Jesteśmy społecznością, która kocha książki

||www.im-bookworm.blogspot.com||

"Pokładaj nadzieję w czymś właściwym, a będzie to lina ratunkowa.
Pokładaj nadzieję w czymś niewłaściwym, a będzie to pętla na szyję."

Są takie książki, na które długo czekamy. Są takie książki, na których pojawienie się w księgarniach wyczekujemy z utęsknieniem. Ale są i takie, które - niestety - kiedy weźmiemy je do ręki, rozczarowują nas. Bardzo rozczarowują.

Kiedy w listopadzie 2013 roku przywędrowała do mnie książka "Alicja w krainie zombi", pierwsza część "Kronik białego królika", byłam zachwycona. Spodobała mi się bardzo (zresztą możecie przeczytać o niej tutaj) i przez nieco ponad pół roku z niecierpliwością oczekiwałam na pojawienie się części drugiej. Ale kiedy kilka dni temu rozpoczęłam lekturę "Alicji i lustra zombie"... poczułam się okropnie. Powieść w żaden sposób nie przypomina części pierwszej i niestety sprawdza się tutaj powiedzenie, że w seriach najlepsze są pierwsze tomy.

Główną bohaterką książki jest Alicja Bell, dziewczyna, która w pierwszej części "Kronik białego królika" straciła swoich rodziców oraz młodszą siostrę, a teraz, wraz ze swoim zespołem, zwalcza zombie.
Jednak, od czasu wydarzeń z pierwszego tomu serii, życie Ali wyraźnie się pokomplikowało. Alicja zostaje ranna w czasie bitwy zombi (które wciąż atakują) i przez to zainfekowana - i teraz zmuszona jest walczyć nie tylko z materialnymi zombi, ale również ze swoim wewnętrznym potworem, który wciąż próbuje przejąć jej ciało i zyskać nad dziewczyną kontrolę. Nie jest to łatwe zadanie. Sytuacji Ali nie poprawia też fakt, że Cole, jej wielka miłość, postanowił zakończyć ich związek, a w gronie zabójców zombi ukrywa się zdrajca.


Książkę "Alicja i lustro zombi" mogę określić jednym słowem - porażka. Po dość miłej i wzbudzającej wiele emocji lekturze tomu pierwszego, oczekiwałam czegoś podobnego. Niestety - powieść okazała się mdła i bez wyrazu, a jej czytanie było prawdziwą udręką.
Alicja Bell, jej chłopak Cole i przyjaciele walczący z zombi wyraźnie stracili swój charakter. Wartka akcja, którą można było zauważyć w poprzedniej książce, przerodziła się nieustającą, monotonną i niezwykle nudną wewnętrzną walkę głównej bohaterki. Cała książka opiera się głównie na tym. Wewnętrzne dylematy nastoletniej bohaterki śmiało mogę określić słowami "Alicja i Alicja-zombi". To przerażająco infantylne, a Ali, przez zdecydowaną większość powieści, snuje podobne rozważania.
Niekwestionowaną "oliwą do ognia", jaką zaserwowała swoim czytelnikom autorka, Gena Showalter jest związek Alicji i Cole'a. Chłopak, który już na początku książki zrywa ze swoją dziewczyną, jest, moim zdaniem, jednym z najgorszych minusów tej książki (oprócz rozterek Alicji, rzecz jasna). Pani Showalter przedstawiła go bowiem jako typowego samca alfa. To władczy i doświadczony mężczyzna, a raczej chłopak, ponieważ Cole liczy sobie jedynie.... siedemnaście lat! Jego rzekome doświadczenie w wielu dziedzinach, takich jak, na przykład, seks czy związki damsko-męskie (?) jest po prostu śmieszne i zdecydowanie nie na miejscu.

Podsumowując - uważam, że "Alicja i lustro zombi" to kompletny niewypał. Mając w pamięci lekturę pierwszego tomu serii "Kroniki białego królika" oczekiwałam miłej rozrywki, a dostałam jedynie kiepską powieść młodzieżową. Nie przeczę, że książka może spodobać się czytelnikom w wieku gimnazjalnych, ale mnie zupełnie nie porwała.

||www.im-bookworm.blogspot.com||

"Pokładaj nadzieję w czymś właściwym, a będzie to lina ratunkowa.
Pokładaj nadzieję w czymś niewłaściwym, a będzie to pętla na szyję."

Są takie książki, na które długo czekamy. Są takie książki, na których pojawienie się w księgarniach wyczekujemy z utęsknieniem. Ale są i takie, które - niestety - kiedy weźmiemy je do ręki, rozczarowują...

Co za grafomaństwo.

Co za grafomaństwo.