Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nawet nie wiem od czego zacząć wychwalanie tej pozycji. Czy od genialnie skonstruowanego głównego bohatera, który - w przeciwieństwie do chociażby Jana Skrzetuskiego - cały czas działa, dąży do zmiany swojego losu, przechodzi przemianę (a nie jest jedynie ideałem bez skazy); czy od niesamowicie żywo opisanych bitew, pomniejszych starć i pojedynków; czy w końcu od wciągającej fabuły, która intryguje, zaskakuje i nie pozwala się oderwać od lektury. Słowem - idealna książka dla tych, którzy kochają przygodę, a ponadto cenią czasy, w których honor był najwyższą wartością. Mistrzostwo.

PS. Zagłoba rozwija skrzydła i jest jeszcze bardziej barwny niż w poprzedniej części. Mistrzostwo do kwadratu.

Nawet nie wiem od czego zacząć wychwalanie tej pozycji. Czy od genialnie skonstruowanego głównego bohatera, który - w przeciwieństwie do chociażby Jana Skrzetuskiego - cały czas działa, dąży do zmiany swojego losu, przechodzi przemianę (a nie jest jedynie ideałem bez skazy); czy od niesamowicie żywo opisanych bitew, pomniejszych starć i pojedynków; czy w końcu od...

Momentami wydaje się niedorzeczna, wręcz śmieszna. Momentami przykuwa uwagę głosząc niemal prawdy objawione. Zawsze jednak mówi o sytuacjach z życia wziętych - takich, jakich sami doświadczamy - i podsuwa oczywiste rozwiązania, oczywiste wskazówki i ćwiczenia. Tak oczywiste, że nie jesteśmy w stanie ich dostrzec, dopóki ktoś nie zwróci nam na nie uwagi. I chyba w tym tkwi potęga tego typu książek. Czytając czy to "Potęgę teraźniejszości" czy "Potęgę podświadomości" zawsze miałem wrażenie, że ktoś chce mnie wciągnąć do sekty. Może to poprzez bezpośrednie zwroty do czytelnika, może przez specyficzny język czy wszechobecny patos. Nie wiem. Gdy jednak zwalczy się to niemiłe uczucie, gdy pogodzimy się z tym, że banał goni banał, to książki te mimo wszystko zmuszają do myślenia. Konstruktywnego myślenia. I dobrze.

Momentami wydaje się niedorzeczna, wręcz śmieszna. Momentami przykuwa uwagę głosząc niemal prawdy objawione. Zawsze jednak mówi o sytuacjach z życia wziętych - takich, jakich sami doświadczamy - i podsuwa oczywiste rozwiązania, oczywiste wskazówki i ćwiczenia. Tak oczywiste, że nie jesteśmy w stanie ich dostrzec, dopóki ktoś nie zwróci nam na nie uwagi. I chyba w tym tkwi...

To zadziwiające jak wiele wspólnych cech łączy mnie z podstarzałym, łysiejącym melancholikiem o nieco zaokrąglonych kształtach! Terapia, której poddał się główny bohater tej opowiastki i mnie pozwoliła zajrzeć wgłąb siebie. Inaczej spojrzałem na moje dotychczasowe związki, na moje dotychczasowe problemy i plany na przyszłość. Stwierdziłem, że nie chcę aby moje życie po 50tce wyglądało tak jak życie Tubby'ego.

Ktoś może pomyśleć, że "Terapia" musi być bardzo głęboką i trudną książką, skoro wywiera taki wpływ na światopogląd czytelnika. Otóż nie. To historia opisana w sposób łatwy, lekki i przyjemny. Mimo, że nie dostarcza dreszczy emocji i nie powala intrygą, czyta się ją z przejęciem, a na twarzy często gości uśmiech. Jej bohaterowie to zwykli, poczciwi (w mniejszym lub większym stopniu;)) ludzie, którzy przeżywają swoje wzloty i upadki - jak w życiu. Być może właśnie dlatego każdy znajdzie tu coś dla siebie. Może dla kogoś jeszcze "Terapia" okaże się w jakimś stopniu kojąca. Być może ktoś - tak jak ja - zacznie samodzielnie pisać swój własny dziennik, co okazuje się być całkiem interesującym i wciągającym zajęciem.

To zadziwiające jak wiele wspólnych cech łączy mnie z podstarzałym, łysiejącym melancholikiem o nieco zaokrąglonych kształtach! Terapia, której poddał się główny bohater tej opowiastki i mnie pozwoliła zajrzeć wgłąb siebie. Inaczej spojrzałem na moje dotychczasowe związki, na moje dotychczasowe problemy i plany na przyszłość. Stwierdziłem, że nie chcę aby moje życie po...