Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Polski tytuł tej książki sugeruje, iż jest to pozycja skupiona głównie na dinozaurach.
I nic bardziej mylnego, gdyż omawia ona prawdopodobne zachowania prehistorycznych zwierząt (tak, różnych zwierząt), wywnioskowane z zachowanych do naszych czasów dość "dynamicznych" skamieniałości.

Tytuł oryginału to: "Locked in Time: Animal Behavior Unearthed in 50 Extraordinary Fossils"
Jak więc widać na załączonym obrazku, nie ma w nim słowa o dinozaurach, jest zaś mowa o zamknięciu w czasie, zachowaniach zwierząt i niezwykłych skamieniałościach.
Skąd tak znaczna rozbieżność w tytulaturze dzieła w jego oryginalnej i polskojęzycznej wersji?
Prawdopodobnie w naszym kraju słowa "skamieniałość" czy "skamielina" nie są wystarczająco nośne marketingowo, a "dinozaur" już tak.
Odchodząc od rozbieżności pomiędzy tym, co na okładce, a tym, co poza nią i skupiając się na treści dzieła, powiedzieć muszę, że książka jest po prostu świetna.

Napisana lekkim przystępnym językiem, jest w niej to coś, co sprawia, że sama się czyta.
Autor zawarł w niej wiele ciekawych informacji o pracach wykopaliskowych w różnych częściach świata oraz wiedzy o prehistorycznych stworzeniach.

Inną ciekawą rzeczą są iście detektywistyczne prace studiujące sceny zastygłe w przedwiecznych skałach i próby interpretacji ich prawdziwego znaczenia, nawet pomimo tego, iż niejednokrotnie ktoś już wcześniej wypowiedział się na ten temat.

Serdecznie polecam.

Polski tytuł tej książki sugeruje, iż jest to pozycja skupiona głównie na dinozaurach.
I nic bardziej mylnego, gdyż omawia ona prawdopodobne zachowania prehistorycznych zwierząt (tak, różnych zwierząt), wywnioskowane z zachowanych do naszych czasów dość "dynamicznych" skamieniałości.

Tytuł oryginału to: "Locked in Time: Animal Behavior Unearthed in 50 Extraordinary...

To już definitywnie ostatnia książka w 2022 roku.

Życzę Wam wszystkiego najlepszego w Nowym Roku, harmonii w związkach, satysfakcji z życia i duuużo zdrowia :)

Kiedy czytałem "Błękitną kropkę" jakieś 1352 lata temu, byłem zafascynowany, wręcz zauroczony.

Carl Sagan bajarzem był niedościgłym, nieomal doskonałym, nikt tak jak on nie potrafił mówić o tym, co poza i o tym, co tu, w sposób równie zajmujący i prosty...

A teraz, teraz dorosłem, dorosłem i doczytałem i to jak Sagan mówi, jest nadal ciekawe, czasem nawet daję się porwać jego tokowi myślenia... ale, ale świat się zmienił, wiedzy jest dużo więcej, ówczesne przypuszczenia i intuicje stały się faktami, czasem zaś bzdurami...

Brakuje, brakuje mi takich ludzi jak Sagan, ludzi umiejących w sposób prosty mówić o rzeczach i sprawach niecodziennych i nieoczywistych.

Tylko, tylko nauka przez te bez mała lat trzydzieści szła do przodu, nie oglądając się na to, co autor raczył był zapisać w sztambuchu i czasem coś zgrzytnie głośno, czasem tylko delikatnie zapiska. Forma to jedno i ta jest nieomal równie fascynująca co dawniej, tylko ta treść po latach jak gdyby mniej treściwa...

Przeczytałem o astrofizyce i astronomii dzieł kilka i ciekawie było i wiedza bardziej aktualna, tylko Sagana w nich brak, jego erudycji, jego lekkości, braku zadęcia i samozachwytu.

Polecam Wam do poczytania a astronomom do nauki pisania o Kosmosie.

To już definitywnie ostatnia książka w 2022 roku.

Życzę Wam wszystkiego najlepszego w Nowym Roku, harmonii w związkach, satysfakcji z życia i duuużo zdrowia :)

Kiedy czytałem "Błękitną kropkę" jakieś 1352 lata temu, byłem zafascynowany, wręcz zauroczony.

Carl Sagan bajarzem był niedościgłym, nieomal doskonałym, nikt tak jak on nie potrafił mówić o tym, co poza i o tym,...

Powieść rozkręca się dość niemrawo...

Przez co cała historia ciągnie się jak guma do żucia, czasem aż rodzi się chęć, by cisnąć to wszystko w kąt i dać sobie spokój.
Ślamazarne tempo tej książki jest jak mozolna wędrówka po górach, noga za nogą, przerywana jedynie jeszcze bardziej stromymi słownymi podejściami.

Sama koncepcja dualnego świata jest dość ciekawa, ale wykonanie już niestety nie bardzo.

Kres wyraźnie męczy się pisaniem, brak tu lekkości pióra, płynności opowieści, czasem aż czuć wysiłek twórczy, co mnie niestety od literatury rozrywkowej nieco odstręcza. Po raz kolejny podobnie jak tom pierwszy, książka sprawia wrażenie jak gdyby zgrubnie pospawanej z pomniejszych fragmentów. Z pewnością nie jest to literatura wybitna a jedynie dość średnie rzemiosło.

I znów, nie ma tu nikogo na tyle sympatycznego, czy choćby wystarczająco dobrze opisanego, by wzbudzić sympatię.

Dosyć rzadko się zdarza że nie interesuje mnie jak skończy się jakaś opowieść, autorowi jednak się to udało.
Szerń i Aler niestety nie potrafiły wciągnąć mnie na tyle, bym pragnął więcej, żegnam się więc z twórczością Feliksa W. Kresa, przynajmniej na razie.

Powieść rozkręca się dość niemrawo...

Przez co cała historia ciągnie się jak guma do żucia, czasem aż rodzi się chęć, by cisnąć to wszystko w kąt i dać sobie spokój.
Ślamazarne tempo tej książki jest jak mozolna wędrówka po górach, noga za nogą, przerywana jedynie jeszcze bardziej stromymi słownymi podejściami.

Sama koncepcja dualnego świata jest dość ciekawa, ale...