Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Zacznę może od tego, że to pierwsza przeczytana przeze mnie powieść Katarzyny Puzyńskiej. W większości przypadków, nie przepadam za kryminałami polskich autorów, bo niestety w większości są zbyt mdłe.
Początki? Ból, męka, 200 stron za mną, a w głowie kołotały mi się myśli 'spokojnie, dotrzesz do domu to weźmiesz inną książkę, w pociągu i tak nie masz co robić'. Skąd takie nastawienie? O ile sama historia mi odpowiadała, klimat Lipowa również, to nie mogłam niestety znieść samej Klementyny Kopp. Nie tyle jej złośliwego i nadętego zachowania, ile sposobu jej wypowiedzi. Ilekroć prowadziła z kimś dialog, wściekałam się niemożliwe, że przedstawiana jest jakby miała jakieś upośledzenie umysłowe (albo jakby jej zachowanie było prostackie). Jednak po czasie, kiedy już przebrnęłam przez te kilkaset stron (podróż w pociągu niejako mnie do tego zmusiła), przyzwyczaiłam się do jej maniery i zupełnie przestało mi to przeszkadzać. Bardzo się cieszę, że tak się stało, bo po raz kolejny przekonałam się do polskiego kryminału. Powieść jest naprawdę dobra, przedstawiona tajemnica z przeszłości powiązana z serią zbrodni w teraźniejszości trzyma w napięciu i nakłania do rozwikłania jej wraz z bohaterami. Polecam!

Zacznę może od tego, że to pierwsza przeczytana przeze mnie powieść Katarzyny Puzyńskiej. W większości przypadków, nie przepadam za kryminałami polskich autorów, bo niestety w większości są zbyt mdłe.
Początki? Ból, męka, 200 stron za mną, a w głowie kołotały mi się myśli 'spokojnie, dotrzesz do domu to weźmiesz inną książkę, w pociągu i tak nie masz co robić'. Skąd takie...

Muszę przyznać, że popełniłam mały grzech, bo oceniłam książkę po okładce (ale też trochę zadziałały pozytywne opinie wielu osób). Stwierdziłam, że coś z tak świetną okładką, musi być genialne. Trochę się przeliczyłam. Niby wszystko poprawnie, ciekawy klimat powieści, ale zabrakło "tego czegoś". Nie wiem dokładnie czego, ale po przeczytaniu "Kredziarza" zwyczajnie odczuwałam niedosyt. Może było za mało o samym tytułowym kredziarzu? Sama nie wiem, ale czyta się przyjemnie, mogę polecić.

Muszę przyznać, że popełniłam mały grzech, bo oceniłam książkę po okładce (ale też trochę zadziałały pozytywne opinie wielu osób). Stwierdziłam, że coś z tak świetną okładką, musi być genialne. Trochę się przeliczyłam. Niby wszystko poprawnie, ciekawy klimat powieści, ale zabrakło "tego czegoś". Nie wiem dokładnie czego, ale po przeczytaniu "Kredziarza" zwyczajnie...

Tak jak się spodziewałam- nic szczególnego. Odnoszę wrażenie, że książka jest o wszystkim i o niczym, autorka czasem chyba już sama nie wiedziała "co by tu zrobić, żeby było ciekawie, gdzie zamieszać?". Generalnie nie nastawiałam się ani pozytywnie ani negatywnie do tej książki, w momencie gdy ją zaczynałam,i muszę powiedzieć, że po jej przeczytaniu nastawienie się nie zmieniło. Ani nie mogę polecić, ani odradzić sięgnięcia po nią.

Tak jak się spodziewałam- nic szczególnego. Odnoszę wrażenie, że książka jest o wszystkim i o niczym, autorka czasem chyba już sama nie wiedziała "co by tu zrobić, żeby było ciekawie, gdzie zamieszać?". Generalnie nie nastawiałam się ani pozytywnie ani negatywnie do tej książki, w momencie gdy ją zaczynałam,i muszę powiedzieć, że po jej przeczytaniu nastawienie się nie...