Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nie powala na kolana. Może się podobać ludziom, którzy dopiero zaczynają przygodę ze skandynawskimi kryminałami. Sam nie jestem ekspertem, ale miałka postać Ari Thóra, który posiada charakteru tyle, co mój parapet szpeci tą książkę. Nielogiczne zachowania społeczności także przyprawiają o ból głowy - raz zaliczyłem prawdziwy facepalm, gdy sąsiadka dzwoni do Pana, który gra w karty z informacją o jego żonie. Ci, którzy przeczytali - zrozumieją. Koniec też nie zachwyca. Niestety, zawiodłem się.

Nie powala na kolana. Może się podobać ludziom, którzy dopiero zaczynają przygodę ze skandynawskimi kryminałami. Sam nie jestem ekspertem, ale miałka postać Ari Thóra, który posiada charakteru tyle, co mój parapet szpeci tą książkę. Nielogiczne zachowania społeczności także przyprawiają o ból głowy - raz zaliczyłem prawdziwy facepalm, gdy sąsiadka dzwoni do Pana, który gra...

Upiory.

Sądziłem, że to będzie najgorsza częśc z cyklu powieści o komisarzu Harrym Hole. Wiadomo, kto jest sprawcą - wszystko na to wskazuje, powinna wiac nuda jak halnym po górskich stokach.

Ale wtedy to nie byłby Jo Nesbo!

Tropy się urywają, trup może nie ściele się gęsto, ale jest w tej książce coś, co wręcz mnie zahipnotyzowało - obraz społeczności (o ile można to tak nazwac) narkomanów w Oslo. Było tak brutalnie rzeczowo odwzorowane, że czytałem tą książkę z zapartym tchem. Dośc już stereotypowego cpuna - punka, który nic nie robi, tylko całymi dnami leży w kartonach.

Tutaj jest ukazane ich człowieczeństwo, prawdziwe oblicze ich problemu. Upiory nękają narkomanów, Holego oraz jego przybranego syna, Olega, lecz przede wszystkim nękają czytelnika, który wciąż z kolejnymi stronami musi sobie odpowiedziec na pytanie nie kim jest morderca, lecz przede wszystkim - Co czyni człowieka alkoholikiem. Cpunem.

Mordercą.

Upiory.

Sądziłem, że to będzie najgorsza częśc z cyklu powieści o komisarzu Harrym Hole. Wiadomo, kto jest sprawcą - wszystko na to wskazuje, powinna wiac nuda jak halnym po górskich stokach.

Ale wtedy to nie byłby Jo Nesbo!

Tropy się urywają, trup może nie ściele się gęsto, ale jest w tej książce coś, co wręcz mnie zahipnotyzowało - obraz społeczności (o ile można to...

Zdecydowanie najlepsza książka tego niesamowitego pisarza. Szczerze, kiedyś byłem wielkim fanem kryminałów, ale odszedłem od tego gatunku twierdząc, że w tej gałęzi literatury nikt nie zmiecie Agathy Christie czy Artura C. Doyl`a.

A jednak!

Jo Nesbo pokazuje kryminały takie, jakie powinny byc - brudne, zatęchłe, ponure, budzące odrazę do ludzkich zachowań, jakimi jest zbrodnia, przemoc, chciwosc.
Książki jego autorstwa nie są przyjęciami z herbatką, gdzie jeden krystalicznie dobry detektyw siedzi w salonie z podejrzanymi i snuje swoje domysły co do tego, kto jest mordercą.

U Jo Nesbo Harry Hole rzyga do umywalki, uprzednio upijając się swoją ulubioną whisky, wyciera usta i rusza kopac tyłki największym sukinsynom w Norwegii, płacąc za to często cenę, której nie jesteśmy sobie w stanie wyobrazic.
W ,,Czerwonym Gardle" nic nie jest białe i nic nie jest czarne. Harry, próbując schwytac zagadkowego posiadacza karabinu służącego do polowań na słonie będzie musiał krążyc nie tylko po Oslo, ale także... Po okopach pełnych ciał i krzyków w czasie drugiej wojny światowej.

Panie i Panowie - znów nabrałem wiary w kryminały. Niestety, ale w moim przekonaniu nie dorównuje tej powieści ani ,,Studium w szkarłacie", ,,Morderstwo w Orient Expressie" - o ,,Milennium" nie wspominając.

Ps. Żart literacki - jak się zwraca do Jo Nesbo Terry Prattchet?
HARRY KRÓL. Ha. Ha. HA.

Zdecydowanie najlepsza książka tego niesamowitego pisarza. Szczerze, kiedyś byłem wielkim fanem kryminałów, ale odszedłem od tego gatunku twierdząc, że w tej gałęzi literatury nikt nie zmiecie Agathy Christie czy Artura C. Doyl`a.

A jednak!

Jo Nesbo pokazuje kryminały takie, jakie powinny byc - brudne, zatęchłe, ponure, budzące odrazę do ludzkich zachowań, jakimi jest...