Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Opowieści z Narnii, super cykl, cudowny i taki zarąbisty, że aż... wcale. Cóż, zapowiadało się świetnie, ale moja opinia zmieniła się zaraz po przeczytaniu.

Czworo dzieci przedostaje się do szafy, do krainy Narnii, gdzie panuje wieczna zima stworzona przez Białą Czarownicę. Okazuje się, że swoim przybyciem wypełniają przepowiednię z dawnych lat. Po prostu super.

Najbardziej denerwowała mnie Łucja, którą możnaby uznać za zadufane w sobie dziecko. W ogóle nie myślała logicznie, dawała się zwodzić i była po prostu denerwująca. Wkurzał mnie też Aslan, co chyba jest trochę nielogiczne, gdyż w zasadzie wszyscy go polubili itd., ale taki już mam charakter. Latający i wszystkoumiejący robić lew? Serio?

Polubiłam Czarownicę i Zuzannę. To jedyne postacie, które wywołały we mnie sympatię. Może to i dobrze, może to i źle. W każdym bądź razie książka bardzo mnie wkurzała i byłam wściekła, czytając niektóre fragmenty.

3/10 i to jej wystarczy. Banzai!...

Opowieści z Narnii, super cykl, cudowny i taki zarąbisty, że aż... wcale. Cóż, zapowiadało się świetnie, ale moja opinia zmieniła się zaraz po przeczytaniu.

Czworo dzieci przedostaje się do szafy, do krainy Narnii, gdzie panuje wieczna zima stworzona przez Białą Czarownicę. Okazuje się, że swoim przybyciem wypełniają przepowiednię z dawnych lat. Po prostu...

Książka bardzo mi się podobała. Kiedyś, gdy byłam w podstawówce, uwielbiałam Czarodziejki W.I.T.C.H i, chcąc sobie przypomnieć te czasy, sięgnęłam po tę powieść.

Książkę czyta się lekko. Idealna przerwa pomiędzy poważniejszymi pozycjami. Tyle że... czasami gubiłam się w tym, która dziewczyna jest którą, i musiałam cofać się na początek książki. Autorka nie dopracowała swoich postaci zbyt dobrze.

Najbardziej ze wszystkich polubiłam Mariolę, a zaraz potem Klarę. Inne dziewczyny były dosyć nijakie, natomiast Beata ma charakter podobny do mojego, co strasznie mnie denerwowało.

Chcę jeszcze zwrócić uwagę na dowcipy z książki. "Żołnierze Fobosa" mnie rozwalili :D Autorka odwaliła kawał dobrej roboty. Myślę, że gdy moja kuzynka przestanie się interesować "WINX" i zafascynuje się W.I.T.C.H, podsunę jej to do czytania.

Książka bardzo mi się podobała. Kiedyś, gdy byłam w podstawówce, uwielbiałam Czarodziejki W.I.T.C.H i, chcąc sobie przypomnieć te czasy, sięgnęłam po tę powieść.

Książkę czyta się lekko. Idealna przerwa pomiędzy poważniejszymi pozycjami. Tyle że... czasami gubiłam się w tym, która dziewczyna jest którą, i musiałam cofać się na początek książki. Autorka nie dopracowała...

Książka "Książe i żebrak" była jedną z lepszych pozycji, które przeczytałam na konkurs humanistyczny. Bardzo mi się podobała.
Przede wszystkim nie ma w niej postaci, które nie przypadają do gustu. Ich po prostu nie da się nie lubić!

Najbardziej polubiłam Milesa Hendona, a zaraz po nim królewicza. Więź połączyła mnie też z żebrakiem, który był biedny i bardzo mi go było żal.

Pomysł zamiany ewidentnie bardzo oryginalny. Moim zdaniem najlepiej wyglądał właśnie w "Księciu i żebraku", niekoniecznie w "Dziewczynie i chłopaku...", które też musiałam przeczytać.

Jednak najbardziej w książce podobały mi się elementy realne. Wszystko, co tam opisano, mogło zdarzyć się naprawdę. Nic nie jest owijane w bawełnę. Opisy tortur i kar stosowanych podczas panowania dynastii Tudorów były jak najbardziej prawdziwe.

Ogółem: książka bardzo mi się podobała, ale czegoś mi tu zabrakło. Była trochę męcząca. Zdecydowanie stawiam ocenę pięć gwiazdek.

Książka "Książe i żebrak" była jedną z lepszych pozycji, które przeczytałam na konkurs humanistyczny. Bardzo mi się podobała.
Przede wszystkim nie ma w niej postaci, które nie przypadają do gustu. Ich po prostu nie da się nie lubić!

Najbardziej polubiłam Milesa Hendona, a zaraz po nim królewicza. Więź połączyła mnie też z żebrakiem, który był biedny i bardzo mi go było...