Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Po przeczytaniu "Wytropić Eichmanna" ta książka miała być dopełnieniem, ponieważ brakowało mi bardziej szczegółowego opisu procesu. Po wciągającej historii pościgu za zbrodniarzem, zainteresowała mnie właśnie ta pozycja. Owszem, spełniła ona moje oczekiwania, w większości, bowiem nadal mam niedosyt wiedzy o Eichmannie. Trochę się zawiodłam na tym, jak niewielką część tej książki stanowi opis samego procesu - myślałam, że będzie się ciągnął aż do końcowych stron. Tymczasem autorka, mam wrażenie, nieco narcystycznie? zaczęła wplatać w to historię swojego procesu z jakimś innym autorem. Nie dość, że od tego zaczęła na wstępie, a przecież książka nie miała być jej biografią, tylko opisywać proces esesmana; to w dalszych fragmentach porównywała oba procesy. Na końcu skupiła się też na reakcji izraelskiego społeczeństwa, na następstwach procesu. Wszystko to ciekawe, tylko gdzie jest Eichmann? Jego nazwisko praktycznie zniknęło w końcowej części książki. Mimo nazbyt osobistego podejścia autorki do tematu oceniam lekturę pozytywnie.

Po przeczytaniu "Wytropić Eichmanna" ta książka miała być dopełnieniem, ponieważ brakowało mi bardziej szczegółowego opisu procesu. Po wciągającej historii pościgu za zbrodniarzem, zainteresowała mnie właśnie ta pozycja. Owszem, spełniła ona moje oczekiwania, w większości, bowiem nadal mam niedosyt wiedzy o Eichmannie. Trochę się zawiodłam na tym, jak niewielką część tej...

Przeczytałam niecałe 300 stron i nie zamierzam kontynuować - mimo że w miarę szybko się czytało, to w pewnym momencie poczułam zmęczenie tą książką. To prawda, jest tu za dużo zbiegów okoliczności i wszystko aż nazbyt przedramatyzowane. Rozumiem, że nieszczęścia się zdarzają. Bywa i tak, ale tam wyraźnie widać, jak przesadzona jest fabuła. Poza tym drażnił mnie prostacki, dość prymitywny styl pisania i również prostackie dialogi, które mnie zniechęcały i chwilami czułam się, jakbym czytała rozmowy jakichś niezbyt inteligentnych ludzi spod bloku. Trochę tracą na tym postaci, które przecież są z zupełnie odmiennej kultury. Nie wypowiem się, w jaki sposób oni mówią, bo przecież nie wiem, ale ten przedstawiony w "Okruchach raju" zupełnie mi nie pasował.

Przeczytałam niecałe 300 stron i nie zamierzam kontynuować - mimo że w miarę szybko się czytało, to w pewnym momencie poczułam zmęczenie tą książką. To prawda, jest tu za dużo zbiegów okoliczności i wszystko aż nazbyt przedramatyzowane. Rozumiem, że nieszczęścia się zdarzają. Bywa i tak, ale tam wyraźnie widać, jak przesadzona jest fabuła. Poza tym drażnił mnie prostacki,...

Krótka, lecz bardzo treściwa, urzekająca i dająca do myślenia. Fascynująca, cudowna.

Krótka, lecz bardzo treściwa, urzekająca i dająca do myślenia. Fascynująca, cudowna.