Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Początek ciekawy i obiecujący, ale potem coraz gorzej. NIe mam pojęcia kto daje tak wysokie oceny, ale jeśli szukacie czegoś oryginalnego i miłego na wieczór, to Mrok we krwi nie jest dobrą pozycją. Przebrnąłem przez ponad 200 stron nie wiem na co mając nadzieje, ale z każdą "przygodą" byłem coraz bardziej znudzony. Najlepiej ducha tej książki oddaje chyba, że wszystkie "przygody" przebiegają według oklepanego schematu:
1. Bohaterowie (często na super ważnej misji od której zależy los świata) trafiają przypadkiem na ZŁYCH ludzi (żołnierzy, oprychów, itp itd.), którzy napadają na biednych wieśniaków, czy dziewice w opałach.
2. Wiedząc, że może to grozić ich misji rzucają się na ratunek.
3. Dzięki plot armorowi ratują w ostatniej chwili biednych nieszczęśników.
4. Plot armor znowu działa i dzięki temu wśród uratowancyh jest jakaś ważna postać dla fabuły.
5. Bohaterowie ruszają kilkadziesiąt kilometrów dalej i znowu przypadkiem trafiająna ZŁYCH ludzi, którzy męczą tych dobrych.

Nuda.

Początek ciekawy i obiecujący, ale potem coraz gorzej. NIe mam pojęcia kto daje tak wysokie oceny, ale jeśli szukacie czegoś oryginalnego i miłego na wieczór, to Mrok we krwi nie jest dobrą pozycją. Przebrnąłem przez ponad 200 stron nie wiem na co mając nadzieje, ale z każdą "przygodą" byłem coraz bardziej znudzony. Najlepiej ducha tej książki oddaje chyba, że wszystkie...

Ciężko być oryginalnym pisząc o wikingach, gdyż temat to niezmiernie popularny od wielu, wielu lat, jednak Lewandowskiemu się o dziwo udało . Trochę się bałem sięgając po tę książke ze względu na trochę zbyt bajkową okładkę, obiecującą typowy kicz w stylu osierocony potomek mądrego wodza musi wyruszyć w podróż pełną niebezpieczeństw, aby zemścić się na zabójcy swego rodu po drodze zabijając tabuny wrogów. Jednak tego w opowiadaniach Lewandowskiego nie ma, jest za to dużo humoru i co najpiękniejsze - lekkość pióra, która gwarantuje świetne dialogi i barwne opisy, czy to bitew, czy żmudnych i brudnych czynności życia codziennego. No bo ile można czytać o nieustannych walkach i śmiałych intrygach pozwalających głównym bohaterom ominąć śmierci o włos? Tutaj bohater pół bitwy nie może się dopchać do przodu, a postrzelony w noge leży i dochodzi do siebie, a nie rzuca się na całą armie zabijając rycerzy w zbrojach płytowych swym groźnym spojrzeniem.
Co mnie szczególnie urzekło, to umiejętność autora dostosowania spojrzenia na świat bohaterów w odczuciu ich autentycznych kultur (a przynajmniej tego co o nich dzisiaj wiemy)

Ciężko być oryginalnym pisząc o wikingach, gdyż temat to niezmiernie popularny od wielu, wielu lat, jednak Lewandowskiemu się o dziwo udało . Trochę się bałem sięgając po tę książke ze względu na trochę zbyt bajkową okładkę, obiecującą typowy kicz w stylu osierocony potomek mądrego wodza musi wyruszyć w podróż pełną niebezpieczeństw, aby zemścić się na zabójcy swego rodu po...

Większość autorów fantasy trzyma się utartych schematów - jedno wielkie cesarstwo, kilka pomniejszych królestw, parę miast-państw i gdzieś na obrzeżach tego barbarzyńcy, nomadzi i inni mongołowie, czasem magia jest na wymarciu, czasem czymś normalnym :), co samo w sobie nie jest niczym złym, bo zwykle historia i bohaterowie są tak wciągający, że są to tylko dekoracje. Jednak co jeśli do bohaterowie nie potrafią zaintrygować, a wielka wyprawa przez pół świata zajmuje 20 stron? Wtedy byle pierdoła potrafi oderwać od książki, do której potem nie chcę się już wracać. I tak jest niestety w przypadku Serca Lodu.
Przeczytałem pierwsze sto stron i po prostu kompletnie mnie nie obchodzi, co wydarzy się dalej. Może dałbym drugą szansę, gdyby nie styl pisania autora, którego nie cierpię, a który Piekara kiedyś w jednym wywiadzie ładnie przedstawił. Parafrazując:
"Spotyka się dwóch fizyków jądrowych i zaczyna dyskusje:
- Cześć Jurek, słyszałeś o tej nowej teorii ****. Jak wiesz jądro atomu podzielone jest na protony i neutrony...."
I następnie wykład na temat podstaw fizyki. Saulski robi to samo, długie monologi bohaterów, tylko po to, żeby czytelnik wiedział po pierwszych 50 stronach, jak wygląda historia świata i różnych krucjat. Jeśli jako pisarz nie potrafi tego zgrabniej przeprowadzić, to może niech lepiej nie pisze.

Większość autorów fantasy trzyma się utartych schematów - jedno wielkie cesarstwo, kilka pomniejszych królestw, parę miast-państw i gdzieś na obrzeżach tego barbarzyńcy, nomadzi i inni mongołowie, czasem magia jest na wymarciu, czasem czymś normalnym :), co samo w sobie nie jest niczym złym, bo zwykle historia i bohaterowie są tak wciągający, że są to tylko dekoracje. ...