Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Czytam recenzję i dochodzę do wniosku, że podobały mi się najbardziej te rzeczy, na które większość osób narzeka. :D A mianowicie:

Początek Książki i Retrospeckcje.

Początek książki był mega wciągający, intrygujący, wprowadzenie do całego świata obiecywało cudowną przygodę.

Retrospekcje były dobre. Pokazywały, dlaczego postacie są, jakie są; mogliśmy poznać ich lepiej. Poznać ich wzajemne relacje. Ciekawie się to czytało.

Poza tym kilka pomysłów, jak np. szklane róże były świetne. Chciałabym zobaczyć sceny w Domu Szklanych Róż na ekranie!

Jednak wszystko inne - czyli kolejne rozdziały zaraz po pierwszych, jak i same postacie i dialogi były już... no, takie zwykłe. Męczyłam się momentami. Trochę przegadana akcja. I trochę naiwna. Zrobiłam nawet przerwę na jakieś 5 innych książek po drodze.

Tak więc, mam mieszane uczucia. Jak poskładać wszystkie to wychodzi 6/10. Świetnie by się w to grało albo oglądało na dużym ekranie. Forma książki tu niekoniecznie się sprawdziła.

Czytam recenzję i dochodzę do wniosku, że podobały mi się najbardziej te rzeczy, na które większość osób narzeka. :D A mianowicie:

Początek Książki i Retrospeckcje.

Początek książki był mega wciągający, intrygujący, wprowadzenie do całego świata obiecywało cudowną przygodę.

Retrospekcje były dobre. Pokazywały, dlaczego postacie są, jakie są; mogliśmy poznać ich lepiej....

Będę szczera: po pierwszym rozdziale chciałam oddać do biblioteki i nigdy do tego nie wrócić. Pierwsza reakcja? Podróba stylu Sapkowskiego, w dodatku męcząca i nudna. I jakaś dziecinna.

Intuicja kazała mi jednak dać książce szansę. I cieszę się, że to zrobiłam. Bo w kolejnych rozdziałach irytująca maniera pseudo-Sapkowskiego znika. I cóż, styl pisania nadal nie jest idealny, nie czyta mi się tego lekko. Ale za to w tej książce było tyle ciepła, że się momentami wzruszyłam. Kompletnie się nie spodziewałam.

Opis z okładki, że "szyderczo-cyniczny humor" to nieprawda. Określiłabym książkę, jako: powiew świeżości, bajkowe i proste fantasy, sporo ciepła, prosty humor, niestety męczący styl.

Ludzie narzekają na głupotę postaci i na piętrzenie cudownych zbiegów okoliczności, a moim zdaniem taki był zamysł autora. Przedstawić niekoniecznie inteligentnego bohatera i spiętrzyć totalnie głupkowate sytuacje i magiczne zbiegi okoliczności.

Może z czasem autor wyrobi lepszy styl i da się to przyjemniej czytać. Tutaj mam wrażenie, że chciał o czymś opowiedzieć (i to było takie urocze, takie miłe: przesłanie o ważności rodziny, przyjaciół itp.), ale mogło być lepiej napisane.

Aha, i szkoda, że postacie z drużyny nie były lepiej rozwinięte.

Będę szczera: po pierwszym rozdziale chciałam oddać do biblioteki i nigdy do tego nie wrócić. Pierwsza reakcja? Podróba stylu Sapkowskiego, w dodatku męcząca i nudna. I jakaś dziecinna.

Intuicja kazała mi jednak dać książce szansę. I cieszę się, że to zrobiłam. Bo w kolejnych rozdziałach irytująca maniera pseudo-Sapkowskiego znika. I cóż, styl pisania nadal nie jest...

Myślę, że większość introwertycznych kobiet w wieku 30-45 odnajdzie w tej książce dużo z własnych przeżyć, wspomnień, doświadczeń. Niby inna kultura, a podobieństwa uderzające.

Książka do powolnego czytania i refleksji. Przyroda jest niemal namacalna. Słyszysz deszcz i widzisz te pająki, kraby, gekony.

Dojrzałe, bardzo dobre opowiadania dla czytelnika lubiącego spokojniejszą literaturę.

Myślę, że większość introwertycznych kobiet w wieku 30-45 odnajdzie w tej książce dużo z własnych przeżyć, wspomnień, doświadczeń. Niby inna kultura, a podobieństwa uderzające.

Książka do powolnego czytania i refleksji. Przyroda jest niemal namacalna. Słyszysz deszcz i widzisz te pająki, kraby, gekony.

Dojrzałe, bardzo dobre opowiadania dla czytelnika lubiącego...