Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Śmierć nie jest taka straszna, kiedy już ją przeżyjesz. A ja przeżyłam. Już się jej nie boję. Boję się całej reszty.

Śmierć nie jest taka straszna, kiedy już ją przeżyjesz. A ja przeżyłam. Już się jej nie boję. Boję się całej reszty.

Jeszcze nie zacząłem liczyć. Nie wiem, czy tylko ja tak mam, czy wszyscy: za każdym razem, kiedy ktoś umiera, odliczam, ile czasu minęło. Najpierw minuty, potem godziny. Potem dni, tygodnie i miesiące. I pewnego razu uświadamiasz sobie, że już nie liczysz i nawet nie wiesz, kiedy przestałeś. W tym momencie ta osoba odchodzi naprawdę.

Jeszcze nie zacząłem liczyć. Nie wiem, czy tylko ja tak mam, czy wszyscy: za każdym razem, kiedy ktoś umiera, odliczam, ile czasu minęło. Najpierw minuty, potem godziny. Potem dni, tygodnie i miesiące. I pewnego razu uświadamiasz sobie, że już nie liczysz i nawet nie wiesz, kiedy przestałeś. W tym momencie ta osoba odchodzi naprawdę.

Jestem głodniejszy niż dzieciak trzeciego dnia na turnusie odchudzającym.

Jestem głodniejszy niż dzieciak trzeciego dnia na turnusie odchudzającym.

Świat kończy się, a potem pędzi dalej.

Świat kończy się, a potem pędzi dalej.

Nienawidzę swojej lewej ręki. Nienawidzę na nią patrzeć. Nienawidzę, kiedy drży i zacina się, i przypomina o utraconej tożsamości. Ale i tak na nią patrzę, ponieważ przypomina mi również o tym, że znajdę chłopaka, który wszystko mi odebrał. Zamierzam zabić swojego mordercę. I zamierzam zrobić to lewą ręką.

Nienawidzę swojej lewej ręki. Nienawidzę na nią patrzeć. Nienawidzę, kiedy drży i zacina się, i przypomina o utraconej tożsamości. Ale i tak na nią patrzę, ponieważ przypomina mi również o tym, że znajdę chłopaka, który wszystko mi odebrał. Zamierzam zabić swojego mordercę. I zamierzam zrobić to lewą ręką.

Życie jest bardziej jak zbiór opowiadań. Poszarpane, nieprzewidywalne.

Życie jest bardziej jak zbiór opowiadań. Poszarpane, nieprzewidywalne.

Mam teraz jeden z sekretów Josha Bennetta. Dał mi go. Chciałabym móc go oddać.

Mam teraz jeden z sekretów Josha Bennetta. Dał mi go. Chciałabym móc go oddać.

W wieku ośmiu lat wiele dowiedziałem się na temat bezsensownych rytuałów żałobnych, kondolencji i tym podobnych i zrozumiałem, że nie da się ich zmienić. Zawsze mogłem liczyć na lawinę żarcia i współczucia. Nie potrzebowałem ani jednego, ani drugiego.

W wieku ośmiu lat wiele dowiedziałem się na temat bezsensownych rytuałów żałobnych, kondolencji i tym podobnych i zrozumiałem, że nie da się ich zmienić. Zawsze mogłem liczyć na lawinę żarcia i współczucia. Nie potrzebowałem ani jednego, ani drugiego.

She left for Juilliard the day after Labor Day. I drove her to the airport. She kissed me good-bye. She told me that she loved me more than life itself. Then she stepped through security. She never came back.

She left for Juilliard the day after Labor Day. I drove her to the airport. She kissed me good-bye. She told me that she loved me more than life itself. Then she stepped through security. She never came back.

Wiedział, że jego życie się skończyło, nie wiedział tylko kiedy.

Wiedział, że jego życie się skończyło, nie wiedział tylko kiedy.

But there's something else, too. A small voice trying to break through, to puncture the roar of nothingness. And the voice grows stronger and stronger, and it's my voice this time and it's asking a question: How does she know?

But there's something else, too. A small voice trying to break through, to puncture the roar of nothingness. And the voice grows stronger and stronger, and it's my voice this time and it's asking a question: How does she know?