Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Okładka wygląda nieco bardziej zachęcająco niż to warte, ale od początku.
Manga składa się z czterech historii, których tematem przewodnim są zasłyszane miejskie legendy. Pierwsza z nich jest o rzeźbie w kształcie jaja oraz dwóch przyjaciółkach z dzieciństwa i w zasadzie nie jest szczególnie ciekawa. Druga historia o chłopcu, który ze względów rodzinnych musiał się przeprowadzić jest o wiele lepsza, jednak jest też typowo, i to naprawdę TYPOWO, japońska (motywy wody, kobiety itp.). Trzecia z nich to jest to, w czym osobiście gustuję najbardziej, czyli światy alternatywne. Problemy rodzeństwa i ich znajomych są tu niesamowicie opisane. Ostatnia, najkrótsza historia która miała chyba co nieco wyjaśnić jest - przynajmniej dla mnie - najmniej zrozumiała.
Dodatkową gwiazdkę daję za historię nr 3, jednak tak, jak pisałam wcześniej sama manga jakoś mocno wybitna nie jest. Polecam fanom gatunku.

Okładka wygląda nieco bardziej zachęcająco niż to warte, ale od początku.
Manga składa się z czterech historii, których tematem przewodnim są zasłyszane miejskie legendy. Pierwsza z nich jest o rzeźbie w kształcie jaja oraz dwóch przyjaciółkach z dzieciństwa i w zasadzie nie jest szczególnie ciekawa. Druga historia o chłopcu, który ze względów rodzinnych musiał się...

Przeczytałam tą pozycję ok. tydzień temu i zdążyłam już zapomnieć większość historii... Manga ta jest dobrym, jednak absolutnie powtarzalnym zapychaczem czasu - jeżeli ktoś w swoim życiu miał już styczność z japońskim horrorem to wie, jakiego klimatu się spodziewać.
Całość składa się z pięciu rozdziałów. Pierwsza historia jest chyba najbardziej nijaka i byłaby tak naprawdę bezsensowna, gdyby nie jej późniejsza kontynuacja. Opowieść o nauczycielu i uczennicach jest chyba najbardziej godna zapamiętania, następna o rodzeństwie też wydaje się ciekawa (chociaż wg mnie tutaj realizacja pozostawia trochę do życzenia). Plusem mangi jest niewątpliwie to, że ostatni rozdział wyjaśnia podstawowe pytania.
Podsumowując, jeżeli lubisz horrory i nie masz co robić to jak najbardziej można to przeczytać. Ogólnie jednak nie można się po tej pozycji spodziewać za dużo. Jest to bardziej horror psychologiczny niż typowy horror, jednak ze względu na krótkość przedstawionych historii ciężko się jest wczuć w uczucia bohaterów, którzy często wydają się jacyś płascy. Szkoda...

Przeczytałam tą pozycję ok. tydzień temu i zdążyłam już zapomnieć większość historii... Manga ta jest dobrym, jednak absolutnie powtarzalnym zapychaczem czasu - jeżeli ktoś w swoim życiu miał już styczność z japońskim horrorem to wie, jakiego klimatu się spodziewać.
Całość składa się z pięciu rozdziałów. Pierwsza historia jest chyba najbardziej nijaka i byłaby tak naprawdę...

Z początku byłam nastawiona sceptycznie, jednak po dłuższej chwili przekonałam się do tej pozycji. Ale od początku...
Już na 21. stronie napotykamy fragment skręcający z nerwów jelita osobom, które chociaż w minimalnym stopniu znają się na traktowaniu zabytków: "Prowadzeni przez wysokiego białobrodego Mistrza, TRZYMAJĄCEGO W jednym RĘKU bardzo stary zwój papirusu, a w drugiej bardzo współczesny sonograf (...)". Niezrażona tym jednak przebrnęłam przez niedorzeczność i czytałam dalej. Na stronie 31 dowiadujemy się, czym są "przywry Mansona". Zaintrygowana spróbowałam to wgooglować, jednak dosłownie takiego hasła brak. Czyżby błąd w tłumaczeniu? Tyle jeżeli o schody, dalej bowiem zaczyna robić się ciekawie. Czytelnik ma nieodparte wrażenie, że książka stałaby się świetną kanwą do filmu akcji - najlepiej takiego z Indianą Jonesem, bo właśnie to porównanie przychodziło mi najczęściej na myśl. Potwierdza to sam autor w wywiadzie opublikowanym na końcu książki, w którym mówi "Niemniej Kod <<<Leonarda da Vinci>>> nie miał istotnego wpływu na <<<Siedem cudów starożytności>>>. Większy wpływ miały pewnie filmy z Indianą Jonesem." Chętnie obejrzałabym taki film, chociaż - niestety - byłby on kolejnym, w którym przygoda z zabytkami ogranicza się albo do pójścia na łatwiznę, albo do posiadania jakiejś super złożonej wiedzy o skomplikowanych rzeczach, której tak naprawdę nikt się nie uczy.
Pod sam koniec książki dosłownie urzekły mnie ogrody Babilonu. Nawet bez dodatkowego schematu wyglądały one w mojej wyobraźni, dzięki opisom autora, fantastycznie.
Ostatnią rzeczą wartą wspomnienia są ryciny przedstawiające schematy różnych miejsc, które przeważnie uważam za bardzo przydatne (choć zdarzyło się, że nie wnosiły absolutnie niczego gdyż nawet średnio rozgarnięty czytelnik mógły daną rzecz wyobrazić sobie po opisie).
Podsumowując, od strony merytorycznej książka jakichś górnych lotów nie jest. Przedstawia minimalną wiedzę potrzebną do zrozumienia danego zabytku, nie uwzględnia jednak szerzej kontekstu jego powstania. Niemniej jednak, stanowi ono świetne źródło rozrywki na parę-paręnaście godzin (włącznie z wywiadem to 463 strony), gdyż styl pisania jest naprawdę lekki. Suma sumarum - polecam.

Z początku byłam nastawiona sceptycznie, jednak po dłuższej chwili przekonałam się do tej pozycji. Ale od początku...
Już na 21. stronie napotykamy fragment skręcający z nerwów jelita osobom, które chociaż w minimalnym stopniu znają się na traktowaniu zabytków: "Prowadzeni przez wysokiego białobrodego Mistrza, TRZYMAJĄCEGO W jednym RĘKU bardzo stary zwój papirusu, a w...