Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Muszę przyznać, że jestem pozytywnie zaskoczona. Tłumaczenie tego tytułu jest o wiele lepsze, bardziej nakierunkowane na młodzieżówkę, a wykorzystane słownictwo współczesne. Więc jeśli zraził was opis, wahacie się przed przeczytaniem ze względu na jego charakter, to spokojnie, bo w środku jest normalnie.

Kiełkujący romans między bohaterami jest urzekający i słodki. To jak o siebie dbają, ratują przed kłopotami i przy podejmowaniu decyzji przede wszystkim biorą pod uwagę komfort tego drugiego. Żadne z ich spotkań nie było sztucznie wykreowane. To znajomość, którą mógłby zawrzeć każdy z nas, gdyby żył w świecie z odrobiną magii.

Schemat fabuły jest dość podstawowy, ale fajnie poprowadzony. Praktycznie cały czas coś się dzieje, a historia nie rozłazi się na boki. Dynamika i punkty fabularne, fajnie pchały ją do przodu. Nie było dłuższych zastojów. Brakuje mi jednak szansy poznania całości rodziny królewskiej. Spędzenia kolejnego dnia w ich towarzystwie. Relacja między rodzeństwem jest cudowna, a ich rozmowy są zabawne i pełne troski. Mają dobre flow, które chwyta za serce.

Największym minusem, który osobiście mi przeszkadzał jest skład, łamanie tekstu i czasem długie zdania, choć żadne nie pojawia się nagminnie.

Końcówka była świetna. Wciągnęłam się strasznie w te ostatnie strony. Jak już wspominałam, powieść jest dość schematyczna, ale nie sztampowa. Ma w sobie tę charakterystyczną oryginalność. Rozgrzewała moje serduszko w odpowiednich momentach. Co prawda, na początku trudno było mi się wkręcić, ale czym dalej, tym lepiej. Raczej nie znajdzie się w ulubieńcach roku, jednak dobrze spędziłam przy niej czas.

Oczywiście mamy happy end ^^

Współpraca reklamowa @znakhoryzont @odyseya.books

Muszę przyznać, że jestem pozytywnie zaskoczona. Tłumaczenie tego tytułu jest o wiele lepsze, bardziej nakierunkowane na młodzieżówkę, a wykorzystane słownictwo współczesne. Więc jeśli zraził was opis, wahacie się przed przeczytaniem ze względu na jego charakter, to spokojnie, bo w środku jest normalnie.

Kiełkujący romans między bohaterami jest urzekający i słodki. To jak...

O maj gasz! Jakie to było dobre! 😭

Narracja pierwszoosobowa robi tu ogromną robotę. Rzeczywisty, „niewypolerowany” bohater ze swoimi lękami, skłonnościami do robienia tego co właściwe, przechodzi przemianę, a czytelnik towarzyszy mu z zapartym tchem. Zadania, które według twórców programu miały pomóc im wyjść ze strefy smutki i pomóc odnaleźć się w każdej sytuacji, stały się nie tyle co nieetyczne, a okrutne, wręcz odrażające. Moja relacja z bohaterami to istna hulanka emocjonalna. Raz nienawidziłam Eleanor, potem jej współczułam i na nowo czułam odrazę. Wątpiłam w Finna, podejrzewałam go, a potem miałam ochotę się nim zaopiekować. Zawładnęło mną rozdarcie między skrajnościami 😩

Bardzo trudno było mi się oderwać od tego tytułu. Każdy kolejny rozdział odkrywał karty, których się nie spodziewałam, tytuły zaś zaszczepiały dodatkową ciekawość. To naprawdę super książka, przepełniona dynamiką, tajemniczością i ekstremalnymi zadaniami. Przez cały czas czułam się jej częścią, jakbym stała obok Sebastiana, była członkinią Kwasowej Zieleni. Podoba mi się również spójność, wyjaśnienie wszystkich wątków i pytań rzuconych w przestrzeń. Ewolucja eksperymentu oraz to, że oparta jest ona na prawdziwych teoriach, badaniach i nurtach filozoficznych.

Zawsze gdy czytam tego typu powieści, próbuje wyłapać moment, w którym eksperyment zmienia swoją dynamikę i bohater zbacza z trasy wytyczonej przez twórców. Jeszcze nigdy nie udało mi się znaleźć tego momentu… To chyba o czymś świadczy – o doskonałości, którą można osiągnąć jedynie dzięki dobrze połączonym wątkom, zakorzenionym w czytelniku wątpliwościom i świetnie wykreowanych bohaterach!

Im in love i totalnie czekam na kontynuację, bo ekskjuzmi, ale co to była za końcówka?! Takie spotkanie, sytuacje i w ogóle TAKIE zakończenia powinny być nielegalne! :< Proszę już mi dać tom numer dwa!

Współpraca reklamowa z wydawnictwem

O maj gasz! Jakie to było dobre! 😭

Narracja pierwszoosobowa robi tu ogromną robotę. Rzeczywisty, „niewypolerowany” bohater ze swoimi lękami, skłonnościami do robienia tego co właściwe, przechodzi przemianę, a czytelnik towarzyszy mu z zapartym tchem. Zadania, które według twórców programu miały pomóc im wyjść ze strefy smutki i pomóc odnaleźć się w każdej sytuacji, stały...

"To jest nasze miejsce" to kolejna niesamowita powieść Vitora Martinsa, różniąca się nie tylko stylem, ale również i formą od "15 dni jest na zawsze".

Jesteśmy przyzwyczajeni do podróży bohatera. Zwiedzania wraz z nim różnych miejsc, ulicznego chaosu i jedzenia w restauracji. Dlatego też na ogół nie spodziewamy się niczego innego. Jednak co powiecie na historie opowiedzianą z perspektywy budynku? Wolnostojącego, z dwoma sypialniami, łazienką i werandą (która później zostaje przerobiona na garaż, a jeszcze potem na wypożyczalnie filmów!). To nie jest zwykła nieruchomość, a dom przy ulicy Słonecznikowej osiem, który nie może mówić (bo jest domem), nie może się śmiać (z tego samego powodu), ani płakać (chociaż może cieknąć jakaś rura). Zasięg jego czułości sięga chodnika, lubi zabawne sytuacje i jak się okazuje świetnie opowiada historie trzech pokoleń lokatorów.

W 2000 roku Ana mieszka w nim ze swoim ojcem. Zajmuje większą sypialnie, kocha książki o wampirach, ma dziewczynę i komplet płyt CD oraz najnowsze technologie ponieważ jej tata jest komputerowym specem. Ma również problem – okazuje się, że za dwa tygodnie będzie mieszkać w Rio de Janerio. To historia o pożegnaniu i stracie, nieprzepracowanym smutku i zagubieniu.

W 2010 roku Greg przyjeżdża do ciotki. Catarina prowadzi wypożyczalnie filmów, ma psa z trzema łapami, obsesję na punkcie Keanu Reeves i nienawidzi wielu rzeczy. Nastolatek, oprócz tego, że wie o zbliżającym się rozwodzie rodziców, pragnie w końcu pocałować jakiegoś fajnego chłopaka. To historia o znajdywaniu miłości i przyjaźni, poczuciu wolności, nawiązywaniu więzi i akceptacji samego siebie.

Jest kwiecień 2021 roku, a Beto wyczerpały się pomysły co mógłby robić w lockdownie. Zazdrości swojej siostrze, która przebywa w dużym mieście, w mieszkaniu z fioletowymi drzwiami prowadzącymi do salonu. Beto pragnie uciec, zrobić kurs fotograficzny i pracować w zawodzie, którego obecnie nie może rozwijać. Jednak jego siostra niespodziewanie wraca. To historia o zrozumieniu, samotności i lepszym poznawaniu osób z którymi mieszkamy.

Chciałabym powiedzieć, że te trzy historie łączy jedno – prawdziwa miłość. Ale zaczniecie wyobrażać sobie romantyczne gesty, a to nie do końca o tę miłość chodzi. Ta książka ma w sobie o wiele więcej. Jest szersza, dłuższa i głębsza. Przeplata losy kilku pokoleń w sposób nie do przewidzenia. Martins napisał kolejną powieść przy której się śmiałam, płakałam i chodziłam z emocji. Nawet jeśli na początku byłam zaskoczona osobliwą perspektywą, tak podświadomie czułam, że "To jest nasze miejsce" będzie również moim miejscem. I nie myliłam się. Historie są tak pochłaniające, poruszające, pełne szczerości, naiwność, marzeń i przeczucia. Bohaterowie są prawdziwi, ich problemy trafiają w czytelnika, a sytuacje w jakich się znajdują łatwo można odnaleźć w rzeczywistości. To książka, która uzależnia od pierwszej strony, przywłaszcza serce, otula je kocem i czule całuje w czółko. Ma w sobie coś, co trudno opisać słowami, zostawia posmak nadziei i szczęśliwego zakończenia.

Zawsze uważałam, że najtrudniej jest recenzować książki, które są wyjątkowe. Dla mnie tę wyjątkowość posiadają historie Vitora. Bo jeżeli powieść wywołuje całą masę skrajnych emocji i dba jak o ukochaną osobę to nie trzeba szukać innej bezpiecznej przystani. Gwarantuję, że „To jest nasze miejsce” od teraz może być również waszą komfortową przystanią pełną słoneczników, nadziei i Keanu Reeves (psa oczywiście)

Naprawdę nie wiem, jak od teraz będzie wyglądało moje życie. Ciężko będzie podnieść poprzeczkę doskonałej powieści. Miłość/10

Współpraca reklamowa - You&YA

"To jest nasze miejsce" to kolejna niesamowita powieść Vitora Martinsa, różniąca się nie tylko stylem, ale również i formą od "15 dni jest na zawsze".

Jesteśmy przyzwyczajeni do podróży bohatera. Zwiedzania wraz z nim różnych miejsc, ulicznego chaosu i jedzenia w restauracji. Dlatego też na ogół nie spodziewamy się niczego innego. Jednak co powiecie na historie...