Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Gdy w zapowiedziach wydawniczych pojawiła się nowa książka Simona Becketta od razu wiedziałam że muszą ją przeczytać. Cykl o Dr Hunterze to jeden z moich ulubionych i wiedziałam że czas spędzony przy książce nie będzie zmarnowany.

„Zapach śmierci” to szósta już część cyklu o antropologu sądowym, który rozwiązuje najtrudniejsze zagadki kryminalne w Wielkiej Brytanii i nie tylko. Tym razem nie wyjeżdża na praktycznie bezludne wysepki czy ponure wrzosowiska, a pomaga dawnej znajomej w Londynie gdzie w przygotowanym do rozbiórki szpitalu Świętego Judy, zostają odnalezione częściowo zmumifikowane zwłoki.
U Becketta uwielbiam jego rzeczowe opisy zwłok, samego procesu rozkładu i śmierci. W większości thrillerów czy kryminałów ta część jest pomijana lub w sposób wręcz groteskowy wyolbrzymiana. Tu wszystko opisane jest rzeczowo ale i przystępnie. Strona po stronie czytelnik ma wrażenie że jest na miejscu zbrodni, ogląda zwłoki i wie o nich prawie wszystko. Sama zagadka od samego początku nie daje nam wyraźnych tropów, myli wątki, tak byśmy razem z dr Hunterem poszukiwali sprawcy. I chociaż początkowo nie mogłam złapać rytmu książki, już ok. 60 strony wciągnęłam się w historię, a ostatnie 100 stron to istna petarda emocji, gdy prawie bez oddechu wyczekiwałam tego co się zaraz wydarzy. Samo zakończenie bardzo dobre. Powiem szczerze, że nie tego się spodziewałam, co akurat jest na ogromny plus dla autora. Dodatkowo wątek Huntera, który przewija się od kilku części i tu się pojawił i praktycznie zakończył.

Chociaż zakończenie tej książki wydaje się zakończeniem serii, ja mam szczerą nadzieję że Simon Beckett jeszcze stworzy niejedną część przygód Davida Huntera, bo to jest kawał dobrej książki, przy której człowiek nigdy się nie nudzi i zawsze dobrze bawi. Ja cykl, który zapoczątkowała „Chemia śmierci” polecam z całego serca fanom thrillerów i kryminałów, zwłaszcza na te jesienne wieczory.

Gdy w zapowiedziach wydawniczych pojawiła się nowa książka Simona Becketta od razu wiedziałam że muszą ją przeczytać. Cykl o Dr Hunterze to jeden z moich ulubionych i wiedziałam że czas spędzony przy książce nie będzie zmarnowany.

„Zapach śmierci” to szósta już część cyklu o antropologu sądowym, który rozwiązuje najtrudniejsze zagadki kryminalne w Wielkiej Brytanii i nie...

Dawno żadna książka nie sprawiła mi takiej trudności w ocenie. Nawet teraz, gdy piszę te słowa nie wiem jak ją ocenić. Ale od początku…

„Mój Torin” to książka która swoim enigmatycznym opisem zaciekawiła mnie i gdy tylko miałam możliwość sięgnęłam po nią. Co trzeba przyznać, historię czyta się szybko i płynnie, chociaż miałam momenty w których odkładałam Kindla bo miałam ochotę kogoś uderzyć, a tym kimś była niestety autorka.

Historia która dzieje się w „Mój Torin” to życie trójki bohaterów – Casey, Tylera i tytułowego Torina. Casey to młodziutka dziewczyna, która w życiu nie miała łatwo, porzucona w Boże Narodzenie przez matkę, znaleziona w żłobku i niechciana. Z problemami emocjonalnymi i zaburzeniami tułała się po rodzinach zastępczych. To dobra, ale w gruncie rzeczy dziecinna jeszcze kobietka, która dopiero wdraża się w życie. Polubiłam ją i współczułam w wielu sytuacjach, jednak w niektórych miałam ochotę mocno nią wstrząsnąć i krzyknąć „obudź się, uciekaj”. Tayler to z kolei postać którą szczerze pokochałam. Jego dobroć, miłość i ofiarność chwyciły mnie za serce od samego początku. Co prawda autorka początkowo próbowała wręcz zrobić z niego starca, podkreślając wręcz w kuriozalny sposób różnicę wieku między bohaterami, to i tak moje serce dla niego szybciej biło. Cóż mogę poradzić że z braci Kline to do tego drugiego zapałałam uczuciem. I to właśnie przy jego wątku moje serce pękło i polały się łzy. Żałuję że w tą stronę poszła pani Webster, zwłaszcza że mam wrażenie że potem było znacznie gorzej z historią i wszystko zaczęło się sypać. Torin, czyli tytułowy bohater to postać wzbudzająca we mnie skrajne emocje. Z jednej strony to biedny, chory mężczyzna, któremu współczułam, zwłaszcza że tak naprawdę był więźniem własnego ciała. Z drugiej strony po prostu pewne czyny były dla mnie po prostu potworne i uważam że nawet przy autyzmie pewnych rzeczy nie wybacza się „od tak”.

Historia tej trójki, to pełna bólu powieść o szukaniu szczęścia, zrozumienia i miłości. To próba poradzenia sobie z przeszłością, nauka teraźniejszości i niepewna przyszłość. Nie potrafiłam zrozumieć pewnych zachowań Casey, naprzemiennie denerwował mnie i ogromnie współczułam Torinowy, kibicowałam z całego serca Tylerowi, czyli jakby nie było zżyłam się z bohaterami i historią. Czy trafi na moją półkę z ulubionymi powieściami? Na pewno nie, jednak nie przekreślam tej książki, bo ma swój potencjał i pokazuje jak ciężkie może być życie z autyzmem zarówno dla chorych jak i rodziny i najbliższych. Ot, chociażby dlatego warto przeczytać książkę.

Dawno żadna książka nie sprawiła mi takiej trudności w ocenie. Nawet teraz, gdy piszę te słowa nie wiem jak ją ocenić. Ale od początku…

„Mój Torin” to książka która swoim enigmatycznym opisem zaciekawiła mnie i gdy tylko miałam możliwość sięgnęłam po nią. Co trzeba przyznać, historię czyta się szybko i płynnie, chociaż miałam momenty w których odkładałam Kindla bo miałam...

Ostatnio miałam okazję przeczytać "Więcej niż pocałunek", która okazała się świetną pozycją na letni dzień. Już od pierwszej strony poczułam sympatię do głównej bohaterki, która zmagała się z problemami niedostosowania do ludzi przez swoją przypadłość. Jej analityczny mózg idealnie sprawdzał się w pracy, jednak w zwykłym życiu często bywało i mimo wielu prób dostosowania z mężczyznami ponosiła w większości porażki. Jej rozwijająca się relacja z Michaelem była urocza i po przeczytaniu książki miałam wrażenie jakbym rozstawała się z przyjaciółmi którym kibicowałam od dawna i których szczerze polubiłam.
Początkowo opis niby mnie zaciekawił ale jednocześnie zastanawiałam się o co tyle szumu, że to niby najlepszy romans roku. Po przeczytaniu zaczynam to rozumieć, to zdecydowanie inna książka niż typowe romanse i dzięki temu była tak dobra. Ja spędziłam przy niej świetnie czas i mam nadzieję że wy również tak to spędzicie

Ostatnio miałam okazję przeczytać "Więcej niż pocałunek", która okazała się świetną pozycją na letni dzień. Już od pierwszej strony poczułam sympatię do głównej bohaterki, która zmagała się z problemami niedostosowania do ludzi przez swoją przypadłość. Jej analityczny mózg idealnie sprawdzał się w pracy, jednak w zwykłym życiu często bywało i mimo wielu prób dostosowania z...