Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Początek całkiem interesujący - opisy przyrody w pierwszym rozdziale. :) Niestety, podobnie jak w przysłowiu z lasem... Autorka nie błyszczy lekkim piórem, ponadto wprowadziła tak dużo postaci, że trzeba było robić notatki ;) Przy czym miałem wrażenie, że większość z nich jest tekturowa. Reasumując, pozycja przeciętna, raczej do zapomnienia.

Początek całkiem interesujący - opisy przyrody w pierwszym rozdziale. :) Niestety, podobnie jak w przysłowiu z lasem... Autorka nie błyszczy lekkim piórem, ponadto wprowadziła tak dużo postaci, że trzeba było robić notatki ;) Przy czym miałem wrażenie, że większość z nich jest tekturowa. Reasumując, pozycja przeciętna, raczej do zapomnienia.

Duże rozczarowanie. Największą zaletą tej książki są opowiedziane historie, ale takimi dysponuje pewnie większość ratowników medycznych. Niestety, autorka nie może pochwalić się zbyt dużym warsztatem literackim, co gorsza, sili się na przemyślenia, z których wiele wypada banalnie.
Może to kwestia tłumaczenia.
Liczyłem też na większą dawkę medycyny.
W połowie książka zaczęła mnie nużyć, historie - mimo że różne - są w bardzo podobny sposób opowiedziane. Dlatego przerwałem lekturę. Jak dla mnie, wystarczyłoby kilka najlepszych fragmentów. Reszta jest delikatną stratą czasu.

Duże rozczarowanie. Największą zaletą tej książki są opowiedziane historie, ale takimi dysponuje pewnie większość ratowników medycznych. Niestety, autorka nie może pochwalić się zbyt dużym warsztatem literackim, co gorsza, sili się na przemyślenia, z których wiele wypada banalnie.
Może to kwestia tłumaczenia.
Liczyłem też na większą dawkę medycyny.
W połowie książka zaczęła...

Książka fantastyczna. Z tych, które czyta się w jedną noc. Bo noc sprzyja takim lekturom. Mnstwo faktów, anegdot, wspomnień, cytatów, podanych zmysłowo jak wokal Kostrzewskiego.
Autor ma leciutkie pióro, jego zdania czyta się z wielką przyjemnością. Dużą zaletą są zdjęcia, cała pozycja jest zresztą bardzo zgrabnie wydana, pięknie pachnąca drukiem...
Co do meritum. Potwierdza się, że Luczyk rozsadzał Kata i mimo sprawności, którą osiągnął (w dużej mierze dzięki Mrowcowi), wirtuozem nie został. Raczej gwiazdorem. Ego tak duże, że aż karykaturalne. Zresztą swoim zachowaniem przed koncertem charytatywnym dla Kostrzewskiego zrecenzował sam siebie w punkt.
Bez niego pewnie historia bytomskiej ekipy potoczyłaby się inaczej. Jak? To być może wie w tym momencie tylko Kostrzewski.
Co do Romana… Piekielnie dobry. Było to „coś” w tym gościu, oryginalny, wyjątkowy, z wielką inteligencją. Drugiego takiego głosu nie ma. Sentyment pozostanie, bez niego Kat stracił sporą dozę sensu.
Rzecz do polecenia dla wszystkich, którzy lubią literaturę faktu wysokich lotów.

Książka fantastyczna. Z tych, które czyta się w jedną noc. Bo noc sprzyja takim lekturom. Mnstwo faktów, anegdot, wspomnień, cytatów, podanych zmysłowo jak wokal Kostrzewskiego.
Autor ma leciutkie pióro, jego zdania czyta się z wielką przyjemnością. Dużą zaletą są zdjęcia, cała pozycja jest zresztą bardzo zgrabnie wydana, pięknie pachnąca drukiem...
Co do meritum....