyna relację, odsłaniając wzajemnie przed sobą kolejne tajemnice związane z sytuacją, w jakiej aktualnie się znajdują. Zwierzają się sobie i odkrywają, że potrafią sobie pomóc uporać się z przeszłością i teraźniejszością.

Wielką rolę w książce odgrywają relacje z rodziną, przyjaciółmi i nauczycielami. Po śmierci mamy Juliet prawie nie rozmawia z ojcem. Declan nie może porozumieć się ze swoją matką i ojczymem, a jego jedyną opoką jest przyjaciel Rev.

Czy obojgu nastolatkom uda się pogodzić z wewnętrznymi rozterkami? Czy naprawią relacje z bliskimi? Czy zbudują głębszą relację między sobą? Odpowiedzi na te pytania pozostawiam Wam i całym sercem zachęcam do przeczytania tej pozycji.

Styl pisania autorki jest niesamowicie przystępny. Po raz pierwszy poznałam ją czytając "A Curse so Dark and Lonely", która również wywarła na mnie duże wrażenie. Póki co książka nie pojawiła się po polsku. "Listy do utraconej" to druga pozycja, którą przeczytałam i śmiało mogę powiedzieć, że sięgnę po kolejną

"Listy do utraconej" - Brigit Kemmerer

Każdy z nas ma taki moment w życiu, kiedy przechodzi żałobę. Może to być rodzic, brat, siostra, dziadek, kuzyn, przyjaciel. Wszyscy tam byliśmy, wszyscy będziemy.
Każdy radzi sobie z żałobą w inny sposób. Jedni z każdym dniem przyzwyczajają się do faktu, że życie toczy się dalej, inni - zamykają się w sobie i oddalają od swoich...

Muszę powiedzieć, że ta mnie porwała. Początki były trudne ze względów językowych, ale im dalej, tym lepiej. Akcja nie była może zbyt wartka, ale atmosfera opowieści... Niesamowita. Gdyby nie zbyt duża liczba książek w kolejce (trzeba dokończyć Cykl Demoniczny przed przyjazdem Bretta w maju), od razu sięgnęłabym po następną część. Słowem: polecam!

Muszę powiedzieć, że ta mnie porwała. Początki były trudne ze względów językowych, ale im dalej, tym lepiej. Akcja nie była może zbyt wartka, ale atmosfera opowieści... Niesamowita. Gdyby nie zbyt duża liczba książek w kolejce (trzeba dokończyć Cykl Demoniczny przed przyjazdem Bretta w maju), od razu sięgnęłabym po następną część. Słowem: polecam!