Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Książka "Mistrz i Małgorzata" od zawsze towarzyszyła w mojej świadomości jako powieść, którą trzeba przeczytać. Tyle osób się na nią powoływało, wracało do niej, cytowało, iż oczywiste stało się to, że i ja muszę poznać jej treść. Dlatego też, gdy odnalazłam ja w domowej bibliotece od razu zabrałam się do jej lektury.
Pierwszą moją reakcją, był szok. Książka zaczyna się od rozważań dotyczących istnienia Boga, i sam aspekt wiary jest w niej poruszany. Tytułowi bohaterowie pojawiają się dopiero w połowie i jest o nich niewiele, biorąc pod uwagę cały utwór, ale w mojej ocenie wystarczająco. Jeśli ktoś myśli, że jest to powieść o miłości zrodzonej w czasie zgłębiania tajników wiedzy, to będzie rozczarowany, bo o ile taki element w książce się pojawia, to jest on marginalny i nie stanowi myśli przewodniej utworu, a szkoda, bo tytuł dość sugestywny.
To co mnie osobiście urzekło w tej książce, to narracja. Czytając, odnosi się wrażenie, że jest się uczestnikiem spotkania ze znajomymi, podczas którego jedna z osób opowiada o dziejach i specyfice swojego miasta. Kolejną sprawą jest sam klimat powieść, ja nazywam go typowo rosyjskim. Niecodzienne podejście do tematu, opisu zdarzeń, mentalności społeczeństwa, sposób kreowania rzeczywistości nadają powieści cech które odnajduję tylko w literaturze rosyjskiej i muszę przyznać, że jest to coś, co zdecydowanie przyciąga mnie do poznawania jej w większym wymiarze.
Ostatnim moim z postrzeżeniem po przeczytaniu jest fakt, że Rosja to nie jest tylko kraj, Rosja to przede wszystkim stan umysłu.

Książka "Mistrz i Małgorzata" od zawsze towarzyszyła w mojej świadomości jako powieść, którą trzeba przeczytać. Tyle osób się na nią powoływało, wracało do niej, cytowało, iż oczywiste stało się to, że i ja muszę poznać jej treść. Dlatego też, gdy odnalazłam ja w domowej bibliotece od razu zabrałam się do jej lektury.
Pierwszą moją reakcją, był szok. Książka zaczyna się od...

Doskonała książka dla osób miłujących kryminały i antropologię. Czyta się niezmiernie szybko, łatwo i przyjemnie z lekkim dreszczykiem emocji. Pierwsza książka tej autorki jaką przeczytałam, ale napewno nie ostatnia! Zachęcam do przeczytania!

Doskonała książka dla osób miłujących kryminały i antropologię. Czyta się niezmiernie szybko, łatwo i przyjemnie z lekkim dreszczykiem emocji. Pierwsza książka tej autorki jaką przeczytałam, ale napewno nie ostatnia! Zachęcam do przeczytania!

"Białe trufle" to książka po prostu przeciętna. Zaczyna się dość ciekawie lecz im dalej tym gorzej. Opowieść zaczyna nudzić, a przyjemność z czytania przechodzi w stan męki nad ukończeniem czegoś co po prostu nuży i nic ciekawego do naszego życia nie wnosi. Jedynym plusem całej opowieści są chyba tylko opisy tworzenia potraw, które zdecydowanie pobudzają zmysł i zachęcają do eksperymentowania w kuchni.
Podsumowując, "Białe trufle" to książka dla wytrwałych, którzy wychodzą z założenia, że jeśli już się coś zaczęło to należy skończyć ;P

"Białe trufle" to książka po prostu przeciętna. Zaczyna się dość ciekawie lecz im dalej tym gorzej. Opowieść zaczyna nudzić, a przyjemność z czytania przechodzi w stan męki nad ukończeniem czegoś co po prostu nuży i nic ciekawego do naszego życia nie wnosi. Jedynym plusem całej opowieści są chyba tylko opisy tworzenia potraw, które zdecydowanie pobudzają zmysł i zachęcają...