Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Wybitna. Zasługuje na każdą pozytywną opinię jaką o niej wydano. Virginia Woolf w znakomity sposób oddaje styl bycia Klarysy, wypełnia nim właściwie całe swoje dzieło - jej nostalgią, melancholiami, zaciekawieniem, znużeniem, niepowtarzalnym poczuciem humoru, rozgoryczeniem, pustką. Zasadniczo odbieram tę powieść jako swoiste studium tęsknoty. Desperacką próbę wyłuskania z czeluści pamięci tego, co było i co już się nie powtórzy, ale jednak jest - gdzieś, za mgłą, blisko i daleko jednocześnie. Szczególnie urzekające, a przynajmniej mnie, jest w tej powieści to, że opisane powyżej wrażenia nie są pierwszoplanowe. To nie żaden lament, żadne opłakiwania minionego i pogrążanie się w żałości, ale subtelne reminiscencje, jednak poruszające do głębi. Woolf świetnie operuje brytyjskim humorem, stanowi to czynnik równoważący w powieści. Zdaje się to nadawać lekkości, aby zaraz potem czytelnik trafił na łyżkę dziegciu w tejże beczce miodu. Sposób prowadzenia narracji nie należy do najłatwiejszych w odbiorze i może być wyzwaniem dla niektórych czytelników, z pewnością jednak warto się go podjąć.

Wybitna. Zasługuje na każdą pozytywną opinię jaką o niej wydano. Virginia Woolf w znakomity sposób oddaje styl bycia Klarysy, wypełnia nim właściwie całe swoje dzieło - jej nostalgią, melancholiami, zaciekawieniem, znużeniem, niepowtarzalnym poczuciem humoru, rozgoryczeniem, pustką. Zasadniczo odbieram tę powieść jako swoiste studium tęsknoty. Desperacką próbę wyłuskania z...

Uniwersalizm i ponadczasowość esejów Miłosza nie dziwi, za to sposób w jaki je napisał - z pewnością urzeka. Według mnie to pozycja obowiązkowa do lektury każdego Polaka, ale też każdego człowieka - ogólnie. Totalitaryzm podsumowany, mimo wszystko obiektywnie, ale z artystycznym zacięciem.
"Zniewolony umysł" czyta się lekko i przyjemnie, co zaskoczyło mnie szczególnie, bo tematyka do lekkich przecież nie należy... ale mistrzowie już tak chyba potrafią :)

Uniwersalizm i ponadczasowość esejów Miłosza nie dziwi, za to sposób w jaki je napisał - z pewnością urzeka. Według mnie to pozycja obowiązkowa do lektury każdego Polaka, ale też każdego człowieka - ogólnie. Totalitaryzm podsumowany, mimo wszystko obiektywnie, ale z artystycznym zacięciem.
"Zniewolony umysł" czyta się lekko i przyjemnie, co zaskoczyło mnie szczególnie, bo...

Świetne uczucie, kiedy wydaje się, że czytasz o niczym, a jednak o czymś. Absurd, wątki biograficzne i niedosłowności w "Trzech opowieściach" przenikają się tworząc zaskakująco spójną w swej niespójności fabułę. Można dostrzec w tym powiązania z konceptualizmem literackim, można dostrzec odwołania do stanowiska Airy na temat twórczości i metody, "tworzenia dla działania". Wszystko tutaj jest przemyślane, choć czytelnikowi może wydawać się przeciwnie. Po refleksji, czy własnych próbach interpretacji, utwory zyskują naprawdę spory, wielowymiarowy wydźwięk.

To lektura z tych, które można pochłonąć na raz - w kilka godzin. Nie jest to zresztą trudny wyczyn, bo forma jak i objętość bardzo to ułatwia, Airę czyta się z pewną lekkością. Czytelnik nie znajdzie tu jednak sielsko-egzotycznych krajobrazów Argentyny, czy specyfiki kultury latynoamerykańskiej. Tematy podejmowane przez autora przybierają o wiele istotniejsze znaczenie.

Co do samych tytułowych "Trzech opowieści" - jak istny rollercoaster, w szczególności pierwsze z nich, czyli "Jak zostałam zakonnicą". Nie chcę zdradzać szczegółów, a pisanie o grotesce, ogromnych możliwościach intertekstualnych i stale towarzyszącym uczuciu zaintrygowania graniczy z bezcelowością, więc... po prostu polecam. Oby więcej takich dobrych tekstów, oby zyskiwały jak największą popularność.

Świetne uczucie, kiedy wydaje się, że czytasz o niczym, a jednak o czymś. Absurd, wątki biograficzne i niedosłowności w "Trzech opowieściach" przenikają się tworząc zaskakująco spójną w swej niespójności fabułę. Można dostrzec w tym powiązania z konceptualizmem literackim, można dostrzec odwołania do stanowiska Airy na temat twórczości i metody, "tworzenia dla...